نقدی بر فیلم The Nanny Diaries

▪ نام فیلم: The Nanny Diaries
▪ زمان: ۱۰۵ دقیقه
▪ محصول: آمریکا
▪ زبان: انگلیسی
▪ نسبت شیب صفحه: ۱: ۸۵/۱
▪ صدا: DTS/SDDS/ دالبی دیجیتال
▪ تاریخ و مکان اولین اکران: ۲۴ آگوست ۲۰۰۷/ آمریکا
▪ ژانر: کمدی/ درام
▪ کارگردان: شاری اسپیرنگربرمن، رابرت پالچینی
▪ نویسنده: شاری اسپیرنگربرمن، رابرت پالچینی
▪ بازیگران: اسکارلت جوهانسون، دونا مورفی، جان هنری کاکس
▪ تهیه کننده: ریچارد ان گلاداشتاین
▪ موسیقی: مارک سواوزو
▪ مدیر فیلمبرداری: تری استی سی
▪ تدوین: روبرت پالچینی
▪ مدیر هنری: بن باراود
▪ مدیر تولید: مایکل گی اودانو
▪ مدیر صدابرداری: رون بوچار
▪ شرکت تولیدکننده: Weinstein Compamy
▪ خلاصه داستان:
آنی (اسکارلت جوهانسون) می پذیرد که به عنوان پرستار بچه یک خانواده ثروتمند استخدام شود. برای اولین بار در زندگی اش با تفاوت های اجتماعی ـ اقتصادی وسیعی بین خودش و سایرین، می بایست روزهایش را با سرویس دادن و پاسخگویی به خواسته های عجیب و غریب خانم ایکس سپری کند ...
این فیلم داستان ۲ شخصیت است که بازیگران پشتیبان آنها ‌اثاثیه چوبی صحنه نمایش هستند.
فیلم "The Nanny Diaries" مانند کتابش، توسط «آنی برادوک» نقل می شود که دانشجوی رشته انسان شناسی متولد «نیوجرسی» است که توسط «خانم X (ایکس)» استخدام شده است تا از پسر بسیار شیطان او «گری‌یر» پرستاری کند.
به نوعی می شود گفت شخصیت «خانم ایکس» در این فیلم بسیار به شخصیت راننده در اختیار نسخه فیلم شده داستان «The Devil Wears Prada» «میراندا پریستلی» فراموش نشدنی که نقش او را «مریل استریپ» بازی می کرد، شباهت زیادی دارد، اما «خانم لی نی» ثروتمند،‌ بسیار حساس و مغرور است و خلق و خوی سرد و افاده ای «خانم استریپ» نیز باعث شده که دو شخصیت کاملاً متفاوت به حساب بیایند.
خانم ایکس می بایست برای همه ادعاهایش مبنی بر عظمت و شأن خانوادگی اش به همسرش که یک دهاتی زمخت، زشت، بددهن است که مانند سگی با قلاده از او محافظت می کند، تذکر دهد.
این فیلم داستان ۲ شخصیت است که بازیگران پشتیبان آنها ‌اثاثیه چوبی صحنه نمایش هستند. و خیلی بهتر می شد که هنرپیشگانی که در نقش دو شخصیت بازی می کنند، با هم جور باشند.
«آنی خانم جوهانسون» که فیلم را با صدایی آهسته و افسرده روایت کرده لحنی بی تفاوت و تهی از شعف و طنز دارد.
با چشمهایش که مژه های پری دارد و لبهای برجسته، «خانم جوهانسون» به طور جذابی نقش های قاطع و خوبی را می آفریند اما The Nanny Diaries"" آخرین نقش اوست که مشخص می کند که این خانم هنرپیشه گیج خواب آلود با ایفای نقشش حالت خاصی را به خود می گیرد.
بخصوص در ابتدای فیلم،‌ نشانه هایی وجود دارد که نشان می دهند تیم کارگردانی و نویسندگی آن، «رابرت پالچینی» و «شاری اسپرینگربرمن»، فیلم متفاوتی در ذهن داشتند که معلوم نیست تا چه اندازه به تصویر تبدیل شده است.
جفتی که «American Splendor» تصویر آشفته ای از نویسنده کتاب طنز «کلولند» «Harvay Pekar» را خلق کردند. خیالبافی های موجود در فیلم ارتباطی به خود فیلم The Nanny Diaries ندارند. جریان داستان فیلم کاملاً با شتاب و بی نظم است.
● نقدی دیگر بر فیلم The Nanny Diaries
▪ منتقد و نویسنده: کارینا چوکینو
▪ منبع: Los Andeles Times
نزدیک به آخر فیلم "The Nanny Diaries" ، نوعی زیاده روی در ایجاد محدودیت دریافت می شود. آنچه که درباره این اقتباس پرزحمت قابل ذکر است این است با حفظ چهارچوب، این کار می بایست خیلی دقیق تر و بیش از یک تفریح داستانی به نظر برسد.
این فیلم یک فیلم نقلی و قصه گونه است، مانند زن قهرمان کسل کننده فیلم، که به طور متناقضی در تلاش است که تقلید کند تا به آنچه می خواهد و آرزوی اوست برسد یا آرزو می کند که صرفاً تقلید کند. اینکه کدام این موارد درست است بسیار مشکل است.
براساس داستان سال ۲۰۰۲، "The Nanny Diaries" نوشته «اما مک لافلین» و «نیکولا کراوس»، فیلم کمابیش مطابق نکات موردنظر پلات اصلی است باتوجه به حذف بیشترین موارد خوشایند و لذت بخش داستان. با شگفتی بسیار می توان گفت که این هم‌آوایی در نوشتار داستان هم به خوبی صورت گرفته و هم به خوبی از جانب مخاطب دریافت شده است.
داستان فیلم براحتی راه برای تموج لایه های زیرین کینه توزی با وجود غیظ و کج خلقی «پرادا» که واجد نقش اصلی نیز هست، هموار ساخته است.
البته این یک قانون کاردینال و اساسی است که گاهی ژانر یک فیلم از خودش هم تبعیت نمی کند...!

منتقد و نویسنده: استفان هولدن
منبع: The New York Times

منبع : سوره سینما