سینمای ایران تغییر نمی‌کند!

در جشنواره اخیر فیلم فجر آن قدر که فیلم بد دیدیم٬ فیلم خوب ندیدیم. بسیاری از فیلم ها را حتی نمی شد تا پایان تحمل کرد. هراکلیدوس معتقد بود که همه چیز در جهان تغییر می کند و هیچ چیز ثابت نمی ماند.
پارمانیدوس اما معتقد بود همه چیز در جهان ثابت است و هیچ چیز تغییر نمی کند. فعلا که در سینمای ایران این دومی بیشتر صدق می کند! حالا دیگر از فیلم های سینمای ایران فقط یک انتظار داریم و آن این که فقط و فقط ما را تا پایان با خود همراه کنند. از این منظر «دیوار» فیلم خوبی است. یعنی برای جذب تماشاگر٬ حداقل ها را رعایت کرده است.
فیلمنامه ی این فیلم از همان فرمول سید فیلد ( آغاز٬ نقطه عطف اول٬ تقابل٬ نقطه عطف دوم و گره گشایی ) استفاده می کند و داستانش را روان و بدون تپق بیان می کند. دختری قرار است پا جای پای پدر بر دیوار مرگ بگذارد.
با همین یک خط٬ هم می شود یک فیلمفارسی تمام عیار ساخت و هم یک شاهکار تاریخ سینما. به دومی که خیلی امیدوار نبودیم! اما امیدوار بودیم که محمدعلی طالبی به سینمای ایران لطف کند و فیلمفارسی نسازد و خدا را شکر که «دیوار» فیلمفارسی نیست.
«دیوار» در پس زمینه خط اصلی داستان٬ هم از برخی قوانین نانوشته و متحجرانه ی جامعه ی خود انتقاد می کند و هم در مدح اراده و پیروزی آن است.
اما همه این ها همان حداقل هایی هستند که رعایتشان لزوما یک فیلم را ماندگار نمی کند ( البته قرار هم نبوده این فیلم٬ یک فیلم ماندگار باشد ).
این فیلم با این که در لحظه٬ خوب سرگرممان می کند اما پس از روشن شدن چراغ های سالن سینما فراموش می شود. مثل انبوه فیلم هایی که هرسال در این مملکت ساخته می شود.
فیلم٬ فیلم نچسبی است و بخش اعظم این نچسب بودن به خاطر ضعف در پرداخت شخصیت ها و بازی بازیگرانش است. ستاره با بازی اغراق آمیز گلشیفته فراهانی آن قدر بالا و پایین می پرد که تماشاگر در سینما حالت تهوع پیدا می کند. هیچ کس ن
می فهمد این شخصیت با همه ی این مشکلات و گرفتاری های خانوادگی چرا این قدر سرخوش است؟ اصلا این همه انرژی را از کجا می آورد؟ آن دوست منجم و فیلسوفش هم که یکی از مزخرف ترین موجوداتی است که در طول عمرم دیده ام.
شانس آوردیم که طرف٬ تا لحظه ی ساخته شدن فیلم فقط به مطالعه ی افکار افلاطون و هراکلیدوس پرداخته بود و هنوز کانت و نیچه را نمی شناخت!
البته نباید لحظات درخشان فیلم را نادیده گرفت. سکانس حضور مادر برای تماشای دختر بر دیوار مرگ و و واکنش هایش ( که از ترس تا غرور را در چهره ی آزیتا حاجیان می بینیم ) از لحظات خوب فیلم هستند. فیلم با تدوین خوب حسن حسندوست ریتم خوبی دارد و فیلمبرداری حسین جعفریان از سطح فیلم بالاتر است.
همه ی این اجزا در کنار هم اما نتوانسته اند کلیت فیلم را نجات دهند و فیلم صرفا یک فیلم سرگرم کننده است و نباید زیاد آن را جدی گرفت.

مصطفی انصافی

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما