کلام امام حسین (ع)به عمروبن قیس مشرقی وپسر عمویش

((انـطـلـقـا فـلا تـسمعا لی واعیهٔ ولا تریا لی سوادا, فانه من سمع واعیتنا اورای سوادنا فلم یجبنا واعیتنا, كان حقا علی اللّه ان یكبه علی منخریه فی نار جهنم ))[۱] . یـكـی از ملاقاتهای سیدالشهدا(ع) در ((قصر مقاتل ))[۲] , ملاقاتی است كه حضرت با ((عمرو بـن قـیـس مـشـرقی وپسر عمویش )) داشته اند پسر عموی عمرو,نگاهی به محاسن سیاه حضرت انداخت وعرض كرد ((هذا الذی اری خضاب اوشعرك ؟
فقال خضاب )). این سیاهی , طبیعی است یا خضاب كرده اید!؟
امام (ع) فرمود: ((خضاب است وپیری زود به سراغ ما بنی هاشم می آید)). بعد, حضرت از این دو پسر عمو سؤال فرمود كه آیا برای نصرت من آمده اید؟
عمرو بن قیس گفت : ((انا رجل كبیر السن ! كثیر العیال ! وفی یدی بضایع للناس ))!. ((سـن مـن بـالا رفـته وعایله زیاد دارم وامانتهای مردم هم دردست من است ونمی خواهم امانتها دردست من ضایع شود))!!. پـسـر عموی او هم مثل او عذر تراشی كرد آنگاه حضرت فرمود: ((پس اكنون كه آماده همكاری با مـن نیستید, هرچه زودتر از اینجا خارج شوید,زیرا هركس جمیعت مارا ببیند ویا فریاد استغاثه مارا بشنود, ولی مارا یاری نكند, سزاواراست كه خداونداورا با بینی , به آتش جهنم بیندازد)). شـبیه این تعبیررا امام (ع) ((به هرثمهٔ بن سلیم وعبیداللّه حر جعفی )) فرموده اندكه در محل خود ذكر گردید.
● مجرمین چگونه به آتش وارد می شوند.
۱) (فادخلوا ابواب جهنم )[۳] , از درهای جهنم وارد شوید.
۲) (فتلقی فی جهنم )[۴] , اینان را به آتش می اندازند.
۳) (ونسوق المجرمین الی جهنم وردا)[۵] , مجرمین را به آتش می كشانیم .
۴ ـ (ومـن جـا بـالـسـیـئهٔ فـكـبـت وجـوههم فی النار)[۶] , گناهكاران را با صورت به آتش مـی اندازند, كه با صورت انداختن , نشانه ذلت وخواری بیشتراست , وكلام سیدالشهدا(ع) اشاره به ایـن آیـه شـریـفـه دارد كه سرپیچی زدن از دعوت امام معصوم (ع) نه تنها موجب دخول در آتش مـی گـردد, بـلـكـه بـا صـورت بـه آتـش انداخته می شدند, چنانچه این تعبیر در مورد دشمنان امـیـرالـمـؤمنین (ع) هم وارد شده است ((حسكانی )) از رسول خدا(ص ) نقل می كند كه دشمنان علی (ع) راخداوند متعال بابینی به آتش می اندازد (اكبهم اللّه علی مناخرهم فی النار)[۷] .
● رؤیای عجیب
هـمانطور كه دشمنان امیرالمؤمنین (ع) به آتش می افتند, همانطور آنانی كه علقه محبت خودرا با ایـن خـانـدان قـطـع نـكـرده انـد ولـی گناهكار بودند, مولی الموحدین امیرالمؤمنین (ع) از آنها دسـتـگـیـری مـی كند ((علامه نحریر, بهاالدین علی نیلی نجفی ))در كتاب ((انوار المضیئهٔ )) از والـدش نـقـل مـی كند در ((قریه نیله )) كه قریه خودشان است ,شخصی بود كه تولیت مسجد آن قریه را داشت , روزی از خانه بیرون نیامد, لذا مردم به دنبالش رفتند, عذر آورد كه نمی توانم بیرون بـیـایـم , وقـتی تحقیق كردند, معلوم شدكه بدنش به آتش سوخته مگر دو طرف ورك او تا طرف زانوها كه آسیب ندیده ودردوالم , اورا بی قرار كرده , علت را جویا شدند گفت : ((در خـواب دیـدم كـه قـیامت برپا شده ومردم در حرج عظیم هستند وبسیاری به آتش می روند وانـدكـی به بهشت ومرا به بهشت فرستادند, همینكه به طرف بهشت می رفتم , به پلی رسیدم كه عـرض وطول آن بزرگ بود, گفتند این ((صراط))است , پس ازروی آن عبور كردیم وهرچه از آن طی مـی كـردیم , عرضش كم وطولش زیاد می شد تابه جایی رسید كه مثل تیزی شمشیر شد, در زیر آن دید كه وادی بسیار بزرگی است ودر آن آتش سیاهی است ومی جهد, در آن جمره هایی مثل قله كوهها ومردم بعضی نجات می یابند وبعضی در آتش می افتند ومن طوری می رفتم كه نیفتم تا آخـر بـه جـایـی رسـیـدم كـه نـتـوانـستم خودرا حفظ كنم , ناچار در آتش افتادم وخودرا به كنار وادی رسـانـدم وهـرچـه دسـت می انداختم , دستم به جایی بند نمی شد وآتش مرا پایین می كشید وعقل از من پریده بود, پس ملهم شدم به اینكه گفتم : ((یا علی بن ابیطالب ))!پس دیدم مردی در كنار وادی ایستاده ودر دلم افتاد كه او امیرالمؤمنین (ع)است فرمود: دست خودرا نزدیك بیار پس دسـت خـودرا بـه جانب آن حضرت كشیدم دست مرا گرفت وبیرون افكند, آنگاه آتش را به دست شریف خود از دو طرف ورك من دور كرد كه وحشت زده از خواب بیدار شدم واكنون در این حال هـسـتـم كه می بینیدوتمام بدن من سوخته مگر آن قسمتی را كه امام (ع) دست مالیده است , پس مـدت سـه مـاه مـرهـم كـاری كـردند تا بهتر شد وبعد كم اتفاق می افتاده كه این حكایت را برای كسی نقل كند وتب ننماید[۸] .

پی‌نوشتها:
۱) كشی , ۱۱۳ , بحار, ۲۷/۲۰۴ حیاهٔ الحسین , ۳/۸۸.
۲) قصر مقاتل , منسوب به مقاتل بن حیان است .
۳) نحل / ۲۹.
۴) اسرا / ۳۹.
۵) مریم / ۸۶.
۶) نمل / ۹۰.
۷) مجمع البیان , ۷ / ۲۳۶.
۸) فوائد الرضویه , ۳۰۸.

منبع : بلاغ