منابع انسانی رها شده کشور

ارزش سرمایه انسانی به حدی است که اخیرا بانک جهانی، سرمایه انسانی را از عوامل اصلی ثروت ملل شناخته است.
امروز اقتصاددانان و کارشناسان مسایل توسعه اتفاق نظر دارند که عامل اصلی پیشرفت اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامع، توسعه و پرورش منابع انسانی است. به گفته پروفسور فردریک هاریسون صاحبنظر و کارشناس نامدار معاصر، منابع انسانی، پایه اصلی ثروت ملت ها را تشکیل می دهد.
در هزاره سوم که به عصر دانایی معروف گشته، ضرورت به کارگیری ظرفیت کامل انسانی کشور، با اراده همگانی و سازماندهی مناسب و علمی و شایسته به منظور دستیابی آسان و سریع به توسعه پایدار و بهنگام و بالفعل کردن امکانات فراوان مالی و پتانسیل های بکر و بالقوه اجتناب ناپذیر و الزامی است.
تجربه جهانی نشان می دهد که توسعه واقعی هرگز از طریق فشار از بالا و به توسط مسوولا ن حکومتی آن هم با نگرش یک قطبی و سلیقه ای محقق نخواهد شد بلکه توسعه به دست مردم- از همه اقشار و طبقات اجتماعی و جریانات سیاسی- و با به کارگیری عموم شایستگان به علم پیوسته با فرهنگ سازی محقق می شود.
فرآیند توسعه فقط آنجا که با استقرار یک دموکراسی واقعی یعنی درک عمیق و نهادینه شده ای از خرد مداری و انحصار گریزی همراه بوده است، موفق به شکستن موانع توسعه، نابرابری ها و رهاسازی فرآیند توسعه از انحصارات شده است. جوامعی به توسعه پایدار و فراگیر می رسند که از تمام ظرفیت انسانی خود عادلا نه استفاده می کنند. در ایران کم نیستند مدیران دلسوز انقلا ب و نمایندگان مجلس که پس از کنار رفتن از سمت خود فاقد نظام مدیریت در کشورمان شده اند و ابراز کرده اند که کار کشور با این سیستم مدیریت و هدر دادن منابع انسانی و حذف مکرر نیروهای مجرب فراوان و اعطای مدیریت ها بر مبنای پاداش های انتخاباتی و برخی رفتار های باندی و سلیقه ای، درست شدنی نیست.
سو»مدیریت ها مولد اکثر مصائب ملت و عقب ماندگی کشور بوده است. گاه برخی مدیران تازه به میدان آمده نه تنها تجربه حکمرانی و مدیریت نداشته اند بلکه به قبلی ها هم اعتماد نکرده و حتی بی هیچ هراسی نسبت به تحقیر و مسئله سازی و ابهام آفرینی درحق آنان مبادرت ورزیده اند. ما بایستی حق ارزیابی سخنان و اظهارات و بیلا ن کار مسوولا ن را برای خود محفوظ نگه داریم. در حالی که دیگران با وحدت و کار گروهی با سرعت تصاعدی و باورنکردنی به جلو می پرند، ما چه می کنیم؟ شهید مطهری ابراز نموده اند: خوی قدیمی ما مداحی و ستایشگری و تملق است. گاهی اینها مرید، مراد بازی های تهوع آوری را به وجود می آورند.
تاکنون بوروکراسی منفی و خشک سازمان های اداری که در واقع بیشترین نقش در عقب ماندگی کشورها دارند به ندرت مورد بحث و گفت وگو قرار گرفته است.
حل مشکلات اقتصادی و مدیریتی جامعه در گرو حل مشکلات سیاسی و تعیین جایگاه هر کسی در موقعیت تخصصی خود است، اما هنوز هم در سطوح مدیریتی اجرایی کشور، تقسیم بندی تخصصی که در سایر کشورهای پیشرفته به چشم می خورد، وجود ندارد.
توسعه و عمران مناطق کشور جز با مشارکت فکری گسترده تمامی صاحب نظران علاقمند به مرز و بوم و بهادادن به اساتید دانشگاه ها و عالمان و استفاده عادلانه از تمامی ظرفیت های نیروی انسانی، استعدادها و مغزها و سایر منابع دیگر تحقق نخواهد یافت. عدالت در مدیریت ها هم به معنی قرارگرفتن افراد در هر جایگاه و مقامی صرفا براساس شایستگی است نه وابستگی های فامیلی یا باندی.
هر روز و هر ساعت فاصله ما با کشورهای توسعه یافته بیشتر و بیشتر می شود و فقط با بهادادن به نخبه ها و متخصصین کارآمد و استفاده از عموم منابع انسانی شایسته کشور و تعامل با دنیای متمدن می توان فاصله را کم و کوتاه کرد. تجربه به همه ما ثابت کرده است که حل مسایل و مشکلات یک کشور توسط همه ملت آن مرز و بوم ممکن است.

نویسنده : کمال الدین پیر موذن

منبع : روزنامه مردم سالاری