ستاره ها از پنالتی می ترسیدند

باید پنالتی ها را هم جدی گرفت. خواسته یا ناخواسته پنالتی یك طرف قضیه است و چه بسا تیم صعودكننده در نهایت به واسطه همین لحاظت پراسترس مشخص شود. آنجا كه بخت و اقبال حرف اول را می زند و قابلیت های فنی در زدن پنالتی یا مهار آن فقط یك چاشنی جزیی برای این شانس دوست داشتنی است.
اوضاع در اردوی تیم ملی ایران هم بر همین منوال بود. آنها پنالتی ها را جدی گرفته بودند و قسمت شاخصی از تمرینات را به ضربات پنالتی و البته مهار آن اختصاص دادند. حضور یك گلر پنالتی گیر در اردوی تیم ملی تا حدودی از نگرانی ها كاسته بود.
به واقع زمانی كه كادر فنی تمرین پنالتی را در دستور كار تیم ملی قرار داد همه نگاه ها به سمت طالب لو كشیده شد. امیر قلعه نویی صراحتاً به وحید طالب لو اعلام كرد در صورت كشیده شدن بازی به ضربات پنالتی او حارس چارچوب دروازه ایران خواهد بود و از این روتمرینات با طالب لو به مهار پنالتی ها اختصاص داشت. تصمیم كادر فنی هم با احتساب همه شرایط موجود در جریان بازی اتخاذ شد. احتیاط در استفاده از تعویض ها مسأله ای بود كه در طول دیدار ایران ـ كره نمود پیدا كرد.
حفظ یك تعویض و جایگزینی وحید طالب لو به جای حسن رودباریان یك ریسك واقعی بود. ریسكی كه یا جواب می داد یا معادلات غیرقابل پیش بینی دیگری را رقم می زد. امیر قلعه نویی كه یك مربی ریسك پذیر است این بار هم به سیاق گذشته این جسارت را به خرج داد و بعد از حاصل شدن نتیجه بدون گل در جریان ۱۲۰ دقیقه فوتبال نفسگیر طالب لو را جایگزین رودباریان كرد.
● پنالتی می زنم، پنالتی نمی زنم
تیم ملی ایران با وجود برتری محسوس در زمین اما ناخواسته تن به تعیین و تكلیف در ضربات پنالتی داد. اتفاقی كه كره ای ها به واسطه بهره مندی از یك دروازه بان قهار در دفع ضربات پنالتی برای وقوع آن عجله داشتند. البته اوضاع در سوی دیگر زمین برای ایران هم چندان نامساعد نبود. به هر حال چشم امید كادر فنی به تبحر خاص طالب لو در مهار پنالتی ها بود و از سوی دیگر بودند نفرات مشخصی كه كادر فنی می توانست برای گل كردن پنالتی ها به ساق های این بازیكنان دل ببندد.
امیر قلعه نویی بازیكنان را دور هم جمع می كند و بدون هیچ مكثی می رود سر اصل مطالب «خب، كدامتان پنالتی می زنید؟» كاپیتان بدون ذره ای تردید اعلام آمادگی می كند، پشت سر او جواد نكونام هم با اعتماد به نفس همیشگی برای زدن ضربه پنالتی آماده است و پنالتی پنجم به نام او درمی آید. رضا عنایتی هم نفر بعدی است كه حاضر می شود در این دیدار حساس پشت یكی از ضربات پنالتی بایستد.
حالا نگاه امیر قلعه نویی روی علی كریمی قفل كرده است. كریمی هیچ عكس العملی نشان نمی دهد و حرفی نمی زند. ظاهراً انتظار سرمربی بیهوده است. شماره ۸ رغبتی برای پنالتی زدن ندارد. نگاه مبهوت امیر قلعه نویی از چهره كریمی برداشته می شود و به سمت رحمان رضایی چرخ می خورد. این بار هم خبری نیست. رضایی هم از قرار اعتماد به نفس پنالتی زدن ندارد. به خصوص اینكه عزم را جزم كرده تا در پایان كار ایران در جام ملت های آسیا از عرصه ملی خداحافظی كند بنابر این جانب احتیاط را نگه می دارد بلكه با خراب كردن پنالتی وداع تلخی را تجربه نكند. قلعه نویی سكوت را می شكند و این دفعه خطاب به آندرانیك تیموریان می گوید: «تو كه پنالتی می زنی؟»
آندو اما درد پا را بهانه می كند و از زیر این بار سنگین شانه خالی می كند تا سرمربی لحظه به لحظه بیشتر عصبانی شود.
« می دانید كه امیرخان من تقریباً یك ماه است پا درد دارم. اصلاً نمی توانم پنالتی بزنم اگر اجازه بدهید...»
قلعه نویی حرف آندو را قطع می كند تا ناخواسته برای پنالتی چهارم قرعه به نام رسول خطیبی با روحیه بیفتد. یكی دیگر از پنالتی زن های ما هم فریدون زندی است. پنالتی زندی و عنایتی درون دروازه كره می نشیند اما مهدوی كیا و خطیبی امیدها را ناامید می كنند.
طالب لو فقط در مهار یك ضربه پنالتی موفق است و ایران به این ترتیب حذف می شود. وحشت ستاره ها از پنالتی زدن كابوسی تلخ را ساخت تا رؤیای قهرمانی آسیا و حداقل حضور در فینال این رقابت ها ۳۵ ساله شود. ستاره هایی كه امید اول و آخر جماعت فوتبالدوست ایران بودند و این بار شاید ایران قافیه را به وحشت آنها باخت.

منبع : روزنامه ایران ورزشی