چگونه گاز طبیعی قابل مصرف می شود

پردازش گازطبیعی
گازطبیعی كه از زیرزمین تا سرچشمه بالا آورده می شود كاملا با گازطبیعی مصرف كنندگان متفاوت است. اگرچه پردازش گازطبیعی در بسیاری از جنبه ها ساده تر از پردازش و پالایش نفت خام است، اما به اندازه نفت، پردازش آن قبل از استفاده توسط مصرف كنندگان ضروری است.گازطبیعی كه توسط مصرف كنندگان استفاده می شود، بیشتر از متان تشكیل شده است. اگرچه گازی كه در سرچشمه یافت می شود و بیشتر تركیبات آن متان است نیاز به پردازش زیادی ندارد و خالص است.گازطبیعی خام از سه نوع چاه استخراج می شود: چاه های نفت، چاه های گاز و چاه های متراكم. گازطبیعی كه از چاه های نفت استخراج می شود عموما به نام «گاز همراه» شناخته می شود. این گاز می تواند جدا از نفت در تشكیلات وجود داشته باشد (گاز آزاد) یا این كه در نفت خام حل شده باشد (گازمحلول).
گازطبیعی كه از چاه های گاز و متراكم می آید، كه در آن هیچ نفت خامی وجود ندارد یا اگر وجود دارد بسیار اندك است و با نام «گاز همراه» شناخته می شود. چاه های گاز عموما گازطبیعی خام تولید می كنند در حالی كه چاه های متراكم گازطبیعی آزاد به همراه یك هیدروكربن نیمه مایع متراكم تولید می كنند. منبع گازطبیعی هرچه كه باشد، وقتی از نفت خام (در صورت وجود) جدا شد، معمولا در تركیب با دیگر هیدروكربن ها وجود دارد (عمدتا اتان، پروپان، بوتان و پنتانز). به علاوه، گازطبیعی خام حاوی بخار آب، سولفید هیدروژن (S۲(H دی اكسیدكربن، هلیوم، نیتروژن و دیگر اجزا است.پردازش گازطبیعی شامل جداسازی تمام هیدروكربن ها و مایعات مختلف از گازطبیعی خالص است. به منظور تولید آن چه كه گازطبیعی خشك به كیفیت خطوط لوله نامیده می شود، خطوط لوله اصلی حمل ونقل اغلب مقرراتی دارند كه براساس آن گازطبیعی هنگام حمل ونقل با خطوط لوله باید تركیبات و كیفیت خاصی داشته باشد. این بدین معناست كه قبل از حمل ونقل، گازطبیعی باید تصفیه شود.
یا این كه در مراحل تصفیه و پالایش، اتان، پروپان، بوتان و پنتانز باید از گازطبیعی جدا شوند،اما این بدین معنا نیست كه آن ها ضایعات هستند.در واقع، هیدروكربن های همراه كه تحت عنوان «مایعات گازطبیعی» شناخته می شوند (Natural Gas Liquids) NGL می توانند با محصولات حاصل از پردازش گازطبیعی بسیار ارزشمند باشند. NGL ها شامل اتان، پروپان، بوتان، ایزوبوتان و بنزین طبیعی می باشند. این NGL ها به طور جداگانه فروخته می شوند و مصارف متفاوتی دارند، مثل افزایش بازیافت نفت در چاه های نفت، فراهم آوردن موادخام برای پالایشگاه های نفت یا نیروگاه های پتروشیمی به عنوان منابع انرژی.
در حالی كه بعضی از اوقات پردازش موردنیاز می تواند در سرچشمه یا نزدیكی آن (پردازش حوزه) انجام شود،پردازش كامل گازطبیعی در یك نیروگاه پردازش گازطبیعی كه معمولا در منطقه تولیدی گازطبیعی قرار دارد، انجام می شود.گازطبیعی استخراج شده به این نیروگاه های پردازش از طریق یك شبكه خطوط لوله جمع آوری انتقال داده می شود. این خطوط لوله قطر كوچك و فشار كمی دارند.یك سیستم جمع آوری پیچیده می تواند از لوله تشكیل شود كه نیروگاه پردازش را به بیش از صدچاه در منطقه ارتباط می دهد. براساس گزارش انجمن گاز آمریكا در سال ۲۰۰۰ حدود ۳۶۱۰۰ مایل سیستم گردآوری خط لوله در آمریكا وجود داشت.علاوه بر پردازش انجام شده در سرچشمه و در نیروگاه های پردازش متمركز، برخی پردازش های نهایی نیز در «نیروگاه های دو منظوره استخراج» انجام می شود. این نیروگاه ها بر روی سیستم های اصلی خط لوله قرار دارند. اگرچه گازطبیعی كه به این نیروگاه ها می رسد آماده كیفیت خط لوله است، در موارد خاص بازهم مقادیر بسیار كمی از NGLها در آن جا وجود دارد كه دراین نیروگاه ها از گازطبیعی جدا می شوند.
عمل واقعی پردازش گازطبیعی به گازطبیعی خشك، كیفیت خط لوله می تواند بسیار پیچیده باشد، اما معمولا شامل چهار پردازش اصلی است تا ناخالصی های مختلف از آن جدا بشود:
•از میان برداشتن نفت و گاز متراكم
•از میان برداشتن آب
•جداسازی مایعات گازطبیعی
•از میان برداشتن دی اكسید كربن و سولفور
علاوه بر چهار مرحله پردازش بالا، هیترها و ساینده هایی معمولا در سرچشمه یا در نزدیكی آن نصب می شوند. ساینده ها در درجه اول برای برداشتن شن و دیگر ناخالص های بزرگ به كار می روند. هیترها تضمین می كنند كه درجه حرارت گاز زیاد پایین نیفتد. گازطبیعی كه حاوی حتی مقادیر بسیار كمی از آب باشد، هنگام افت درجه حرارت، هیدرات های گازطبیعی در آن شكل می گیرند. این هیدارت ها دارای تركیبات جامد یا نیمه جامدی می باشند كه شبیه كریستال های یخ هستند. با شكل گیری این هیدارت ها در گازطبیعی مانعی در راه، عبور گازطبیعی از میان دریچه ها و سیستم های گردآوری ایجاد می شود. برای كاهش تشكیل هیدرات ها، واحدهای گرمایی با سوخت گازطبیعی عموما در امتداد خط لوله جمع آوری نصب می شوند جایی كه به نظر می رسد هیدارت ها ممكن است تشكیل شوند.
• از میان برداشتن نفت و گاز متراكم
به منظور پردازش و حمل ونقل گازطبیعی محلول همراه، گاز باید از نفتی كه در آن حل شده است، جدا شود. این جداسازی گازطبیعی از نفت بیشتر با ابزاری كه در سرچشمه یا نزدیكی آن نصب می شود، انجام می شود. پردازش عملی برای جدا كردن نفت از گازطبیعی استفاده می شود و ابزاری كه برای این كار استفاده می گردد می تواند به طور گسترده ای فرق كند. اگرچه گازطبیعی خشك كیفیت خط لوله در مناطق جغرافیایی مختلف در عمل یكسان هستند، اما گازطبیعی خام از مناطق مختلف ممكن است تركیبات و نیازمندی های جداسازی مختلف داشته باشند. در بسیاری از موارد، گازطبیعی در نفت زیرزمینی به علت فشاری كه تشكیلات تحمل می كند محلول است. وقتی این نفت و گازطبیعی تولید می شود، ممكن است به علت كاهش فشار خودبه خود گاز از نفت جدا شود. مثل بازكردن سر قوطی نوشابه كه به محض بازشدن مقداری از گازهای محلول در نوشیدنی آزاد می شود.در این موارد، جداسازی نفت و گاز كاملا آسان است و این دو هیدروكربن برای پردازش بیشتر به راه های مجزایی فرستاده می شوند. ابتدایی ترین نوع جدا كننده «جدا كننده سنتی» نامیده می شود.این دستگاه شامل یك مخزن در بسته شده است جایی كه نیروی گرانش برای جدا كردن مایعات سنگین تر مثل نفت و گازهای سبك تر مثل گازطبیعی به كار می رود.
در موارد خاص اگرچه ابزار آلات تخصصی خاص برای جداسازی نفت از گازطبیعی مورد نیاز است، یك نمونه از این نوع ابزار آلات «جدا كننده با درجه حرارت پایین» ( LTX) است. این دستگاه بیشتر برای چاه های تولیدی گاز فشار بالا با نفت خام یا تراكم سبك به كار می رود. این جدا كننده ها از متمایزهای فشار برای خنك كردن گازطبیعی مرطوب و جدا كردن نفت وگاز متراكم استفاده می كنند. گاز مرطوب وارد جدا كننده با درجه حرارت پایین می رود، سپس این گاز به درون جدا كننده با درجه حرارت پایین از طریق یك مكانیسم مسدود جریان پیدا می كند كه گاز را هنگام ورود به جدا كننده منبسط می كند.
این انبساط سریع گاز امكان پایین آوردن درجه حرارت در جدا كننده را فراهم می كند. بعد از جدا كردن مایع، گاز خشك به «تعویض كننده گرما» برمی گردد و توسط گاز مرطوب ورودی گرم می شود. با تغییر فشار گاز در بخش های مختلف جدا كننده امكان تغییر درجه حرارت نیز پدید می آید كه باعث می شود نفت و آب از جریان گاز مرطوب جدا شوند. این ارتباط اولیه با درجه حرارت بالا می تواند برای استخراج گاز از یك جریان مایع نفت استفاده شود.از میان برداشتن آبعلاوه بر جداسازی نفت و دیگر گازهای متراكم از جریان گاز مرطوب، لازم است كه بیشتر آب همراه با گاز از آن جدا شود. بیشتر آب آزاد همراه با گازطبیعی استخراج شده توسط روش های جداسازی ساده در سرچشمه یا در نزدیكی آن از گاز جدا می شود. اگر چه برداشتن بخار آب موجود در محلول گازطبیعی نیازمند عملیات پیچیده تری است. این عملیات شامل رطوبت زدایی از گازطبیعی است كه معمولا در دو مرحله انجام می شود. مرحله جذب با گرفتن بخار آب توسط ماده نم زدا انجام می شود. مرحله (جذب سطحی) زمانی اتفاق می افتد كه بخار آب متراكم و در سطح جمع آوری می شود.• نم زدایی یا رطوبت زدایی گلایكول
یك نمونه از نم زدایی جذب (absorption) تحت عنوان نم زدایی گلایكول شناخته می شود. در این فرایند، یك مایع نم زدای خشك كننده برای جذب بخار آب از جریان گاز استفاده می شود. گلایكول، ماده اصلی در این فرایند، شباهت شیمیایی به آب دارد. این بدین معناست كه وقتی در تماس با یك جریان گازطبیعی حاوی آب قرار می گیرد، گلایكول آب را از جریان گاز می رباید.
اساسا نم زدایی گلایكول شامل استفاده از حلال گلایكول معمولا دی اتیل گلایكول (DEG) یا تری اتیل گلایكول (TEG) می باشد كه در یك تماس دهنده با جریان گاز مرطوب تماس پیدا می كند. حلال گلایكول آب را از گاز مرطوب جذب می كند. وقتی جذب شد، ذرات گلایكول سنگین تر می شوند و در انتهای تماس دهنده جمع می شوند جایی كه آن ها به بیرون از نم زدا برده می شوند. گازطبیعی كه بدین شكل بیشتر تركیبات آب خود را از دست می دهد، به بیرون از نم زدا انتقال می یاید. حلال گلایكول به همراه تمام آبی كه از گازطبیعی جذب كرده است از میان یك دیگ بخار تخصص یافته كه به منظور بخار كردن آب باقیمانده طراحی شده است، عبور می كند. وقتی آب موجود در این دیگ بخار به حرارت ۲۱۲درجه فارنهایت می رسد بخار می شود، در حالی كه گلایكول تا ۴۰۰ درجه فارنهایت بخار نمی شود. این تفاوت درجه جوش جدا كردن آب از محلول گلایكول را آسان می سازد و امكان استفاده دوباره از آن در فرایند نم زدایی را فراهم می كند.نوآوری جدید در این فرایند، اضافه كردن خازن های جدا كننده فلاش تانك است. علاوه بر جذب آب از جریان گاز مرطوب، محلول گلایكول گاه گاهی با خود مقادیر كوچكی از متان و دیگر تركیبات موجود در گاز مرطوب حمل می كند. درگذشته این متان به سادگی از دیگ بخار خارج می شد. علاوه بر هدربخشی از گازطبیعی كه استخراج شده بود، این خروج گاز به آلودگی هوا و تأثیر گاز گلخانه ای كمك می كرد. به منظور كاهش میزان متان و دیگر تركیبات هدر رفته، خازن های جدا كننده فلاش تانك استفاده می شوند تا این تركیبات را قبل از رسیدن محلول گلایكول به دیگ بخار از محلول جدا كنند.
اساسا یك جدا كننده فلاش تانك شامل وسیله ای است كه فشار محلول گلایكول را كم می كند و به متان و دیگر هیدروكربن ها اجازه بخار شدن (فلاش) می دهد. محلول گلایكول سپس به دیگ بخار می رود كه ممكن است با خازن های خنك كننده هوا یا آب مجهز شود. این كار برای جذب هرگونه تركیبات ارگانیك باقی مانده است كه ممكن است در محلول گلایكول باقی مانده باشد.این سیستم ها در عمل نشان داده اند كه می توانند ۹۰ تا ۹۹ درصد از متان را بازیافت كنند.
• نم زدایی ماده خشك كننده جامد
نم زدایی ماده خشك كننده جامد اولین شكل نم زدایی گازطبیعی با استفاده از جذب سطحی است و معمولا شامل دو یا بیشتر برج جذب سطحی است كه با یك ماده خشك كننده جامد پرشده است. مواد خشك كننده معمولی شامل آلومینیوم یا یك ماده ژل مانند سیلیكا دانه دانه است.گازطبیعی مرطوب از میان این برج ها، از بالا تا پایین عبور می كنند. همان طوری كه گازطبیعی از اطراف ذرات ماده خشك كننده عبور می كند آب به سطح ذرات ماده خشك كننده می چسبد با عبور از میان كل بستر خشك كننده تقریبا تمام آب به درون ماده خشك كننده جذب می شود و اجازه می دهد كه گاز خشك از انتهای برج خارج شود.نم زداهای ماده خشك كننده جامد معمولا مؤثرتر از نم زداهای گلایكول هستند و معمولا به عنوان یك نوع از سیستم دو منظوره در طول خطوط لوله گازطبیعی نصب می شوند. این انواع از سیستم های نم زدایی برای مقادیر زیاد گاز تحت فشار بالا بسیار مناسب هستند و معمولا در انتهای یك خط لوله در یك ایستگاه كمپرسور قرار دارند. در این مورد به دو برج یا بیشتر نیاز است چون بعد از دوره خاصی از استفاده ماده خشك كننده در یك برج خاص با آب اشباع می شود. برای تولید دوباره ماده خشك كننده، یك هیتر با درجه حرارت بالا برای گرم كردن گاز تا درجه حرارت بالا استفاده می شود. عبور این گاز گرم شده از میان یك بستر خشك كننده اشباع شده آب موجود در آن را در برج جاذب بخار می كند و آن را خشك می كند و امكان نم زدایی بیشتر گازطبیعی را فراهم می كند.
در بسیاری از موارد مایعات گازطبیعی (NGL) ارزش بیشتری نسبت به محصولات جدا شده دارند و بنابراین اقتصادی و به صرفه است كه آنها را در جریان گاز جدا كنیم. جدا كردن مایعات گازطبیعی معمولا در یك نیروگاه پردازش نسبتا متمركز انجام می شود و از تكنیك های مشابه به آن هایی كه در نم زدایی گازطبیعی به كار می رفت استفاده می شود.دو قدم اولیه برای عمل آوری مایعات گازطبیعی وجود دارد. اول مایعات باید از گازطبیعی استخراج شود دوم این مایعات گازطبیعی باید از خودشان جدا شوند و به اجزای پایه شان تبدیل شوند.
• استخراج NGL
دو تكنیك اساسی برای جداسازی NGLها از جریان گازطبیعی وجود دارد. روش جذب و روش انبساطی كریوژنیك. این دو فر ایند می توانند تا ۹۰درصد از كل مایعات گازطبیعی را تولید كنند.
• روش جذب
نفت جاذب از نظر تركیب با NGLها شباهت دارد مثل گلایكول كه در تركیب با آب شباهت داشت. قبل از این كه نفت هیچ گونه NGL را بربگیرد با نام نفت جاذب فقیر نامیده می شود. هنگامی كه گازطبیعی از میان یك برج جذب عبور كند در تماس با نفت جاذب، مایعات همراهش در این جاذب حل می كند. «نفت جاذب غنی» در این موقعیت حاوی NGL یا همان مایعات گاز است كه در برج جذب از انتها قرار دارد. این ماده در این مرحله تركیبی از نفت جاذب،پروپان، بوتان، پنتانز و دیگر هیدروكربن های سنگین تر است. نفت غنی به دستگاه های تقطیر نفت فقیر تغذیه می شود. این فرایند امكان بازیافت حدود ۷۵ درصد از بوتان ۸۵ تا ۹۰ درصد از پنتانز و ملكول های سنگین تر از جریان گازطبیعی را فراهم می كند.فرایند جذب اولیه كه در بالا توضیح داده شد می تواند برای افزایش تأثیرش اصلاح شود یا استخراج NGLهای خاص را هدف گیرد. در روش جذب نفت سرد شده جایی كه نفت فقیر از طریق سرد سازی سرد می شود، بازیافت پروپان می تواند تا ۹۰درصد باشد و حدود ۴۰ درصد از اتان می تواند از جریان گازطبیعی استخراج شود. استخراج دیگر مایعات سنگین تر در این روش نزدیك به صد درصد است.
• فرایند انبساط كریوژنیك
مراحل كریوژنیك هم چنین برای استخراج NGLها از گازطبیعی به كار می رود. در حالی كه روش های جذب می تواند تقریبا تمام NGLهای سنگین تر را استخراج كند، هیدروكربن های سبك تر مثل اتان اغلب در بازیافت از جریان گازطبیعی مشكل دارند. در موارد خاص، به صرفه تر و اقتصادی تر است تا NGLهای سبك تر را در جریان گازطبیعی باقی بگذاریم. اگر استخراج اتان و دیگر هیدروكربن های سبك تر به صرفه باشد، فرایند كریوژنیك برای میزان بازیافت بالا مورد نیاز است.اساسا فرایند كریوژنیك شامل پایین آوردن درجه حرارت گاز تا حدود ۱۲۰- درجه فارنهایت است. راه های متفاوتی برای سرد كردن گاز تا این درجه حرارت وجود دارد. اما یكی از مؤثرترین آن ها به عنوان فرایند انبساطی توربو شناخته می شود. در این فرایند، سرد كننده های خارجی برای سرد كردن جریان گاز استفاده می شوند كه باعث كاهش سریع دمای گاز می شوند. این افت سریع درجه حرارت اتان و دیگر هیدروكربن های موجود در جریان گاز را متراكم می كند در حالی كه متان در شكل گاز باقی می ماند. این فرایند اجازه بازیافت حدود ۹۰تا ۹۵ درصد از اتان را از گازطبیعی می دهند. به علاوه وقتی جریان گازطبیعی به درون فشرده سازی ضایعات متان گازی شكل توسعه پیدا می كند انبساط توربین قادر به تبدیل برخی انرژی آزاد شده است، بنابراین هزینه های صرفه جویی انرژی با استخراج اتان همراه است.استخراج NGLها از جریان گازطبیعی هم گازطبیعی خالص تر و پاك تری تولید می كند و هم هیدروكربن های ارزشمندتر را جدا می كند.
• شكنش كردن مایعات گازطبیعی
زمانی كه NGLها از جریان گازطبیعی جدا شدند، باید به اجزای تشكیل دهنده شان كه مفید هستند تجزیه و شكسته شوند. یعنی جریان تركیب NGLهای مختلف باید جدا شوند. فرایندی كه برای انجام این كار استفاده می شود، شكنش كردن نامیده می شود. كارهای شكنش براساس نقاط جوش مختلف هیدروكربن های مختلف در جریان NGL پایه گذاری شده است. اساسا شكنش كردن در مراحلی شامل جوشاندن هیدروكربن ها یك به یك اتفاق می افتد. كل فرایند شكنش به مراحلی تقسیم می شود كه با برداشتن NGLهای سبك تر از جریان گاز آغاز می شود. اعمال شكنش خاص در ترتیب زیر استفاده می شوند:
•جدا كردن اتان: در این مرحله اتان از جریان NGL جدا می شود.
•جدا كردن پروپان: مرحله بعدی پروپان را جدا می كند.
•جدا كردن بوتان: این مرحله بوتان را به حد جوش می رساند و پنتانز و هیدروكربن های سنگین تر را در جریان NGL باقی می گذارد.
•جدا كردن ایزو بوتان: این مرحله بوتان معمولی و ایزو را جدا می كند.
با شروع كار از هیدروكربن های سبك تر تا هیدروكربن های سنگین تر امكان جداسازی مایعات مختلف به سادگی وجود دارد.
• برداشتن دی اكسیدكربن و سولفور
علاوه بر جداسازی آب، نفت و NGLهای دیگر، یكی از مهم ترین قسمت های پردازش گاز شامل جداسازی دی اكسید كربن و سولفور است. گازطبیعی بعضی چاه ها حاوی مقادیر مهمی از سولفور ودی اكسیدكربن است. این گازطبیعی به علت بوی زننده سولفور بیشتر «گاز ترش» نامیده می شود. گاز ترش غیرمطلوب است چون تركیبات سولفوری كه دارد می تواند بسیار مضر باشد حتی برای تنفس هم مرگ آور است. گاز ترش می تواند هم چنین بسیار فرساینده باشد. به علاوه سولفوری كه در جریان گازطبیعی وجود دارد می تواند استخراج شود و به طور جداگانه وارد بازار شود. در واقع براساس گزارش ها و مطالعات انجام شده تولید سولفور از این طریق می تواند حدود ۱۵درصد از تولید كل سولفور را در بربگیرد. سولفوری كه در گازطبیعی وجود دارد به شكل سولفید هیدروژن (H۲S) است و معمولا اگر میزان سولفید هیدروژن از ۵.۷ میلی گرم در هر مترمكعب گازطبیعی بیشتر شود این گاز، گاز ترش نامیده می شود. فرایند جداسازی سولفید هیدروژن از گازترش، به شیرین كردن گاز نامیده می شود.
فرایند اولیه شیرین كردن گاز ترش بسیار به فرایند نم زدایی گلایكول و جذب NGL شباهت دارد. اگرچه در این مورد از محلول های آمین برای جدا كردن سولفید هیدروژن استفاده می شود. به این فرایند،«فرایند آمین» می گویند و در ۹۵ درصد از شیرین كردن گازهای ترش به كار می رود. گاز ترش از میان یك برج حركت می كند كه دارای محلول آمین است. تركیب این محلول بسیار به تركیب سولفور شباهت دارد و همان طوری كه گلایكول آب را جذب می كند، سولفور را جذب می كند. دو محلول آمین اساسی وجود دارد كه در این فرایند مورد استفاده قرار می گیرد: مونواتالونامین(MEA) و دی اتالونامین ((DEA هر كدام از این تركیبات در شكل مایع تركیبات سولفور را از گازطبیعی هنگام عبور جذب خواهد كرد. گاز باقی مانده به راستی عاری از تركیبات سولفور است بنابراین آن وضعیت ترش را از دست می دهد. مثل فرایند استخراج NGL و نم زدایی گلایكول محلول آمین استفاده شده می تواند دوباره تولید شود (یعنی زمانی كه سولفور جذب شده جدا شود) و به آن اجازه می دهد تا دوباره برای عمل آوری گازهای ترش بیشتر استفاده شود.
اگر چه بیشتر شیرین سازی گاز ترش شامل فرایند جذب آمین است امكان استفاده از جاذب های جامد مثل اسفنج های آهنی برای جداسازی دی اكسیدكربن و سولفید وجود دارد.سولفور می تواند جداگانه فروخته شود اگر كه شكل پایه آن كاهش پیدا كند. سولفور پایه یك پودر زرد روشن است و می تواند اغلب در تپه های بزرگی نزدیك نیروگاه های عمل آوری گاز دیده شود. به منظور بازیافت سولفور پایه از نیروگاه پردازش گاز، سولفوری كه ناخالص دارد و از فرایند شیرین سازی به دست می آید باید بیشتر عمل آوری شود. فرایند مورد استفاده برای بازیافت سولفور با نام فرایند «كلاوس» شناخته می شود و واكنش های گرمایی و كاتالیزی استفاده می شود تا عنصر پایه از محلول سولفید هیدروژن استخراج شود.به طور كلی فرایند كلاوس معمولا قادر به بازیافت ۹۷ درصد از سولفور موجود در گازطبیعی است. از آن جایی كه این یك ماده مضر و آلاینده است باز هم تصفیه می شود.پردازش گاز یك قطعه ابزاری از زنجیره با ارزش گازطبیعی است این عمل در تضمین این كه گازطبیعی به شكل پاك و خالص استفاده شود كاربردی و حیاتی است. وقتی گازطبیعی به طور كامل پردازش شد و برای مصرف آماده شد باید از مناطق تولید و پردازش به مناطق مورد نیاز منتقل شود.


نویسنده : نشریه ندای گاز

منبع : پایگاه اطلاع رسانی عسلویه