خداحافظ «بن هور»

«چارلتن هستن» بازیگر پرآوازه و قدیمی فیلم های ماندگار و تاریخی هنر هفتم در حالی در سن ۸۴سالگی درگذشت که از دید بسیاری از علاقه مندان سینما او چهره ای فراتر از ابعاد زندگی داشت; مردی با آرواره های تراشیده، شانه های پهن و صدایی پرطنین و البته نقش آفرینی هایی که برای همیشه در تاریخ سینما به یادگار می ماند.
«هستن» سال ۲۰۰۲ فاش کرد نشانه هایی از بیماری آلزایمر در او دیده می شود و افزود: «باید شجاعت خود را حفظ کنم و در عین حال به یک اندازه تسلیم شوم.» او با قامت تنومند، چهره خوش ترکیب و صدای پرطنین خود گزینه ای مناسب برای حضور در نقش شخصیت های مذهبی و تاریخی در هالیوود سال های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بود.
هستن اغلب می گفت: «چهره من به یک قرن دیگر تعلق دارد.» بازیگر فقید در دنیای خارج از تصویر نیز نقش یک رهبر را داشت. او مدتی رئیس انجمن بازیگران و موسسه فیلم آمریکا بود و در سال های ۱۹۵۰ با جنبش حقوق بشر همراه شد، اما هر چه سن اش بالاتر رفت بیشتر دیدگاه های محافظه کارانه پیدا کرد و به حمایت از نامزدهای محافظه کار پرداخت.
او در ۱۹۹۸رئیس انجمن ملی تفنگ شد و در آگهی های تبلیغاتی تفنگ به دست ژست گرفت و به بیل کلینتون رئیس جمهور وقت آمریکا نیز طعنه زد. هستن که «مایکل مور» فیلمساز جنجالی آمریکا در مستند «بولینگ برای کلمباین» آشکارا ریاست او را بر انجمن ملی تفنگ زیر سئوال برد، آوریل۲۰۰۳ از ریاست این انجمن کناره گیری کرد و به اعضا گفت تمام لحظه های پنج سال ریاست خود را دوست داشت.
«هستن» اواخر همان سال مدال آزادی ریاست جمهوری را دریافت کرد که بالاترین نشان شهروندی ایالات متحده است. دشمنی دیرین او با «اد آسنر» دیگر بازیگر آمریکایی که آشکارا یک دموکرات بود و دو دوره ریاست انجمن بازیگران آمریکا را به عهده داشت، بر کسی پوشیده نبود.
فعالیت های او در سال های پایانی عمر عملا دستاوردهای او را به عنوان یک بازیگر که خیلی هم قابل ملاحظه بود، تحت الشعاع قرار داد. ستاره هالیوود حضور پرقدرت خود را در اختیار تعدادی از تحسین شده ترین و موفق ترین فیلم های نیمه میانی قرن بیستم قرار داد. «بن هور» به کارگردانی «ویلیام وایلر» سال ۱۹۶۰ برنده ۱۱جایزه اسکار شد که از این نظر تنها دو فیلم جدیدتر «تایتانیک» و «ارباب حلقه ها: بازگشت پادشاه» با این فیلم پهلو می زنند.
«ده فرمان»، «ال سید»، «۵۵روز در پکن»، «سیاره میمون ها» و «زمین لرزه» دیگر فیلم های موفق او بودند. «هستن» همیشه دوست داشت در مورد تعدادی از شخصیت های تاریخی که به نقش آنها ظاهر شده بود حرف بزند; افرادی چون اندرو جکسن («بانوی رئیس جمهور» و «دزد دریایی»)، حضرت موسی (ده فرمان)، نقش اصلی فیلم «ال سید»، یحیی تعمیددهنده (بزرگترین داستان عالم)، میکل آنژ (رنج و سرمستی)، ژنرال گوردون (خارطوم)، مارک آنتونی («جولیوس سزار» و «آنتونی و کلئوپاترا»)، کاردینال ریشلیو (سه تفنگدار) و هنری هشتم (شاهزاده و گدا).
به نقل از آسوشیتدپرس، «چارلتن هستن۴ » اکتبر۱۹۲۳ با نام «چالرز کارتر» در حومه شیکاگو به دنیا آمد و در بیشه زارهای میشیگان بی آنکه همبازی داشته باشد بزرگ شد. چارلز جوان کتاب های ماجرایی می خواند و همان حال که با تفنگ اسباب بازی خود این طرف و آن طرف پرسه می زد، بازی های خاص خود را ابداع می کرد. پدر و مادر چارلز از هم جدا شدند و مادرش با چستر هستن سرپرست کارخانه ای در ایلینویز ازدواج کرد.
چارلز که بسیار خجالتی بود در شهر بزرگ احساس راحتی نمی کرد و نمی توانست خود را با دبیرستان جدید وفق بدهد. او به ناچار به واحد تئاتر مدرسه پناه برد. هستن بعدها نام فامیل ناپدری را برای خود برگزید و در ۱۹۴۱ بورسیه بازیگری دانشگاه «نورث وسترن» را به دست آورد. «هستن» به عنوان بازیگر اولین بار در دو فیلم مستقل ساخته «دیوید برادلی» همکلاسی خود در دانشکده ظاهر شد. او در ۱۹۴۲ نقش اصلی فیلم Gynt Peer را بازی کرد و در نسخه ۱۹۴۹ «برادلی» از «جولیوس سزار» به نقش «مارک آنتونی» ظاهر شد. او برای این فیلم هفته ای ۵۰دلار می گرفت.
«هال بی.والیس» تهیه کننده فیلم معروف «کازابلانکا» در ۱۹۵۰ هستن را در فیلم تلویزیونی «بلندی های بادگیر» دید و به او پیشنهاد کرد با او قرارداد ببند. همسرش «لیدیا کلارک» که او نیز یک بازیگر بود به «هستن» یادآوری کرد که آنها تصمیم گرفته بودند کار خود را در تئاتر و تلویزیون دنبال کنند، اما او پاسخ داد: «خب، شاید فقط در حد یک فیلم تا ببینیم کار در سینما چطور است.» فیلم نوآر «شهر تاریک» تولید سال ۱۹۵۰ اولین فیلم هالیوودی هستن بود. «سسیل بی.دمیل» سپس او را برای بازی در نقش رئیس یک سیرک بزرگ در فیلم «بزرگ ترین نمایش زمین» برگزید که در ۱۹۵۲ به عنوان بهترین فیلم از نگاه آکادمی فیلم آمریکا انتخاب شد. «هستن» در ادامه تا نیمه های دهه ۱۹۵۰در فیلم هایی چون «وحشی»، «روبی جنتری»، «بانوی رئیس جمهور»، Express Pony (به نقش بوفالو بیل)، «پیکان»، «بد برای دیگری»، «جنگل برهنه»، «راز اینکاها»، «افق های دور»، «جنگ شخصی سرگرد بنسن» و «لوسی گالانت» نقش آفرینی کرد. بیشتر این فیلم ها آثاری کم هزینه و فراموش شدنی بودند و به نظر می رسید «هستن» ستاره معمولی فیلم های اکشن باقی بماند.
اینجا بود که «دمیل» رئیس قدیمی اش به داد او رسید. فیلمساز نامدار خیلی وقت بود به فکر ساخت نسخه جدید و کاملا متفاوت فیلم «ده فرمان» بود که قبلا در ۱۹۲۳ و در عصر سینمای صامت به تصویر کشیده بود.
«دمیل» می خواست در «ده فرمان» جدید داستان های کتاب مقدس را با روایت مدرن تلفیق کند. او کاملا تحت تاثیر شباهت چهره «هستن» با تندیس «میکل آنژ» از حضرت موسی(ع) قرار گرفته و بخصوص شباهت بینی شکسته اش با آن مجسمه برایش جالب بود، اما پیش از انتخاب این بازیگر برای نقش موسی مدت ها از او تست گرفت.
«فریزرکلارک هستن» فرزند تازه به دنیا آمده او نیز نقش نوزادی موسی را در فیلم داشت. «هستن» سپس در تریلر نامتعارف «نشانی از شر» (۱۹۵۸، اورسن ولز) در نقش بازرس ویژه مواد مخدر مکزیک کنار فیلمساز بزرگ «جنت لی» و «مارلنه دیتریش» نقش آفرینی کرد و در «سرزمین بزرگ» با «گریگوری پک» و «جین سیمونز» همبازی شد. او سال بعد در «غرق شدن مری دیر» مایکل آندرسن کنار «گاری کوپر» قرار گرفت و بعد نوبت نقش آفرینی بزرگ او شد: «بن هور.» هستن اولین بازیگری نبود که برای بازسازی فیلم ۱۹۲۵ «بن هور» بر مبنای داستانی در کتاب مقدس در نظر سازندگان بود.
پیش از او «مارلون براندو»، «برت لنکستر» و «راک هادسن» بازی در نقش «جودا بن هور» را رد کرده بودند. «هستن» نقش دوست دوران کودکی مسالا (استفن بوید) از همراهان فرمانده رومی اورشلیم را پذیرفت و برای حضور در صحنه معروف مسابقه ارابه رانی دو ماه تمرین کرد.
موفقیت فراوان فیلم «بن هور» و اسکاری که هستن برای این فیلم گرفت، او را به یکی از گرانترین ستاره های هالیوود تبدیل کرد. او سپس در کنار فیلم های حماسی بزرگ چون «ال سید» و ۵۵«روز در پکن» در فیلم هایی کوچکتر چون «سر الماس»، «ویل پنی» و «فرودگاه»۱۹۷۵ نقش آفرینی کرد.
«هستن» در سال های آخر در فیلم هایی مانند «دنیای وین»۲ و «تومبستون» نقش هایی کوتاه به عهده گرفت. او اغلب به دنیای نمایش بازمی گشت و در نمایش هایی مانند «سفر روز طولانی به شب» و «مردی برای تمام فصول» ظاهر شد.

منبع : روزنامه ابتکار