ستاره‌ها

با چشم غیر مسلح در یك شب تاریك و بدون ماه و در هوای صاف می توان حدود ۲۵۰۰ ستاره را در آسمان شناسایی كرد. با دوربین یا تلسكوپ می شود میلیون ها ستاره را تشخیص داد. از سیاره های منظومه شمسی خودمان نظیر (زهره) و (زحل) كه چشم پوشی كنیم تمامی این ستارگان دوردست خورشیدها یا به عبارت دیگر گلوله های گازی پر حرارتی هستند كه در سطح خود می توانند تا هزاران درجه و در درون خود تا میلیون ها درجه حرارت داشته باشند. در حقیقت بعضی از آنها با شدتی ده هزار برابر خورشید ما می درخشند و برخی از آن ها هم خیلی كم نورتراز ستاره مركزی منظومه ما هستند. ولی تمام ستارگان در یك مورد مشتركند: آن ها در ژرفای درون خود از طریق تبدیل هیدروژن به هلیم انرژی هسته ای تولید می كنند این چشمه جوشان و پایان ناپذیر انرژی- به ستارگان كمك می كند كه عمری بسیار طولانی داشته باشند. مثلا خورشید با مواد سوختنی كه دارد ۱۰ میلیارد سال عمر خواهد كرد. انرژی ایجاد شده در مركز ستاره به خارج منتقل می شود و از سطح ستاره به شكل پرتوهای ماورای بنفش - رونتگن - ذره ای - نوری - گرمایی و امواج رادیویی انتشار می یابد. برخی از ستارگان در پایان عمر خود از طریق انفجارهای بسیار عظیم از بین می روند. آنگاه از آن ها فقط گوی های مادی كوچك و كاملا در هم فشرده ای باقی می ماند كه در علم ستاره شناسی ( كوتوله های سفید ) ( ستاره نوترونی) و یا (سیاهچاله) نامیده می شوند. خورشید هم روزی تبدیل به یك كوتوله سفید خواهد شد.

منبع : باشگاه الکترونیکی نجوم