ابوالحسن عبدالغافربن اسماعیل‌بن عبدالغافربن محمد قشیری فارسی نیشابوری

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۴۵۱ -۵۲۹) قمری
محل تولد: ایران - خراسان - نیشابور
شهرت علمی و فرهنگی: حافظ ، محدث ، لغوی ، ادیب ، مورخ و فقیه شافعی
از طرف پدر نوۀ شیخ بزرگ ابو حسین فارسی نیشابوری و از طرف مادر نوۀ شیخ ابوالقاسم قشیری است. نزد امام‌الحرمین جوینی اصول علم حدیث و فقه آموخت و از پدر خود ، اسماعیل ، و مادر خویش ، ام رحیم ، دختر قشیری و جدش ابوالقاسم عبدالکریم قشیری و جده‌اش ، فاطمه دختر ابو علی دقاق ، و دو دائی او ابو سعد و ابو سعید ، فرزندان قشیری ، و احمدبن منصور مغربی و احمدبن عبدالرحیم اسماعیلی و احمدبن حسن زاهری و خلقی کثیر ، احادیث بسیاری استماع کرد ، و در علوم مذهبی سرآمد گشت و به غزنه و هند و خوارزم مسافرت کرد و بزرگان را دیدار نمود و از ابو محمد جوهری و ابو سعد کنجرودی و ابوبکر محمد طبری اجازه دریافت کرد. ابو سعد عبدالله بن عمر صفار آخرین کسی است که از وی حدیث روایت کرده است. او را فقیهی محقق و فصیحی خوش‌زبان و ادیبی کامل توصیف کرده‌اند. وی خطیب نیشابور گشت و سرانجام در نیشابور درگذشت. از آثار وی: "مجمع‌الغرائب فی غریب‌الحدیث"؛ "السیاق" ، در تاریخ نیشابور که تکمله‌ای بر کتاب "تاریخ نیشابور" حاکم نیشابوری است؛ "المفهم" ، شرح "غرایب صحیح مسلم".

منبع : مطالب ارسالی