۲۱ گرم

● کارگردان: آلخاندرو گونزالس ایناریتو. فیلم‌نامه: گیلرمو اریاگا. بازیگران: شان پن، نائومی واتس. بنیسیو دل‌تورو، شارلوت گنزبورگ، دنی هوستون.
زندگی ساده نیست و بعضی فیلم‌ها خیلی تلاش می‌کنند که این واقعیت را بیان کنند. فیلم جدید کارگردان عشق‌های سگی از بسیاری جهات به هدفش دست پیدا می‌کند، گرچه نه آنطور که مورد نظر ”ایناریتو“ بوده است.
بزرگ‌ترین اشکال فیلم، طرح چند لایهٔ آن است که در مسیرهای متعدد، مرتب در زمان به عقب و جلو می‌رود؛ این انتخاب حساب شده، در بهترین حالت ممکن گیج‌کننده است، اما در بدترین حالت، برای یک فیلم، مشکل آزاردهنده‌ای به شمار می‌آید.
پل (پن) معلم مدرسه‌ای که بیماری قلبی دارد، با امید اندکی در انتظار یک پیوند است. این فرصت، با مرگ ناگهانی مایکل (هوستون) فراهم می‌شود، مرگ او به همراه ۲ دختر نوجوانش، همسرش کریستینا (واتس) را در هم می‌شکند. در همین حال، جک جردن (دل تورو)، مردی که باعث این تصادف بوده، شدیداً دچار عذاب وجدان است.
به همین سادگی. قسمت عمدهٔ فیلم صرف این شده که چه کسی چقدر می‌داند و از کجا؟ و در نتیجه برای درک موقعیت طنزآلودی که در آن، پل سعی دارد هویت شخصی‌ را که مرگ‌اش، زندگی او را نجات داده، کشف کند، زمان کمتری باقی می‌ماند. او ترتیب ملاقات‌هائی را با کریستینا می‌دهد تا بفهمد قلب چه کسی حالا در سینهٔ اوست، ولی بعد از مدتی در می‌یابد که عاشق او شده است. ردپائی از داستان رومانتیک به سوی من برگرد اینجا دیده می‌شود، ولی فیلم ایناریتو درامی سرراست است که با طرح پیچیدگی‌های اخلاقی، به استعداد سه بازیگر اصلی‌اش میدان می‌دهد. هر سه آنها نامزد اسکار بوده‌اند و پن هم به خاطر رودخانهٔ مرموز این جایزه را گرفت. البته اینجا با آن محلهٔ کارگری یک دنیا فاصله دارد. در این فیلم، مرد مهربانی، عاشق بیوهٔ کسی می‌شود که قلب‌اش را به او اهدا کرده، او این تناقض را با مهارت نشان می‌دهد، احساس تأسف‌اش نمی‌تواند این حقیقت را پنهان کند که اگر مایکل نمرده بود، احتمالاً او باید می‌مرد. ”دل تورو“ همان‌طور که انتظار می‌رود قوی است، در حالی‌که نائومی واتس استعداد خود را با نشان دادن رنج درونی و برانگیختن حس همدردی، کاملاً نشان می‌دهد.

منبع : مجله دنیای تصویر