اِشکال منظومه های سیاره‌ای پایدار

دو ستاره شناخته شده كه دارای بزرگترین سیارات می باشند یكی خورشید با چهار سیاره‌ی بزرگ و اپسیلون آندرومدا با سه سیاره می باشد، هر دو منظومه پایدار هستند. سیارات منظومه‌ی شمسی ۶/۴ میلیارد سال عمر دارند امّا عمر سیارات اپسیلون آندرومدا حدود ۲ تا ۳ میلیارد تخمین زده شده است.
امّا روری بارنز(Rory Barnes) و توماس كوین(Thomas Quinn) از دانشگاه واشنگتن می گویند كه هر كدام از این دو منظومه به مدتی طولانی نا پایدار نبوده اند. تحقیقات آنها نشان می دهد كه ۱۵ تا ۲۰ درصد از منظومه های سیاره ای كه درست شبیه این دو منظومه شكل گرفته اند فقط یك میلیون سال انسجام دارند و سپس از هم می گسلند. این تحقیقات ثابت می كند كه منظومه‌ شمسی ما در لبه‌ی از هم گسیختگی قرار دارد.
این دو دانشمند با ذكر این مطلب در مجله اختر فیزیك بیان كرند كه اپسیلون آندرومدا نیز در لبه‌ی از هم گسیختگی قرار دارد. حال آنكه دو منبع اطلاعاتی بیان كرده اند كه این سیستم‌های سیاره‌ای در شیب نا پایدار قرار دارند. روشن است كه این فقط یك پیشنهاد است امّا امكان دارد كه چشم انداز جدیدی از طبیعت شكل گیری سیارات به ما بدهد.
مثلاً این امكان وجود دارد كه منظومه‌های ستاره ای تمایل دارند تا حد امكان مملو از سیارات باشد زیرا اگر جهان تشكیل سیاره درست عمل كند و مجموعه‌ی سیارات بعدی خلق شوند و پیش از آن بعضی سیارات به بیرون پرتاب شوند و بقیه به شكل یك مجموعه‌ی پایدار در می آیند.

منبع : انجمن نجوم آماتوری ایران