دنیای نجوم، دنیای جالبی است

دنیای نجوم، دنیای جالبی است . خیلی حرف ها برای گفتن دارد و خیلی حرف ها هم برای نگفتن . این قدر مطلب برای گفتن دارد که خدا بزرگترین آزمایشگاه جهان را برای مطالعه نجوم در اختیار ما انسان ها قرار داده است . منظورم آسمان است . فقط کافیست سرت را ۹۰ درجه بچرخانی و به آنچه می‌بینی دقت کنی : ستاره ها را می‌بینی ، خورشید را ، سیاره ها را ، سحابی ها را ، شهاب ها را ، ستاره های دنباله دار را ، خلاصه هرچه بخواهی در آن هست ، و هرکجا که باشی فرق نمی‌کند . به قول سهراب سپهری‌: (( هرکجا هستم باشم ، آسمان مال من است . ))
در آسمان ، این زایشگاه و قبرستان بزرگ و بی‌نهایت ، خورشید ما قرار دارد ، زمین ما آنجاست ، محل تولد و زندگی ماست ، پس طبیعی است که برای ما مهم باشد . چه کسی نمی‌خواهد بداند کجا زندگی می‌کند ؟
حالا بگذارید کمی درباره‌ی عکس مقاله صحبت کنم . این عکسی را که شما مشاهده می‌کنید ، سحابی هلیکس است که در صورت فلکی دلو ( آب ریز ) قرار دارد . این سحابی ۷۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد .
وقتی یک ستاره هم اندازه ی خورشید ،‌ آخر های عمر خود را میگذراند ، مواد داخل خود را به بیرون پرتاب می‌کند و باعث تشکیل یک سحابی می‌شود و خود ستاره کوچک و کوچک تر می‌شود تا به کوتوله‌ی سفید تبدیل شود .
کوتوله‌ی سفید تقریباً پایان عمر یک ستاره است . سحابی هلیکس هم در این مرحله است . این سحابی به طرز جالبی شبیه به یک چشم است . در سال ۲۰۰۳ ناسا این عکس را با کمک تلسکوپ هابل گرفت و در آن موقع بود که این سحابی به (( چشم خدا )) معروف شد .

منبع : باشگاه تحلیلگران جوان اریا