تاریخچه تحقیق در مورد اثر قرمزگرایی

● ۱۹۴۲: كریستین داپلر پیش بینی كرد كه طول موج صوت به حركت نسبی منبع و آشكارساز بستگی دارد. این اثر را با نام «اثر داپلر» می شناسند.
● ۱۹۰۷: اینشتین نشان داد فوتون هایی كه سعی دارند از میدان گرانشی بگریزند، انرژی از دست می دهند و طول موجشان بزرگتر می شود، در نتیجه قرمزتر دیده می شوند.
● ۱۹۱۲: وستو اسلیفر اخترشناس دریافت كه نور سحابی آندرومدا امره المسلسله اثر قرمزگرایی دارد، یعنی این سحابی از زمین دور می شود.
● ۱۹۲۹: ادوین هابل نشان داد كه با افزایش فاصله كهكشان ها از زمین، میزان قرمزگرایی آنها نیز افزایش می یابد. وی از این یافته حدس زد كه كل جهان در حال انبساط است.
● ۱۹۶۶: آرپ هالتون با استفاده از تلسكوپ هیل كار یافتن نمونه هایی از كهكشان هایی كه آشكارا به اختروش ها مرتبط هستند و اثر قرمزگرایی بیشتری دارند، آغاز كرد.
● ۱۹۷۶: ویلیام تیفت شواهدی یافت كه نشان می داد قرمزگرایی كهكشان ها «كوآنتیزه» است، به عبارت دیگر مقدار آنها مضربی از یك مقدار ثابت است.
● ۲۰۰۵: گروهی به سرپرستی زیان اسكرانتون در دانشگاه ایلینویز به پژوهش در مورد كهكشان ها و اختروش ها پرداخت، اما ارتباطی بین این دو موضوع نیافت.

منبع : روزنامه شرق