می‌‌توانم بمانم یا باید بروم؟

«کوآن انگ»، یک دانشجوی مالزیایی ۲۳ ساله است که سالیانه ۲۵‌ هزار پوند برای تحصیل در مدرسه پزشکی سنت جرج لندن می‌پردازد. او یکی از صدها دانشجوی خارجی است که مشغول تحصیل در رشته پزشکی در انگلستان می‌باشد. انجمن مدارس پزشکی که نماینده تمام مدارس پزشکی بریتانیا است، اعلام کرده ۵/۷ درصد از کل دانشجویانی پزشکی انگلیس، «خارجی» هستند که از بیرون از منطقه اقتصادی اروپا آمده‌اند. مقامات مسوول معتقدند این دانشجویان هم به هزینه‌های دانشگاه کمک می‌کنند و هم تجربیات گوناگون و با ارزش و استعداد خود را به این دانشگاه‌ها منتقل می‌نمایند...
اما آینده این جامعه بزرگ و پرطراوت در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، زیرا اداره گروه آموزشی سلامت در سال ۲۰۰۶ اعلام کرده فارغ‌التحصیلان بین‌المللی، تنها می‌توانند در دوره‌های بالاتر تحصیلی و جهت آموزش جذب شوند و اگر جای خالی توسط فارغ‌التحصیلان بومی در سرویس خدمات بهداشتی ملی (NHS) پر نشود، آنها می‌توانند مشغول به کار شوند.
● اشتباهات محاسبه‌ای
رشد سریع تعداد دانشجویان پزشکی بومی طی ۱۰ سال گذشته با افزایش متناظر در برنامه‌های آموزشی NHS هماهنگ نبوده است. سخنگوی بخش سلامت در این رابطه توضیح می‌دهد: «این وضعیت مانند وقتی است که کسی می‌خواهد حمام کند، اما مقدار آب موجود بسیار کم باشد. در حال حاضر NHS نیز به نظر می‌رسد با مازاد نیرو مواجه باشد و باید راهی پیدا کرد تا این مساله حل شود.»از سویی وزیر بهداشت در زمینه توضیح اصول اساسی جهت تغییر قوانین، به نقش پربهای پزشکان خارجی در NHS انگلستان اذعان دارد و معتقد است: «آنها به ما کمک‌ کرده‌اند تا کمبودهای کلیدی موجود در بعضی مناطق را مانند رشته‌های روا‌ن‌پزشکی، زنان و زایمان و اطفال برطرف کنیم، اما از آنجا که تعداد فارغ‌التحصیلان مدارس پزشکی انگلستان زیاد می‌شود، نیاز NHS به پزشکان خارجی برای ورود به این تخصص‌ها کمتر می‌شود.» وی ادامه می‌دهد: «هزینه تربیت و آموزش یک دانشجوی پزشکی، سالیانه ۲۵‌هزار پوند است و با افزایش مدارس پزشکی در انگلیس، ما به خودکفایی خواهیم رسید. اگر فارغ‌التحصیلان خود کشور نتوانند وارد دوره‌های تخصصی شوند (به علت حجم بالای درخواست از خارج از اروپا)، باید دید که چه باید کرد.»
انجمن پزشکان هندی‌الاصل انگلیس، با انتشار قوانین جدید اعتراض خود را اعلام نمود و مجلس اعیان نیز از آنها طرفداری کرد تا به جنگ قانونی طولانی‌مدت آنها پایان دهد. هشت‌هزار فارغ‌التحصیل خارجی (دانشجویانی که در رشته پزشکی از دانشگاه‌های غیرانگلستان فارغ‌التحصیل شده‌اند) که هم‌‌اکنون در انگلستان هستند، با فارغ‌التحصیلان انگلیس و اتحادیه اروپا یکسان در نظر گرفته می‌شوند و از پست‌های آموزشی برابری بهره‌مند می‌شوند. این، بدین معناست که درخواست‌های پست‌های آموزشی برای چند سال آینده، هم‌چنان محل رقابت است.
به عبارتی به ازای هر جایگاه در سال ۲۰۰۸، ۳ درخواست وجود داشته، لذا مرکز آموزشی سلامت پذیرش درخواست فارغ‌‌التحصیلان خارجی را در اواخر سال ۲۰۰۸ محدود کرده که با واکنش‌هایی نیز مواجه شد.
● اخبار خوب برای دیگران
خبرهای خوب آنکه، آن دسته درخواست‌هایی که توسط پزشکان فارغ‌التحصیل خود انگلستان تکمیل شده یا با کمک هزینه تحصیلی مشغول تحصیل بوده‌اند، از این قوانین جدید مستثنا هستند. این معافیت، یک پیروزی برای کسانی است که در جهت حفظ حقوق دانشجویان خارجی که در خود انگلستان فارغ‌التحصیل شده‌اند، تلاش می‌کنند و نه افرادی که جهت دوره‌های بعدی قصد تحصیل در انگلستان دارند.
مسوولان معتقدند با این قوانین، دانشجویان خارجی به طور رسمی تشویق شده‌اند تحصیلات اولیه خود را در انگلیس به اتمام برسانند تا بتوانند پس از آن در NHS وارد کارزار کار و تلاش شوند، اما پس از اتمام تحصیلات و تحمل مخارجی در حدود ۱۰۰‌ هزار پوند برای دریافت امتیازاتی، حال به آنها می‌گوییم قوانین ما تغییر کرده و شما به خانه خودتان باز گردید. البته بعضی معتقدند قوانین فعلی تا حدی به نفع پزشکان خارجی است، زیرا ۲ سالی که تحت آموزش‌های بنیادی قرار می‌گیرند، جزو همان ۵ سال کار مداومی محسوب می‌شود که لازم است برای درخواست اقامت دایم داشته باشند.
با این وجود، هنوز وضعیت مهاجرت دانشجویان پزشکان خارجی با بیش از ۳۰ سال سن (در زمان اتمام دومین دوره خود) در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. آنها ممکن است نتوانند جهت پست‌های آموزشی درخواست کنند و مشخص نیست چه تعداد افراد از این تغییرات متاثر شوند.
● در استرالیا چه خبر؟
همانند همکاران انگلیسی، مدارس پزشکی استرالیایی نیز میزبان تعداد قابل‌توجهی دانشجو ی پزشکی بین‌المللی هستند. در سال ۲۰۰۸، دانشگاه سیدنی از ۲۷۴ تقاضا، ۴۵ دانشجوی خارجی پذیرفته و در مورد دانشگاه‌های دیگر نیز وضعیت به همین ترتیب است.
«تونی ادواردز»، رییس کمیته پذیرش دانشگاه «فلیندر» می‌گوید: «حدود یک سوم دانشجویان بین‌المللی که در استرالیا فارغ‌التحصیل شده‌اند، ماندن در این کشور را برای ادامه تحصیل در دوره‌های بالاتر برمی‌گزینند.» استرالیا تجربه کمبود نیروی پزشکی را در موارد خاصی طی سال‌های اخیر دارد و درخواست برای دوره‌های آموزشی Postgraduate، راهی نسبتا آسان و موفقیت‌آمیز برای فارغ‌التحصیلان خارجی از دانشگاه‌های استرالیا می‌باشد. با وجود این، تعداد مدارس پزشکی و دانشجویان بومی این کشور نیز رو به تزاید است که رقابت‌های سخت بین دانشجویان خارجی را برای یافتن دوره‌های آموزشی به وجود می‌آورد.
قوانین سیدنی برای دانشجویان خارجی، خاص است و می‌گوید: «فارغ‌التحصیلان پزشکی خارجی آموزش‌دیده در استرالیا، باید به عنوان انترن در بیمارستان‌های عمومی بمانند و کار کنند تا به آموزش‌های لازم دست یابند، هر چند که این سیاست نیز در حال تغییر است.»

منبع: Student BMJ-۲۰۰۸
مترجم: دکتر امیررضا رادمرد

منبع : هفته نامه سپید