خبری که بیش از ۱۰۰ میلیون تومان می‌ارزید!

درباره خبر اعطای بلا عوض ۱۰۰ میلیون تومان به نمایندگان مجلس، موضعگیری های متعدد و مختلفی بر روی خروجی خبرگزاری ها، صفحات روزنامه ها و سایت ها نقش بست و برخی شبکه های رسانه ای خارجی ساعت ها از آن خوراک تهیه کردند. برخی از دوستان عدالت طلب که همه ما دوستارشان هستیم، عجولانه با این موضوع به گونه ای برخورد کردند کانه مشتی حرام خور بر انبان بیت المال نشسته اند و جیب و دهانشان را پر می کنند. به نظر اینجانب مبتکران این عملیات بهتر می توانستند از این فرصت در راستای ترویج فرهنگ ساده زیستی و ایجاد امید بیشتر در دل مردم استفاده کنند و نتایج خداپسندانه تری به دست آورند که متاسفانه این طور نشد. به هر ترتیب سکوت در این باره صحیح نیست و باید اطلاع رسانی کرد.
اصل داستان اما از این قرار بود که با تصمیم هیات رییسه مجلس هشتم، در راستای عمل به آیین نامه داخلی مجلس، مبلغ بیست میلیون تومان وام با سود متعارف و در اقساط چهارساله و سی میلیون تومان وام به منظور رهن منزل با اقساط چهار ساله و همچنین ماهی یک میلیون تومان بابت اجاره مسکن نمایندگان در نظر گرفته شد که در صورت درخواست، به نمایندگانی که واجد شرایط بودند، کرایه چهار سال یک جا پرداخت می شد تا شخصا مساله مسکن خود را مدیریت کنند.
مطابق آیین نامه، مجلس موظف است هزینه مسکن، دفتر، عوامل و تردد نمایندگان را جهت ایفای وظایف نمایندگی تامین کند. تصمیم در خصوص نحوه عمل به این ماده آیین نامه به هیات رییسه واگذار شده. آیین نامه داخلی مانند دیگر مصوبات مجلس با تایید شورای نگهبان از جمله قوانین رسمی کشور است.
در هر دوره از مجلس به گونه ای به این ماده عمل شده است، در برخی از دوره های قبل، برخی از این امکانات مانند وسیله نقلیه به صورت بلاعوض یا قیمت تمام شده - بااختلاف قیمت ۱۰ میلیون تومان امروز- به نمایندگان پرداخت شده است – که بسیاری از اعتراض های آن ایام هم به این شکل از ویژه خواری بود - اما از دوره مجلس هفتم این رویه تغییر یافت و برخی از این تسهیلات در قالب اعطای وام و بخشی دیگر مانند کرایه منزل و هزینه های دفتر به صورت ماهانه در اختیار نمایندگان قرار گرفت.
این موضوع را از جهات مختلفی می توان مورد بررسی قرار داد که اکنون با توجه به گذشت زمان و فروکش اشتهای موافق و مخالف، تلاش می شود در این یادداشت به شکل منصفانه ای به آن پرداخته شود. هر چند که شاید برخی از دوستان را خوش نیاید:
الف) یاددآوری چند اصل مهم
به نظر می رسد که چند اصل در بررسی این موضوع باید مد نظر قرار گیرد. این شروط در کنار هم معنا پیدا می کنند و رد و نقض هر کدام، می تواند موضوع بحث و استدلات پیش رو را قابل خدشه و بی اثر کند.
۱) شکی نیست که مسئولین نظام اسلامی باید همواره از اشرافی گری و برخورداری از زندگی ای بالاتر از عامه مردم – که سطح زندگی ای عادی و معمولی دارند- خودداری کنند. این اصل که در بیانات حضرت امام (ره) و توصیه های مقام معظم رهبری نیز بارها دیده شده، برگرفته از بیانات متعدد امامان معصوم در شیوه حکمرانی است. به یقین دوری مسئولان نظام و از جمله نمایندگان مجلس از این اصل، باعث دوری آنان از مردم و طبعا بی تفاوتی و بی خبری از مشکلات جامعه و به دنبالش خروج از شرایط مسئول اصلح و لایق خواهد شد.
۲) همچنین بدیهی است که وقتی فردی را برای انجام ماموریتی مهم از محل زندگی خود فرا می خوانیم و می خواهیم از وقت، دانش و تجربه او بهره ببریم، باید امکانات زندگی عادی اش را فراهم کنیم تا بتوانیم از او استفاده کافی ببریم. بویژه در خصوص برخی از مشاغل و جایگاه های قانونی کشور، این مهم از اهمیت بیشتری برخوردار است، چرا که عدم توجه به آن و در فشار قراردادن کسی که مسئولیت را پذیرفته، می تواند زمینه غلطیدن وی در فساد و یا وابستگی به جریانات فاسد سیاسی یا اقتصادی را فراهم آورد. بویژه در جایگاهی چون مجلس اگر برای این موضوع چاره اندیشی نشود، با توجه به جایگاه قدرتمند آن، مقدمات معامله گری و آلودگی برخی از نمایندگان و وابستگی آنها به سیستم اجرایی و اشخاص حقیقی یا حقوقی را فراهم می آورد و شاید به همین دلیل در آیین نامه داخلی مجلس در این باره چاره اندیشی شده.
نماینده یا باید جیبش باز باشد یا دهانش. وقتی او را از ابتدایی ترین حقوق و امکانات محروم کردیم و در تنگنا قرار دادیم، زمینه باز شدن جیبش را فراهم می کنیم و به دنبالش نیز به بستن شدن دهان و سخن حق نگفتن ختم می شود. حتی رهبری معظم انقلاب که توصیه های پر مغزی را در این باره به نمایندگان دوره های مختلف داشته اند، درکنارش تاکید کرده اند که: البته من معتقد نیستم که نماینده باید گشنگی و تشنگی بکشد.
۳) از آنجا که ما همگی مدیون نظام اسلامی هستیم، بر اساس قاعده عقلی و دینی ادای دین، هیچ مسئولی حق ندارد برای پذیرش مسئولیت، شروطی را قرار دهد که بیش از آن که به کارآمدی خدمت وی بینجامد به مال اندوزی، رفاه طلبی و ایجاد فاصله طبقاتی اش با مردم ختم شود. بدون تعارف ما باید مسئولیت را به شرط محرومیت از مال اندوزی و نگاه کاسبکارانه و سودجویانه پذیرفته باشیم و الا که این خانه از پای بست ویران است!
ب ) بررسی عملکرد هیات رییسه و رییس مجلس
از آنجا که طبق آیین نامه داخلی، انجام این مهم به هیات رییسه مجلس شورای اسلامی واگذار شده، در ابتدا به بررسی عملکرد آنها می پردازیم.
۱) بسیاری می پرسند که اعتبار این مبلغ از چه محلی تامین شده است؟ هیات رییسه با چه مجوزی کرایه ای که برای چهار سال در نظر گرفته شده را یک جا به نمایندگان پرداخته؟ پاسخ این سئوال را یکی از نمایندگان مجلس – سرکار خانم آلیا که در دور هفتم نیز نماینده مجلس بودند – در مصاحبه با خبرگزاری فارس بیان کردند که با هماهنگی مجلس و دولت، اعتبار لازم جهت پرداخت هزینه چهار ساله منزل به نمایندگان محترم مجلس هشتم در تنظیم لایحه بودجه سال ۸۷ پیش بینی شد و به تایید شورای نگهبان نیز رسیده است. با این حساب تصمیم هیات رییسه مجلس هشتم با یک پیش زمینه در مجلس هفتم همراه بوده است و محل تامین این اعتبار نیز مشخص بوده.
۲) هیات رییسه مجلس هشتم طبق روال تمام دوره های قبل به آیین نامه داخلی مجلس عمل کرده و بنا به راهکارهایی که در برابرش بوده تصمیم گرفته، هر چند با این تصمیم و شیوه پرداخت به صورت اعطای وام و پرداخت یک جای کرایه مسکن، دست نمایندگان را با توجه به تنوع سلیقه باز گذاشت و حل این معضل را به خود نمایندگان واگذار کرد و به عبارتی خود را راحت کرد ولی نمایندگان را به دلیل بالا بودن یکجای مبلغ به دردسر انداخت. البته ظاهرا هیات رییسه در این باره راه های مختلف را بررسی کرده و حتی با برخی وزرا و مسئولان کلان شهر تهران جلساتی داشته است، اما با همه اینها نتوانسته به راه حل مناسب تری برسد. هرچند به نظر برخی از منتقدان، هیات رییسه راحت ترین گزینه را در این موضوع انتخاب کرده.
۳) هر چند هیات رییسه، برای نمایندگانی که از خانه های سازمانی مجلس استفاده می کنند، محدودیت هایی قائل شد، اما بجا بود تا این محدودیت ها را افزایش می داد یا اگر داده در باره آن اطلاع رسانی می کرد. مثلا کسانی که در تهران و شهرشان منزل دارند یا چند دور نماینده مجلس هستند و قبلا از این نوع مساعدت ها بهره برده اند و مواردی از این دست را استثنا می کرد واگر استثنا کرده بود، باید این تصمیم را اعلام می کرد تا برای عموم مردم، تلقی نوعی سوءاستفاده و ویژه خواری از سوی تمام نمایندگان - نیازمند و غیر نیازمند - ایجاد نشود.
۴) نکته چهارم این است که چرا در باره این موضوع ازهمان ابتدا اطلاع رسانی به موقعی از سوی هیات رییسه صورت نگرفت؟ متاسفانه هیات رییسه و شخص رییس محترم مجلس هشتم نه تنها در نحوه اعلام این خبر که همچنین در دفاع از تصمیمی که اتخاذ کرده بودند، نیز به خوبی عمل نکردند، شاید هرگز فکر نمی کردند که موضوع تا این اندازه اتهام انگیز منتشر شود.
جا داشت این موضوع در همان ابتدا به صورت علنی به اطلاع کلیه نمایندگان و حتی مردم می رسید و در خصوص دلایل اتخاذ چنین تصمیمی و ابعاد مختلف و سوابق آن توضیح داده می شد. هیات رییسه باید با تدبیر خود از گرفتار شدن در بازی خبرگزاری فارس و دیگر خبرنگاران اجتناب می کرد. حتی پس از طرح آن توسط یک نماینده، قبل از آغاز اعتراض دیگر نمایندگان و تذکرات پی در پی، رییس جلسه باید پیش دستی می کرد و با تبیین موضوع به دفاع از تصمیمش می پرداخت. حتی در برخورد با آقای کامران نیز رییس جلسه به خوبی عمل نکرد و در همان ابتدای جلسه وقتی ایشان تقاضای ماده ۷۷ و دفاع ازخود را کرد، باید اجازه بیان تذکر را به آقای کامران می داد و با ترش رویی به او خطاب نمی کرد یا مدافعانه از ارتباط پالیزدار با این موضوع دفاع نمی کرد تا باعث مظلوم نمایی آقای کامران و انحراف موضوع شود.
ج بررسی عملکرد نمایندگان
۱) اکثریت نمایندگان مجلس و بویژه نمایندگان شهرستان ها بیشترین آسیب را در این ماجرا دیدند. چون چاره ای جز پذیرش تصمیم هیات رییسه نداشتند و البته با توجه به این که امر مسکن و منزل تا حدود زیادی سلیقه ای و در محدوده انتخاب همسر و خانواده است، شاید از این تصمیم هیات رییسه استقبال هم کردند، چون آن را معقول تر می دیدند. اما اگر هیات رییسه تصمیم دیگری می گرفت مثلا کرایه مسکن را ماه به ماه می پرداخت، بعید می دانم حتی یک نفر به آن اعتراض می کرد و قاعدتا همه خودشان را با آن تطبیق می دادند.
۲) از جمله اشکالات وارد به برخی از نمایندگان معترض، نحوه برخورد با آقای کامران بود. متاسفانه پس از آن که رییس مجلس در آخر جلسه اجازه بیان تذکر ماده ۷۷ را به آقای کامران داد، بسیاری از نمایندگان معترض بد عمل کردند و با صدای بلند دو دو دو، ضمن مخالفت، به وی اجازه تذکر ندادند! البته آقای کامران هم از این فرصت بهره برد، و وقتی رییس جلسه فرصت بیان تذکر به وی داد، از بیان تذکر طفره رفت. ما نمایندگان خود ناظر بر دستگاه اجرایی استفاده کننده از بودجه ایم، آیا اگر در برخی از موارد که نتایج نظارتی مان را اعلام می کنیم، از سوی دستگاه ها این چنین و حتی بسیار رقیقتر از این مورد اعتراض قرار گیریم، چگونه رفتار می کنیم؟
به نظر من آقای کامران و خبرگزاری فارس کار نظارتی خود را انجام دادند، با هر نیت و هدفی. مگر تمام اقدامات نظارتی ما نمایندگان کاملا حساب شده و مطابق حساب کشی صحرای محشر است! این دوستان در بیان و شیوه پرداختن به این موضوع بد عمل کردند، نه در اصل آن. بنا بر این مجلس که در بسیاری مواقع با شلاق انتقادش به جان دستگاه های اجرایی می افتد، باید از خود روحیه - و حداقل پز - نقدپذیری بیشتری نشان دهد والا داستان رطب خورده می شود و منع رطب!
۳) خوشبختانه تعداد زیادی از نمایندگان محترم که در تهران مشکل مسکن نداشتند و یا از خانه های سازمانی مجلس استفاده می کنند، از این اعتبار استفاده نکرده اند و برخی دیگر از بخشی که نیاز داشته اند استفاده کرده اند. البته شاید باشند دوستان نماینده ای که نیاز نداشته اند و با دریافت این مبلغ اقدامات دیگری در غیر مورد مسکن - مرتبط با کار نمایندگی یا بی ارتباط با فعالیت نمایندگی - صورت داده اند. در این باره هیات رییسه باید اعلام نظر کند که آیا پرداخت این مبالغ، مشروط به مشکل مسکن یک نماینده بوده یا نه.
با این همه به نظر من اگر نماینده ای بدون نیاز به این مبلغ برای فعالیت های بالفعل نمایندگی اش، وام و حق مسکن را دریافت کرده و آن را در راه دیگری مصرف کرده - مثلا با آن سرمایه گذاری تجاری کرده حتی به منظور کار خیر- شک نکند یکی از سه اصلی را که در ابتدای یادداشت متذکر شدم، رعایت نکرده و باید در اقدامش تجدید نظر کند.
۴) برخی از نمایندگان محترم ضمن دفاع از اصل مساعدت به نمایندگان بابت مسکن، به این موضوع اشاره می کنند که از این مساعدت استفاده نکرده اند و البته خاضعانه – بر خلاف آقای کامران - ادعایی هم ندارند، چون می دانند که استفاده از این مساعدت یا عدم استفاده از آن به خودی خود، نوعی فضیلت نیست بلکه به دلیل تمکن مالی و یا استفاده در دوره های قبل و عدم درگیر بودن با مشکل مسکن در تهران بوده است. برادری را می شناسم که در یکی ازدوره های مجلس حضور داشت و هرگز از این مساعدت ها استفاده نکرد، اما منزل مسکونی وی حدود هزار متر مربع است! آیا واقعا نماینده ای که با استفاده از وام مجلس هشتم و حق مسکن ماهانه آن آپارتمان ۶۰ تا ۱۱۰ متری برای اسکان خودش و خانواده اش تهیه کرده را باید رفاه طلب و ناقض عهد و پیمان با انقلاب بدانیم یا امثال آن برادران دیگر را؟
۵)اکثر نمایندگان مجلس – به جز اکثریت نمایندگان شهر تهران دراین دوره و برخی از شهرهای همجوار – در دوره نمایندگی خود نیاز به دو محل سکونت دارند، یکی در شهر خودشان و دیگری هم در تهران. علت آن روشن است، نمایندگان حدود ده روز از ماه را در حوزه انتخابیه و بیست روز را در تهران و جلسات علنی و کمیسیون ها بسر می برند. بیشترنمایندگان در شهر خود محل سکونتی ملکی یا استیجاری دارند. بدیهی است که تامین هزینه های مسکن دوم برای آنها سخت و مشکل ساز است و به همین دلیل نیز قانون پیش بینی مساعدت و تامین مسکن را کرده است. این ویژگی البته اختصاص به نمایندگان ندارد، بسیاری از مسئولین قضایی، نظامی، علمی، فرهنگی و سیاسی کشور نیز شامل همین قاعده می شوند. مثل بسیاری از ائمه جمعه یا نمایندگان ولی فقیه در نهادها و ارگان ها یا فرماندهان ارتش و سپاه یا وزرا و مدیرانی که از شهر خود به دیگر شهرها و یا تهران انتفال اجباری می یابند.
۶) تعداد معدودی از نمایندگان مجلس، هنوز از این وام ها استفاده نکرده اند و در حال حاضر یا در هتل اقامت دارند و یا از مساعدت برخی از نهادهای دولتی – بویژه که بسیاری از نمایندگان سابقه مدیریت در یکی از دستگاه های اجرایی، نظامی یا قضایی را دارند- و یا از کمک های خیرین استفاده می کنند. به نظر می رسد هزینه ای که از سوی این همکاران به بیت المال تحمیل می شود، بیش از هزینه ای است که دریافت کنندگان وام مجلس می پردازند.
با یک حساب سر انگشتی محاسبه کنید. هزینه هر شب اقامت و تغذیه هتلی که برخی از نمایندگان حدود چهار ماه است در آن ساکنند – والبته هتلی عادی است - حدود شبی ۱۰۰ هزار تومان است که اقامت آن در ماه می شود حدود دو و نیم میلیون تومان! در حالی که بابت دیگر همکاران، ماهانه یک میلیون تومان حق مسکن پرداخت می شود. اگر وضعیت به این شکل است، نمایندگان و سیستم اداری مجلس باید سریعتر مشکل اسکان این همکاران را – هر چند تعدادشان اندک است - برطرف کنند.
از این مورد حساس تر، وضعیت همکارانی است که از کمک های خیرین یا نهادهای شخصی یا دولتی استفاده می کنند. هزینه ای که این دوستان می پردازند و البته در بسیاری موارد هزینه آن پنهان و نامحسوس است و شاید در بسیاری از بزنگاه ها، نماینده محترم خود به پرداخت این هزینه پی نبرد، مثلا در رد و تصویب لوایح یا طرح ها، در وساطت ها و ریش گرو گذاشتن ها، در مواقعی که باید با یک نطق یا مصاحبه جلوی تصمیم غلطی را گرفت و... بدیهی است و روشن که زیر بار منت سازمان اداری مجلس بودن، عاقلانه تر از زیر بار منت دیگر جایگاه های حقیقی و حقوقی خارج از مجلس است. این سخن هرگز به معنای سوءظن یا ایراد اتهام به همکارانی که نیازشان را اینگونه پاسخ داده اند، نیست. اما باز تاکید می کنم که آیا قانونگذاربه همین دلایل در آیین نامه داخلی، تامین مسکن نماینده را قانون رسمی کشور نکرده است.
جالب اینجاست که تنها در خصوص مسکن، تردد، عوامل و دفتر نمایندگان مجلس – که شان قانونی و پست سازمانی آن در حد وزیر است - قانون چنین صراحتی دارد، اما شاهدیم که تمام دستگاه های دولتی و نهادهای دینی یا انقلابی – در سطح امام جمعه، مدیر کل و بخشدار – اکثر با تمهیداتی که اندیشیده اند، به این قاعده عمل می کنند ولی وقتی نوبت به نمایندگان مجلس می رسد، موضوع بزرگنمایی می شود! هرچند این نکته را باید یک فرصت و حسن برای مجلس دانست که ساختارش به شکلی است که همه امورش شفاف و قابل دسترسی است.
د) بررسی عملکرد نماینده معترض و خبرگزاری فارس
۱) آنچه در نگاه ابتدایی به نظر می رسد، این است که نیت نماینده معترض، خیر و برای مقابله با یک انحراف رفتاری نمایندگان مجلس هشتم از اصول بدیهی انقلاب بوده است. خبرگزاری فارس هم بنا به رسالت خبری اش آن را پوشش داده و پیگیری کرده. اما متاسفانه با کمی تامل به این نتیجه می رسیم که نمی توان نیت همکارمان را تماما خیر دانست.
اگر بدبیننانه بخواهیم قضاوت کنیم باید بگوییم که این دوستان به دنبال کسب اعتبار بودند و خدای نکرده تسویه حساب با برخی و اگر خوش بیننانه بخواهیم قضاوت کنیم، باید بگوییم که جناب آقای کامران و به دنبالش خبرگزاری فارس بسیار عجولانه، نپخته و بدون تدبیرعمل کردند. چرا که از همان سه ماه قبل که هیات رییسه به این تصمیم و شیوه حل مشکل مسکن نمایندگان رسیده بود، نمابنده معترض می توانست به آن اعتراض کند و جلوی این ذنب لایغفر را بگیرد؟ چرا آقای کامران و خبرگزاری فارس صبر کردند تا تصمیم هیات رییسه عملی شود، نمایندگان نیازمند مبلغ را دریافت و اسکان یابند و بعد خبر را طرح و دنبال کردند؟ اگر خبرگزاری فارس قبلا بی اطلاع بوده و تازه مطلع شده بود، چرا پس از اطلاع، اول سراغ هیات رییسه نرفتند تا خبر را به شکل کامل از منبع اصلی و تصمیم گیرنده به اطلاع مردم برسانند؟ اصلا چه عجله ای برای ارسال خبر بر خروجی خبرگزاری فارس در ساعت پنج صبح بود؟
اگر هدف اطلاع رسانی بود، چرا مصاحبه یکی مثل من که ابعاد مختلف قضیه را توضیح دادم و شفاف در باره دریافت آن و نحوه هزینه کردش سخن گفتم، ساعت پنج عصربر سایت قرار گرفت ولی بعد از نیم ساعت حذف شد و نهایتا پس از مکالمه تلفنی با مسئولان خبرگزاری در آخرین ساعات همان روز بر روی خروجی فارس قرار گرفت و البته ساعت بعد از ظهر برای آن درج شد! چرا مصاحبه آقای موسی قربانی حذف نشد در حالی که آقای قربانی هر نوع گفتگو با خبرگزاری به منظور مصاحبه را تکذیب می کند ولی با این همه خبر وی بسیار بد تنظیم شده بود، کانه هیات رییسه کارخلاف بزرگی کرده و از انتشارش ترس داشته؟
دوستان ما در خبرگزاری فارس به هر شکلی بود می خواستند کارشان را موجه جلوه دهند،‌ به همین دلیل نیز از مصاحبه برخی نمایندگان مواردی را که به صلاح نمی دانسته اند، حذف کرده اند! یا به جای مصاحبه با برخی از نمایندگان، اخباری را درباره ایشان تنظیم کردند که در برخی موارد به شکل مطرح شده نیست! مثلا آقای مطهری علی رغم اینکه در باره موضوع صد میلیون در مصاحبه با فارس به دفاع سخن گفته بودند، فقط سخنان مربوط به موضوع کردان ومشایی در فارس منتشر شد که آقای مطهری خودشان هم از این گزینش تعجب کردند!
دفاع صادقانه همکاران عدالت طلب و ساده زیستی همچون آقایان توکلی، نادران، حسینیان، کوچک زاده و دیگرهمکارانی که خود بنا به دلایلی و از جمله نداشتن مشکل مسکن و... از این مساعدت استفاده نکردند، نشان می دهد که اصل این پرداخت بر خلاف اصول اخلاقی و آرمانی نبوده. تمام این همکاران در نظراتشان به شیوه پرداخت اعتراض داشتند، نه اصل پرداخت و مساعدت به نمایندگان که سخن درستی است.
خلاصه اگر دریافت این مبلغ غلط و اشتباه بوده، مردم باید بدانند چه کسی و چرا گرفته و اگر صحیح بوده، باز باید مردم علت آن را بدانند، خبرگزاری فارس یا رسایی یا هر کس دیگر، چنین حقی ندارد که در اطلاع رسانی از این موضوع مهم با مردم گزینشی عمل کند و در راستای جهت گیری خودش سیاست بورزد.
برخی از دوستان با دلسوزی به من گفتند که در این مواقع نباید مصاحبه و اعلام موضع کرد چون متهم می شوید! سئوال می کنم آیا این نوع سیاست ورزی با مردم به عدالت، انصاف، صداقت و حق نزدیک تر است یا شفافیت با مردم؟
۲) آقای کامران که تنها معترض به این تصمیم است، چرا خودش حداکثر استفاده را از حقوق و مزایای مجلس می برد. ایشان که حداقل یک منزل مسکونی در تهران و یکی در اصفهان دارد و به همراه تنها عضو خانواده اش - که ایشان هم نماینده دو دور مجلس است و همه امورشان از زندگی شخصی تا دفتر، عواملشان یکی است- زندگی می کند، آیا نیازی به دریافت دو حقوق، دو هزینه های دفتر، عوامل، تردد و... دارد؟ بنا به منطق ایشان آیا همه آنهایی که به ایشان رای داده اند، از این امتیاز و ویژگی برخوردارند؟ چرا وقتی در حضور برخی از نمایندگان از ایشان سئوال کردم که آیا شما دو منزل در تهران و اصفهان دارید و دو حقوق و مزایای شخصی و اداری برای دفتر می گیرید، پاسخ مثبت داد ولی در جمع خبرنگاران گفت که فقط یک خانه در تهران دارد و خودش حقوق می گیرد نه همسرش! چرا وقتی به ایشان این دوگانگی در گفتار را یادآور شدم، گناه را متوجه خبرنگاران کرد که خبر مصاحبه را اشتباه زده اند! و اگر این بود، چرا شجاعانه این خبر غلط را تصحیح نکرد؟! هر چند از نظر قانون این دریافت های آقای کامران هم اشکالی ندارد، اما با اصل سومی که ذکر کردم فاصله دارد.
متاسفانه وقتی اندکی می اندیشیم، به این نتیجه می رسیم که این خبر در عالم ژورنالیست برای آقای کامران و خبرگزاری فارس بیش از صدها میلیون تومان ارزش داشته. آقای کامران را تبدیل به یک نماینده قانع، عدالت طلب و سردمدار مبارزه با نمایندگان رانت خوار در مجلس هشتم کرد و البته خبرگزاری فارس را هم. در حالی که خبرگزاری فارس جزو رسانه های فعال و تاثیرگذار کشور است و به نظر من اصلا نیازی نداشت که برای کسب اعتبار و اعتماد عمومی بیشتر در انتشار این خبر عجله به خرج دهد و روند مدبرانه ای را که می توانست در پیش گیرد، فراموش کند و همه چیز را بر سر اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان مجلس خراب کند.
● نتیجه گیری
۱) با تمام این استدلال هایی که شد، نباید فراموش کنیم که ما حق نداریم زندگی ای وسیع تر از زندگی عامه مردم داشته باشیم، حق نداریم برای خدمتگذاری مان در نظام اسلامی منت و شرط بگذاریم، حق نداریم این چند سال نمایندگی را همچون طمعه ای برای زندگی شخصی مان ببینیم. ضمن تقدیر وتشکر از دوستان انقلاب و تشکل های مردمی و دانشجویی و حوزوی که انزجار خود را از خوی اشرافی ابراز داشتند و ما نیزبا آنها هم عقیده ایم، مطمئن باشند که قاطبه نمایندگان مجلس هشتم برای تامین دنیای خود به این محل مقدس نیامده اند و برای اثبات آن پیشنهاد می کنم که طرح حفظ شان و منزلت نمایندگان مجلس که در مجلس هفتم تهیه شده بود وقتی در دستور کار نمایندگان قرار گرفت، همه از آن استقبال کنند.
۲) نمایندگان مجلس، هیات رییسه و بویژه رییس محترم مجلس هشتم باید شفاف باشند و از علنی شدن تصمیماتشان واهمه نداشته باشند. اگر برای تصمیمی استدلال محکم ندارند، اساسا نباید آن تصمیم اخذ شود تا چه رسد به این که بخواهند آن را پنهان کنند! ایشان باید در برابر انتقادات به حق و حتی ناحق و غیرمنصفانه - مانند این مورد - از خود متانت و صبوری بیشتری نشان دهند. به قول معروف یک سوزن به خودمان بزنیم، یک جوال دوز به دیگران. ما که خود منصفانه و گاه غیرمنصفانه دیگران را کیسه می کشیم، چرا از کیسه کشیدن دیگران – و لو نادرست و غیر منصفانه مانند همین مورد - غضب کنیم.
۳) متاسفانه این موضوع لطمه ای جبران ناپذیر به حیثیت مجلس هشتم زد. چه کسی پاسخگوی سئوالات نادرستی است که بذرش در ذهن اقشار مختلف مردم کاشته شد؟ آیا تحلیل معتدلانه خبرگزاری فارس – که چند روز پس از انتشار خبر وارونه منتشر شد و می توانست قبل از این موج سازی انتشار یابد – در سالم سازی این موضوع تاثیری داشت؟ بسیاری از شبکه های تلویزیونی جریانات منحرف داخلی و خارجی و سگ های رسانه ای و مطبوعاتی شان که خود سرمنشا برخی رانت خوری ها و سوءاستفاده ها و ویژه خواری ها هستند، سوار بر این موج درحال پارس کردن و گاز گرفتن حیثیت انقلاب و سردادن قهقه ای شیطنت آمیز هستند و شاید با هزاران صفحه نوشتن و هزار نطق کردن – که چاره ای جز آن نیست – باز هم نتوانیم جلوی تاثیر آن را بگیریم.
۴) با همه اینها نمایندگان مردم می توانند با تاسی به سیره اهل بیت پیامبر خدا و رهبران صبورشان در پیگیری مطالبات مردم و انتخاب مشی ای همراه با صداقت و نزدیک به رنگ و بوی مردم خوب کشورمان، این زخم را التیام بخشند و حقیقت دنیا طلب نبودن را درطول سه سال و چندماه باقی مانده با عمل خود و پایبندی به سیره عملی امام و رهبری به مردم نشان دهند.
۵) امید که از این تجربه در ابتدای مجلس هشتم بهره بگیریم و با تیشه قدرت تریبون مجلس و قدرت اجرایی دولت و شمشیر عدالت دستگاه قضایی و تاثیرگذاری رسانه های دوست و مورد وثوق، بیش از این به جان ریشه انقلاب که همان امید مردم است نیفتیم و دل دردمندان جامعه بویژه دلسوزان صادقی همچون رهبری معظم انقلاب و در راس آنها صاحب اصلی خود، یعنی امام عصر (عج) را نرنجانیم.

حمید رسایی

منبع : رجا نیوز