حذف فوتبال کشورهای حوزه خلیج فارس از معادلات آسیا

چهاردهمین دوره پیكارهای جام ملت های آسیا به مرحله یك چهارم نهایی خود رسید و نكته قابل توجه در این میان ناكامی اغلب تیم های حوزه خلیج فارس در راهیابی به مراحل بالاتر می باشد.واقعیت آن است كه تكیه بیش از حد باشگاه های عربی به فوتبالیست های خارجی و به سكون درآمدن چرخه تربیت بازیكن بومی در این كشورها، هویت فوتبال تیم های اینچنینی را تحت تأثیر قرار داده است.
وقتی باشگاه های اماراتی پر می شود از بازیكنان آفریقایی، ایرانی و بعضاً برخی كشورهای اروپای شرقی مسلماً نمی توان انتظار داشت فوتبالیست های سنین پایه برای رسیدن به سطح اول فوتبال آن كشور انگیزه لازم را داشته باشند.
در واقع تیم ملی امارات تنها مكان موجود برایخودنمایی ستارگان كم فروغ فوتبال این كشور محسوب می شود تا از زیر سایه نام های پرطمطراق بازیكنان غیر بومی شاغل در لیگ امارات خارج شوند و خودی نشان دهند كه البته كمتر دیده شده بتوانند چنین كنند.
در فوتبال قطر، وضعیت بدتر است و این رشته متأثر از سیاست های حاكم بر ورزش آن، مملو از ورزشكاران دوملیتی شده است. قطر كه تا همین چند سال پیش به عنوان تیم غول كش مسابقات درون قاره ای برای خود اسم و رسمی دست و پا كرده بود، متعاقب پوشاندن پیراهن رسمی تیم های ملی خود بر تن ورزشكاران خارجی، عملاً ورزش قهرمانی را در كشورش تعطیل كرده و با پول دنبال یافتن اعتباری فرامرزی است كه در اغلب رشته ها (از جمله فوتبال) در رسیدن به منظور خود ناكام مانده است.
در همین مسابقات جام ملت های آسیا، هر ۳ گل قطر در بازی مقابل ژاپن، ویتنام و امارات را بازیكن اروگوئه ای الاصل آنها یعنی «سباستین سوریا كوئینتانا» به ثمر رساند و البته كل بضاعت قطر در امر گلزنی همین ۳ گل بود.
وضعیت عمان و بحرین نیز در تقابل با تیم هایی چون تایلند و اندونزی نشان داد كه آنها در مقایسه با فوتبال رو به رشد كشورهای آسیای جنوب شرقی، چیز خاصی برای ارائه كردن ندارند و با توسل به مربی نام آشنای خارجی هم نتوانسته اند سطح متفاوتی از فوتبال را به معرض نمایش بگذارند.در بین تیم های عربی، البته عراق و عربستان نمایش بهتری نسبت به سایرین داشتند. عربستان به واسطه فوتبال نسبتاًریشه دارش در ۳ دهه اخیر و عراق با توجه به تكیه ویژه بر بازیكنان شاغل در لیگ داخلی این كشور، چند سالی است متفاوت با سایر همسایگان خود در میادین بین المللی ظاهر می شوند و در نتیجه گیری هم البته موفق تر نشان داده اند.
مروری بر عملكرد تیم های ملی كشورهای حوزه خلیج فارس، برای آن بود كه به یك فرمول كلی برسیم؛ فرمولی قابل تعمیم برای فوتبال اكثر كشورهای جهان كه می گوید تیم های ملی موفق از بطن لیگ هایی بیرون می آیند كه بیشتر متكی به بازیكنان داخلی بوده و بازیكنان خارجی نقش مكمل فوتبالیست های بومی را ایفا كنند نه آنكه بدنه از بازیكنان خارجی تشكیل شود و تزئین آن با فوتبالیست های داخلی صورت پذیرد.
مسأله بعد نحوه استفاده از لژیونرها در تیم ملی یك كشور است؛ در قدرتمندترین و پرلژیونرترین كشورهای دنیای فوتبال نیز این قضیه راهكار خاص خود را دارد و حتی در مواردی مثل رقابت های اخیر كوپا آمه ریكا می بینیم تیم ملی برزیل با صرفنظر كردن از بازیكنانی چون كاكا، رونالدینیو، دیدا و ... به فینال مسابقات راه یافته و آرژانتین پرستاره را با تمام مهره های نام آشنا و بین المللی اش با نتیجه سنگین ۳ بر صفر شكست می دهد تا برخی واقعیات فوتبال بیش از پیش رخ بنمایاند.
در فوتبال ما نیز همین قوانین، صادق و كاربردی است؛ اگر كادر فنی و نیز متولیان فوتبال كشور به چنین مواردی با دیدی جسارت آمیز نگاه كرده و اسیر حرف و حدیث های عوام نشوند، مسلماً درنوردیدن مرزهای فوتبال قاره آسیا با تكیه بر فوتبالیست های كنونی چندان به درازا نخواهد انجامید و می توان در سطحی بالاتر به زدن حرف هایی كه در دل داریم، اقدام ورزیم.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی