محرومیت مردم به چه حقی!

چهارمین سفر رئیس جمهور به نیویورک و سخنرانی در صحن مجمع عمومی سازمان ملل و دیدارهای جانبی آن صورت گرفت و این بار نیز همچون سه سفر قبلی، دکتر احمدی نژاد با صلابت و بدون ترس از جوسازی های رسانه ای بنگاه خبر پراکن صهیونیستی و اقدامات کینه ورزانه مشتی افراد بی هویت که تصور می کنند با تجمع در مقابل سازمان می توانند از ماهیت جعلی رژیم صهیونیستی دفاع کنند، پایان یافت و نماینده شایسته ملت ایران باردیگر نشان داد مطلوب های او و نظام مقدس جمهوری اسلامی فراتر از آن چیزی است که بسیاری دولتمردان جهان امروز دنبال می کنند. رئیس جمهور اسلامی ایران نه خود را در چنبره برخی واژگان دهان پرکن تاریخی گذشته درخصوص سابقه پیورتین های مهاجر انگلیسی به امریکا گرفتار کرد و نه آنچنان به جزئیاتی پرداخت که مباحث کلان جامعه بشری به فراموشی سپرده شود. هنر احمدی نژاد آن بود که شالوده بحث را از مباحث کلان امروز جهان آغاز و با بیان مصادیق ظلم هایی که در بستر دموکراسی های مدرن قرن ۲۱ به جامعه بشری می شود، باردیگر بالاترین مرجع مدعی حقوق ملت ها یعنی سازمان ملل را از وظیفه ای که بر دوش دارد و تا امروز در سیطره تفکر قدرت های بزرگ شانه از آن خالی کرده است، آگاه کرد. احمدی نژاد نه در مقام یک اندیشمند متفکر، بلکه از جایگاه رئیس جمهور کشوری که امام آن پرچمدار تظلم خواهی از ملت های مظلوم جهان بوده است، ظاهر شد و حقیقتاً خوب درخشید.
او بی توجه به صندلی خالی رئیس جمهور ایالات متحده و رژیم صهیونیستی در مجمع عمومی که تاب شنیدن هیچ سخن حقی را ندارند، از حقوق ملت های فلسطین، لبنان، عراق، افغانستان و ملت ایران دفاع کرد و با تبیین آرمان های بشری در این عصر، رؤسای کشورهای جهان را نسبت به وظیفه خویش آگاه نمود.
چهارشنبه گذشته در یادداشتی تلاش و فضاسازی رسانه ای امپریالیسم خبری در آستانه سفر رئیس جمهوری اسلامی ایران به نیویورک را کالبدشکافی کردیم، هرچند کوچکترین تردیدی نداشتیم که احمدی نژاد از جنس آن رؤسای جمهوری نیست که تحت تأثیر این جوسازی ها قرار گرفته و از اندیشه و رسالتی که برای آن تلاش می نماید، عقب نشینی کند.
ماهیت و رفتار این رسانه ها و بنگاه های خبر پراکن صهیونیستی برای ملتی که ۳۰ سال آن را می آزماید، دور از انتظار نبود ولی تأسف آنجاست چرا برخی رسانه های خبری و تریبون های رسمی کشور که فلسفه وجودی آنها حمایت و دفاع از ارزش های انقلابی است، همان راهی را می روند که رسانه های بیگانه طی می کنند. از میان حجم خبری منفی رسانه ها درباره سفر رئیس جمهور به نیویورک آن هم با این همه دستاورد ارزشمندی که این سفر داشت، دو اتفاق بیش از همه، قلب ملتی که انتظار همراهی با رئیس جمهور را داشتند به درد آورد.
۱) اول این که برخی مطبوعات داخلی پا جای پای رسانه های بیگانه نهاده و همسو با جریان دشمن، به جای استفاده از میان آن همه سخنان سنجیده و آرمان خواهانه رئیس جمهور برای تیتر صفحه اول خود، ترجیح دادند با انتخاب یک تیتر جهت دار و منفی همچون «واکنش ها به سخنان احمدی نژاد در سازمان ملل» وفاداری خود به رسانه های بیگانه و فاصله خود را با اندیشه های انقلابی ملت ایران نشان دهند. تازه برای این که حق را ادا کرده باشند با انتخاب دو تیتر از رئیس جمهور، در تیتر اول خود، با اشاره به اختلاف نظر در آمار ورود سرمایه خارجی به ایران، تا آنجا که توانستند سعی کردند حلاوت سخنان روشنگرانه و ارزشگرای رئیس جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل و دیدارهای ایشان را به محاق بسپارند، غافل از آن که ملت ایران و همه ملت های تشنه عدالت در تشخیص حق، هیچگاه چنین رسانه های مغرضی را مبنای عمل خویش قرار نمی دهند. مثل این به اصطلاح رسانه ها در تشخیص حقیقت، همچون آن شخصی را ماند که در تاریکی مشغول وضو گرفتن بود و ابتدا دست چپ خود را می شست! به او گفتند این چه جور وضو گرفتنی است ! و طرف با قیافه ای حق به جانب گفت؛ تقصیر من چیست ! آخر آدم در تاریکی چطور می تواند دست چپ و راست خود را تشخیص دهد ! اگر این جماعت اندک قادر به تشخیص حقیقت سفر احمدی نژاد نیستند، ملت ایران و ملت های جهان که توان چنین تشخیصی را دارند.
۲) شاید دردناک تر از رفتار برخی مطبوعات داخلی در انعکاس سخنان رئیس جمهور در نیویورک، نحوه رفتار خطیب محترم جمعه تهران آن هم در روز جهانی قدس که مردم ایران و دیگر کشورها حماسه حضور خود را به منصه ظهور رسانیدند بود. خطیب جمعه تهران در خطبه اول در تشریح وضعیت فلسطین و اقدامات چند دهه این رژیم، همچون سنت حسنه سال های گذشته به روشنگری پرداختند و طبعاً انتظار نیز همین بود. ولی تأسف آنجا بود که در خطبه دوم در بیان مسائل سیاسی روز، از نگاه تیزبین ایشان روز جهانی ناشنوایان و روز کارمندان! فراموش نگردید و یادی از این ایام شد و در تشریح وضعیت منطقه، تحولات یک ماه پیش گرجستان و توافقنامه امنیتی امریکا و عراق، انتخابات پاکستان و... مورد مداقه قرار گرفت، ولی انگار در شصت و سومین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل هیچ اتفاقی نیفتاده بود و به جای رئیس جمهور اسلامی ایران، رئیس جمهور جزایر قناری، کنگو و زئیر شرکت کرده بودند!
آیا این جماعت نباید از خویش سؤال کنند به چه حقی در بیان مسائل سیاسی روز، مهمترین تحول سیاسی هفته را فراموش کرده یا بهتر بگوییم به فراموشی سپرده اند! آیا میلیون ها مردمی که با اشتیاق آمده بودند تا در کنار بهره گیری از فضای معنوی ماه مبارک رمضان در آخرین جمعه رمضان، از مسائل جهان اسلام، منطقه و عرصه داخلی مطلع شوند، شایسته شنیدن عزتی که رئیس جمهور آنها در سرزمین دشمن برای آنها آفریده بود، نبودند ! مگر نه این که در تبیین مسائل سیاسی روز جامعه خطیب جمعه باید به دور از برخورد سلیقه ای و تفکر جناحی، روشنگری نماید! آیا عدم اطلاع رسانی از سفر رئیس جمهور به نیویورک به جرم این که رئیس جمهوری از فکر و جریان منتسب آنها نبوده است و از عدالت دفاع می کند، ظلم در حق ملتی که انتظار دارند از حضور افتخارآفرین نماینده خود در بزرگترین مرجع تصمیم گیری جهانی مطلع شوند، نیست ! امید است آنها پاسخی برای این رفتار خود داشته باشند.

منبع : سایت الف