بازنشستگان ایینه تمام نمای نسل امروز

« به بهانه فرا رسیدن چهارم دیماه روز خانواده و تکریم بازنشستگان »
ازقدیم الایام در بین ما ایرانیها تکریم افراد سالمند، سالخورده و حفظ حرمت و کرامت ایشان در خانواده و جامعه امری لازم وپسندیده بود.
چهارم دیماه هرسال به نام « روز خانواده و تکریم بازنشستگان » نامگذاری شده است و چقدر بامسماست ترکیب این دو در کنار یکدیگر!
امروزه در همه جوامع با ایجاد سازمانهای گوناگون اجتماعی که لازمه رشد و پویایی هر جامعه ای است افراد پس از گذراندن سالیانی از تلاش و فعالیت به « افتخار بازنشستگی»، نائل می شوند. به راستی در جامعه ما به بازنشسته و بطور کلی افراد سالمند جامعه با چه نگاهی نگریسته می شود؟
فرد بازنشسته حداقل حدود ۲۰ تا ۲۵ سال از عمر خود را در یک رسته شغلی و یا سازمانی می گذراند و بالطبع در طول این دوران با فراز و نشیبها، مشکلات، تلخی ها و شیرینی ها، ترفیع، پست های پایین و بالای سازمانی و... آشنا شده و با آن سر و کارخواهد داشت. همچنین در طول این سالها خواسته یا ناخواسته به تجارب گوناگونی نیز دست خواهد یافت و در راستای اهداف سازمانی از این تجارب می تواند به خوبی استفاده کند. همان فرد به محض بازنشستگی ناگهان با دنیایی کاملاً متفاوت برخورد می کند که در بسیاری از موارد باعث ناامیدی، ایجاد مشکلات روحی و روانی، خستگی و... برای فرد می شود و چه بسا عواقب ناگواری برای وی و خانواده اش ایجاد نماید. در حالی که در اصل بایستی فرد بازنشسته پس از سالیان درازی که به فعالیت و تلاش مشغول بوده است اکنون زمان بیشتری را در کنار اعضای خانواده بگذراند و به تفریح، سیاحت، نوشتن کتاب و تجربیات، تدریس و... مشغول شود.
در جوامع صنعتی امروزی نقش بازنشستگان نه تنها کم رنگ نشده است بلکه اهمیت و ارزش بیشتری یافته چرا که این جوامع دریافته اند « آنچه را جوان بیند، پیر در خشت خام بیند! » و گاه یک تجربه فرد می تواند سازمانی را در بسیاری از مشکلات و نارسائیها هدایت و راهنمایی و در مقابل خطرات حفظ کند.
یک جامعه شناس درخصوص دوران بازنشستگی می نویسد: در زندگی شهری ( ایران ) هر چه به دوران بازنشستگی نزدیکتر می شوی ضربان قلبت بیشتر می شود چرا که جامعه جوان ایران که سن بازنشستگی در آن به مرز ۵۰ سالگی رسیده است دیگر تحمل بطالت و بیکاری را ندارد و برای رسیدن به خواسته ها و اهداف خود به دنبال سریعترین راه است. با توجه به مطلب فوق می توان دریافت که در زندگی روستایی سن بازنشستگی مفهوم چندانی ندارد و جوان دیروز پس از رسیدن به سن پیری، دارای ارج و قرب بیشتری شده و جوانان خانواده و روستا از وی درهمه کارها و امور یاری می گیرند و نظارت وی را در امور خود لحاظ می کنند.
اگر میانگین سنی بازنشستگی در ایران را حدود ۶۰ سال فرض کنیم مطابق آخرین آماری که توسط سرشماری سال ۱۳۸۵ عنوان شده است جمعیت سالمندان حدود ۵/۷ درصد کل جمعیت کشور را تشکیل می دهد که آمار بسیار بالایی است و بایستی توجه بیشتری به این قشر از جامعه نمود.
یکی از مهمترین مسائلی که در دین مبین اسلام نیز به آن توجه و تاکید گردیده ایجاد و افزایش روحیه امید در جامعه است که به نظر می رسد این امر را بایستی سازمانها و نهادهای گوناگون در میان قشر بازنشسته از طریق آموزش خانواده، فرد، مدیران و سازمانها رواج دهند. اگر روحیه امید در بازنشسته ای زنده و تقویت شود مطمئناً جامعه جوان ما خواهد توانست با بهره گیری از تجربیات چندین ساله این افراد که با زحمت و صرف هزینه های گزاف بدست آمده است استفاده بهینه نموده و در رسیدن به اهداف خود با ثبات و استحکام بیشتری حرکت نماید. گرچه به نظر می رسد این امر در جامعه کنونی ما کمتر مورد توجه قرار گرفته و هر سازمان پس از رسیدن فرد به زمان بازنشستگی تنها با برگزاری مراسمی و تقدیم لوح تقدیری همه زحمات چندین ساله او را گرامی داشته و با او خداحافظی کرده و کمتر پیش می آید دیگر خبری از وی بگیرند.
یادمان نرود که: بازنشستگان آئینه تمام نمای نسل امروزند، حرمتشان را پاس بداریم.

مجید بوجارزاده
کارشناس ارشد ارتباطات