فارسی‌سرایان تاجیکستان

زبان فارسی طی سده‌های طولانی تنها زبان ادبی و فرهنگی آسیای میانه بود. با تسخیر آن مناطق بدست روس‌ها زبان فارسی در ورارود (ماوراء‌النهر) بسیار محدود شد و از سال ۱۹۲۴ تنها در جمهوری تازه‌بنیاد تاجیکستان و با نامگذاری تازه‌ی «زبان تاجیکی» به حیات ادبی خود ادامه داد. فارسی (حالا با نام تاجیکی) در تاجیکستان زبان رسمی ماند ولی در جمهوری‌های دیگر مانند ازبکستان از صحنه دولتی و رسمی بیرون رانده شد و پس از فروپاشی شوروی و استقلال آن جمهوری‌ها فشار دولتی برای محدودیت فارسی بیش از اندازه زیاد شد. در ازبکستان که پیرامون ۷ میلیون فارسی‌زبان ساکنند بتازگی همه کتاب‌های فارسی («تاجیکی») به آتش کشیده شده‌اند [۱] و همه انجمن‌های ادبی فارسی‌زبان تعطیل و سرکوب شده‌اند.
در اینجا فهرستی از شاعران فارسی‌زبان کشور تاجیکستان (که فارسی زبان رسمی‌ آن است) می‌آید:
▪ اسکندر ختلانی
▪ اسیری‌ خجندی‌ (درگذشت ۱۹۱۶ م)
▪ بازار صابر (زاده‌ی ۱۹۳۸ م)
▪ باقی رحیم زاده
▪ خیرالدین خیراندیش
▪ دولت رحمانیان
▪ رحمت نذری
▪ رستم وهاب نیا
▪ زلفیه‌ عطایی
▪ سلیم شاه حلیم شاه
▪ صدرالدین عینی‌ (درگذشت ۱۹۵۴ م)
▪ عبدالله رهنما
▪ عبدالله قادری
▪ عسکر حکیم‌ (زاده‌ی ۱۹۴۶ م)
▪ عطا میر خواجه
▪ فرزانه خجندی
▪ کمال نصرالله
▪ گلرخسار صفی‌اوا (زاده‌ی ۱۹۴۷ م)
▪ لایق‌ شیرعلی‌ (۱۹۴۱ - ۲۰۰۰ م)
▪ مؤ‌من‌ قناعت‌ (زاده‌ی ۱۹۳۲ م)
▪ محمد علی جنیدی (سیاووش)
▪ محمد علی عجمی
▪ نظام قاسم

منبع : مطالب ارسال شده