نشانه های رستگاری‌

امین مکه، هراسان و شتابان از غار بیرون می‌زند؛ لرزان و تب‌زده از صخره‌ها سرازیر می‌شود. هنوز در سیطره پیامی است که از عرش گرفته است؛ همچنان با خود نجوا می‌کند: اقرا باسم ربک الذی خلق ... و خود را به خانه خدیجه می‌رساند. سر بربالین می‌گذارد و همسرش در اضطراب که این چه حدیثی است و حضرت حق در چه تدبیری؟
چهره آرام محمد و چشمان مهربان امین مردم مکه آن نیست که همیشه در بازگشت از غار حرا می‌دید. خدیجه سرشار از سوال می‌شود؛ اما محمد جامه در خود پیچیده‌ای است برای تنها شدن با نشانه‌ای که در حرا شنیده است.
نشانه‌ای از یک اتفاق بزرگ برای رسالتی بزرگ‌تر. ادراک پیام الهی، جسم و روح محمد را درنوردیده و خستگی سنگینی به عظمت یک مسوولیت او را تکان داده است.
نشانه‌ها حکایت از آن دارد که پروردگار بار دیگر امانتی را بر شانه‌ای از آدمیان عرضه کرده و انسانی اُمی را به تکرار این نشانه برانگیخته است. پس کدام شانه برای برداشتن امانت الهی سزاوارتر از مردی که در جمع مکیان به امین شهره است.
هنوز تکانه‌های نشان اول بر اندام محمد باقی است که لرزه‌های بعدی بر مصطفای الهی فرود می‌آید: یا ایها المدثر ... ای جامه بر خود پیچیده! برخیز و انذار بده ...
محمد، بر می‌خیزد؛ رسالت آغاز و رحمت بر عالم هدیه شده است. رحمتی که با نشانه‌ای دیگر بر جهان ظلمت‌زده و تسلیم در برابر شرک و چندگانه‌پرستی: قولوا لااله الا الله تفلحوا.
به همین سادگی؛ رسم رستگاری و راه فلاح و خوشبختی عرضه می‌شود و حضرت حق لحظه لحظه و برهه برهه رموز تعالی را از زبان محمد آشکار می‌کند.
و امروز یادآور همه آن نشانه‌هایی است که از غار تا خانه خدیجه بر محمد نازل می‌شد و البته بر ما که بشنویم آن نشانه‌ها را و بشناسیم.

ابراهیم زاهدی مطلق‌

منبع : روزنامه جام‌جم