خاطرات پرافتخار دی استفانو

آلفردو دی استفانو، موتور محرک و سمبل رئال بزرگ از نخستین سال های برگزاری جام قهرمانی باشگاه های اروپا مهاجمی آرژانتینی الاصل که در نخستین فینال های این تورنمنت یعنی بین سال های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ در ترکیب تیمش حضور داشت و گل های مهمی هم به ثمر رساند تارئال پنج قهرمانی پیاپی را جشن بگیرد؛ رکوردی که هرگز برای هیچ تیمی تکرار نشد. شاید یکی از به یاد ماندنی ترین مسابقات دیدار با اینتراخت فرانکفورت بود که دی استفانو و پوشکاش به تنهایی ۷ بار دروازه حریف آلمانی را به لرزه درآوردند و حالا رییس افتخاری رئال مادرید خاطرات آن پنج فینال را به یاد می آورد.
● رئال مادرید ۴-۳ استید دی ریمز
▪ ۱۳ ژوئن ،۱۹۵۶ پارک دو پرنس، پاریس
برای نخستین بار بود که در جام اروپایی بازی می کردیم. هیچ کس نمی دانست که این آغاز مسیری پر افتخار خواهد بود. بالاخره بازی با بار سنگین مسؤولیتش فرا رسید و این چیزی بود که بعدها بیشتر برایمان روشن شد.نمایش بی نظیری رقم خورد.جمعیت حاضر در استادیوم و حتی خود ما بسیار شادمان بودیم. شکست ۴ - ۲ ریمز در پاریس! روزهای فوق العاده ای بود برای مهاجران اسپانیایی مقیم پاریس و البته برای خود مادریدی ها .اما حال و هوای رختکن قبل از بازی هرگز از خاطرم نمی رود. ما بیش از اینکه مضطرب و نگران باشیم خونسرد و آرام بودیم. بعد از مسابقه هم همین طور. شرایطی کاملاً متفاوت با فوتبال امروز. این روزها به نظر می رسد اگر پیروز میدان نباشی هواداران همان شب تو را خواهند کشت.خب، هرچند مسؤولیت ها سنگین تر شده اما نباید فراموش کرد فوتبال تنها یک ورزش است. به هر حال برای مردم اسپانیا و خصوصا هواداران متعصب رئال این تورنمنتی است پر از خاطرات پر افتخار و غرور انگیز.
● رئال مادرید ۲-صفر فیورنتینا
▪ ۳۰ مه ،۱۹۵۷ سانتیاگو برنابئو، مادرید
دقیقا وسط تابستان بود و مادرید گرم تر از همیشه؛ ما مجبور بودیم زیر آفتاب سوزان میزبان حریف قدرمان باشیم. فیورنتینا آن روزها در اوج بود و مثل اکثر تیم های ایتالیایی مجری یک سیستم دفاعی تقریباً نفوذ ناپذیر. خوب به خاطر دارم که برای شکستن دفاع چند لایه آنها چه عذابی کشیدیم ولی در نهایت دو بار به هدفمان رسیدیم. اگرچه در سال های ۱۹۵۷ و ۱۹۵۹ جایزه بهترین بازیکن اروپا به من تعلق گرفت اما تمام هم تیمی هایم را در آن سهیم می دانستم البته هرگز آرزوی چنین جایزه ای را در سر نمی پروراندم؛ برای من مهم فوتبال بود و فوتبال یعنی تقابل ۱۱ برابر یازده. هیچگاه فراموش نکردم که تمام موفقیت ها نتیجه تلاش تیمی است.
● رئال مادرید ۳-۲ آث میلان
▪ ۲۹ مه ،۱۹۵۸ استادیوم هیسل، بروکسل
هرچند نهایتا جام را از چنگ میلانی ها درآوردیم اما باید اعتراف کنم سخت ترین فینالمان بود.میلان به خاطر بازیکنان بزرگ و صاحبنام اش سر سخت ترین حریف ما بود؛ بازیکنانی ایتالیایی یا خارجی که هر کدام در پست خود یک پدیده بودند. مردانی همچون مالدینی، لدهلم، چیانیتو و... در طول بازی از آنها عقب بودیم و نهایتا گل جنتو در وقت های اضافه بود که حکم پیروزی را به نام رئال نوشت.آن مسابقه دشوارترین آزمایش مردان رئال بود اما هرگز به شکست فکر نکردیم. میلان تیمی خوب با مهاجمان عالی بود. کافی است نگاهی به فینال جام های اروپایی بیندازید تا متوجه شوید همیشه قوی ترین تیم ها در فینال حاضر می شوند.
● رئال مادرید ۲- صفر استید دی ریمز
▪ ۳ ژوئن ،۱۹۵۹ استادیوم نسکر، اشتوتگارت
پست من مهاجم بود و خب، یکی از وظایف مهاجم باز کردن دروازه هاست و اگر از من درباره بهترین گل دوران حرفه ای ام بپرسید جوابم چیزی نخواهد بود جز دومین گل بازی فینال سال ۱۹۵۹ مقابل اشتوتگارت. نتیجه مسابقه ۲ - صفر به نفع ما تمام شد و من دومین گل را به ثمر رساندم؛ گلی حیاتی و سرنوشت ساز. ریمز تیمی بزرگ با بازیکنانی فوق العاده بود و شاید بتوان دهه ۵۰ را دهه سروری ریمز در فوتبال فرانسه دانست ولی ما مشکل دیگری هم داشتیم؛ مصدومیت کوپا، زیرا آن روزها تیم ها اجازه تعویض نداشتند. این مسأله بازی را سخت و پیچیده کرد ولی در پایان این ما بودیم که بازی را ۲ - صفر بردیم تا در پایان مجبور نباشیم سخت کار کنیم.
● رئال مادرید۷-۳ اینتراخت فرانکفورت
▪ ۱۸ مه، همپدن پارک، گلاسکو
آسان ترین و در عین حال پیچیده ترین فینال من؛ ابتدا آلمان ها با یک گل جلو افتادند اما همان عکس العمل فوق العاده دروازه بان تیم در حمله بعدی فراکفورتی ها روحیه و انگیزه لازم برای ادامه کار به ما داد. بعد به محض اینکه بازی را به تساوی کشاندیم کنترل بازی را هم در دست گرفتیم چرا که رئال تیمی هجومی بود. فینال آن سال به دلیل نتیجه پرگل شور و هیجان زیادی را ایجاد کرد. ۱۰ گل در یک فینال واقعه ای غیر منتظره بود اما باز هم تأکید می کنم دشوار ترین و البته بهترین فینال بازی مقابل میلان بود؛ مسابقه ای باور نکردنی و به یاد ماندنی. ما تیمی با بازیکنان سرسخت یا استعداد های فردی نبودیم. نبوغ فردی تنها می تواند عامل حرکت رو به جلوی تیم باشد و این کاری بود که پوشکاش کرد. رئال آن روزها تیم پرتلاش، سختکوش و شاد بود. ما مقابل تیم هایی که خودشان هم نمی دانستند چه می خواهند نتیجه را به نفع خودمان تمام می کردیم.

فاطمه حلاجی

منبع : روزنامه ایران ورزشی