رشد اقتصادی بر پایه صادرات

مهم ترین مشکل کشورهای در حال توسعه جهان سوم این نیست که چگونه با بحران های مالی مقابله کنند.
کشورهای در حال توسعه جهان سوم مشکلی بس بزرگتر دارند: همه این کشور ها باید دنبال این باشند که برای سیاست و استراتژی رشد اقتصادی مبتنی بر صادرات خود جایگزینی بیابند.
در عمل ، الگوی توسعه اقتصادی مبتنی بر صادرات، در منگنه چین و امریکا خرد می شود.
این طرف چین است که الگوی توسعه اقتصادی مبتنی بر صادرات را دنبال می کند و آن طرف امریکا است که نمی تواند همیشه کسری بازرگانی داشته باشد.
همه کشورهایی که در گذشته توسعه اقتصادی موفق و چشمگیری داشته اند راه توسعه اقتصادی مبتنی بر صادرات را در پیش گرفته اند .ژاپن در سه دهه ۱۹۶۰ ، ۱۹۷۰، ۱۹۸۰همین راه را رفت .
تایوان ، سنگاپور، کره جنوبی و هنگ کنگ در دو دهه ۱۹۸۰ ،۱۹۹۰ همین مسیر را طی کردند و امروز چین وارد این مسیر شده است.
در الگوی توسعه مبتنی بر صادرات که مبدع آن ژاپن است ، شرکت های داخلی محصول خود را به کشورهای صنعتی ثروتمند صادر می کنند .
بازار این کشورهای صنعتی آن قدر بزرگ است که افزایش اندک در سهم بازار رشد اقتصادی کشور صادر کننده کوچک تردر حال توسعه را بی اندازه شتاب می بخشد .
در نتیجه ، رشد صادرات کشور در حال توسعه بر رشد محصول ناخالص داخلی آن پیشی می گیرد و اقتصاد کشور را به جلو می راند .
در دوره رونق اقتصادی ژاپن ، سرعت رشد صادرات آن دو برابر سرعت رشد محصول ناخالص داخلی بود.
در استراتژی رشد مبتنی بر صادرات تمام هم و غم صرف افزایش صادرات می شود.
اگر رشد صادرات به سالی ۱۵ تا ۲۰ درصد برسد، نرخ رشد اقتصاد داخلی کشور به ۷ تا ۸ در صد می رسد .
چنین کشوری پول خواهد داشت که تجهیزات ، قطعات یدکی و فناوری خریداری کند و کارایی اقتصاد خود را افزایش دهد.
علاوه بر این ، الگوی توسعه مبتنی بر صادرات ، شرکتهای کشور در حال توسعه را وادار می کند که کارایی پیدا کنند ، چون که باید محصول خود را بدون حمایت دولت ، در بازارهای خارجی پر رقابت بفروشند .
بدین ترتیب دایره ای ایجاد می شود که همه جایش خیر است.

تهران - خبرگزاری اقتصادی ایران
محمدرضا عادلی مسبب کودهی

منبع : مطالب ارسال شده