ده فیلم تارانتینو در نظرسنجی سال ۲۰۰۲ سایت اند ساوند

تارانتینو یکی از کارگردانانی است که در نظرسنجی سال ۲۰۰۲ شرکت کرد. فیلم هایی را که او انتخاب کرده مرور می کنیم و در برخی موارد از گفته های خود او ( ترجمه افشین ابراهیمی) استفاده خواهیم کرد.
▪ یک خوب، بد، زشت (سرجو لئونه)
«احتمالاً بزرگ ترین نمونه برای ابداع مجدد یک ژانر در یک فیلم. بی رحمی فجیع، طنز هیستریک، خون، موسیقی و شمایل ها. دیگر چه چیز بیشتری می توانید بخواهید؟»
عجیب است که تارانتینو تا حالا چنین وسترنی نساخته اما بد نیست بدانید در چنین وسترنی بازی کرده که کارگردانش تاکاشی مییکه فیلمساز صاحب سبک ژاپنی است، یک وسترن نامتعارف که در آن علاوه بر ششلول ها، شمشیر سامورایی و برف هم وجود دارد.
▪ دو ریو براو (هوارد هاکس)
«سرگرم کننده ترین فیلمی که ساخته شده است. از معاشرت با هیچ کس بیشتر از دین مارتین این فیلم کیف نمی کنم. در کلاس بازیگری نقش دود را بازی می کردم.» کافی است نبرد نهایی فیلم را ببینید تا به خوبی متوجه شوید، دیالوگ ها و شخصیت های فیلم های تارانتینو از کجای سینما سردرآورده اند.
▪ سه راننده تاکسی (مارتین اسکورسیزی)
«کاملاً بی نقص.» جنس خشونت فیلم های اسکورسیزی، به احتمال زیاد منبع اصلی الهام تارانتینو برای گرایش به خشونتی است که او همواره اصالت سینمای خودش می داند. صحنه های کشت و کشتاری که بعداً سروشکل و پرداختی گروتسک به خود گرفت.
▪ چهار منشی با وفای او (هاکس)
«به نظر من بزرگ ترین کمدی است که تا به حال ساخته شده. کری گرانت بزرگ ترین بازی کمدی تاریخ را ارائه کرده است.»
▪ پنجم تندر غلتان (جان فلین)
«برای من بزرگ ترین ترکیب فیلم اکشن و شخصیت کاوی که ساخته شده است. اگر فیلم های انتقام جویی را دوست دارید، این بهترین فیلم انتقام جویی برای دیدن است.»
▪ شش همه خندیدند (پیتر باگدانوویچ)
یک کمدی رمانتیک از باگدانوویچ که خود زیر نظر راجر کورمن توانست نام و اعتباری برای خود دست و پا کند و حالا هم که یکی از مهم ترین کارگردانان سینمای امریکا محسوب می شود. فیلم همه خندیدند به نوعی به روز شده فیلم چرخ و فلک است. این فیلم به همراه آثاری چون دروازه بهشت (چیمینو) هالیوود نو را راه اندازی کردند. فیلم داستان سه کارآگاه خصوصی است که به دنبال دو زن هستند.
▪ هفتم فرار بزرگ (جان استورجس)
فیلمی که چگونگی فرار از اردوگاه نازی ها در جنگ جهانی دوم را به تصویر کشیده و الهام گرفته از واقعیت های همان دوران است. استیو مک کوئین در این فیلم یکی از بهترین نقش آفرینی هایش را انجام داده.
▪ هشتم کری (برایان دی پالما)
از فیلم های ممتاز سینمای وحشت امریکا که دی پالما در دوران اوج فعالیت های سینمایی اش آن را ساخت. این فیلم مانند همه خندیدند، تحت تاثیر سینمای دهه های ۶۰ و ۷۰ اروپا ساخته شده است و این نشان می دهد چرا تارانتینو به جای انتخاب نسخه های اروپایی به سراغ این فیلم ها رفته است. مثلاً حتی تارانتینو در فهرست قبلی خود به جای از نفس افتاده گدار، بازسازی جیمز مک براید را انتخاب کرده است.
▪ نه کافی (جک هیل)
انتخابی که دقیقاً علاقه نوجوانانه تارانتینو به پم گریر را نشان می دهد؛ انتخابی که نشان می دهد اهمیت بازیگر در توفیق یک فیلم چقدر زیاد است. یکی از انتخاب های اصیل تارانتینو.
▪ ده مات و مبهوت (ریچارد لینکلیتر)
یک کمدی خوش ساخت و موفق از فیلمسازی که یک دهه بعد تبدیل به یکی از سردمداران سینمای مستقل امریکا شد. نام فیلم از ترانه یی از لدزپلین آمده. جالب اینکه جیمی پیج گیتاریست گروه با این کار موافق بود ولی رابرت پلنت خواننده گروه خیر.
▪ یازده و دوازده پنج انگشت مرگ (چانگ هو چنگ) و Hi Diddle diddle (اندرو استون)
اولی یک فیلم رزمی دهه هفتادی هنگ کنگی است و نشان می دهد فیلم های بروس لی از کجا سر درمی آورند و دومی هم یک کمدی سیاه و سفید دهه چهلی.

منبع : روزنامه اعتماد