ما همه در حال مردن هستیم

● (نگاهی به فیلم ما همه خوبیم)
یك پیغام، یك پیغام آ ور ناشناس، یك عكس، از یك عزیزی واقعی در یك دنیای نامعلوم ولی دور. چنین آغاز می شود فیلمی نزدیك به حرف های هر روز ملتی گمشده كه نهایت آرزویش دیداری از دبی و یا استانبول است.
بیژن میرباقری حدیث دردی واقعی را آرام آرام می گشاید. فردی در منزل خانواده ای را كه عزیزی در خارج دارد می زند. پیغام این است: برای فرزندتان یك video بگیرید كه من در بازگشت با خود ببرم. قبل از حركت با شما تماس می گیرم. این هم عكسی از پسرتان. خداحافظ.
و خانواده خوشحال از این خبر. از این یك خبر فریاد پیروزی و شادی سر می دهد و تك تك افراد خانواده خود را در باطن آماده چنین پیغام تصویری می كنند. مادر، پدر، خواهر، برادر، زن برادر، پدربزرگ و فرزند از یادگار مانده برادر. و دیگر مسائل همسایه و دیگر كار خواهر، عشق برادر به دختر همسایه و دیگر نگرانی مادر از درد پدر و دیگر مدرسه دختر برادری كه شاید نبود.
بیژن میرباقری با استفاده از تكنیك های ساده ولی پر اثر پس از پیغام آور، در پناه مادر و از دیدگاه او وارد دل تماشاچی می شود.
مادر باید نشان دهد كه ما در این خانواده پر از مسائل، خوبیم. این اصل اول در مادر و آن هم مادر ایرانی، یعنی محافظت از همه، یعنی رفتاری بالاتر از غریزه محافظت، یعنی پنهان كردن درد. دردی درونی و واقعی از روزگار، از تنگنای بودن برای یك لقمه نان، برای بودن اجباری در زمان در مكانی نه چندان سالم. و خواهر، با طغیان درونی و مسائل روزمره بودن كه همه ناسالم و بوی صابون مانده می دهند به مادر می فهماند كه كافی است. نباید تصویر گرفت، نباید فرستاد و نباید این زشت را زیبا جلوه داد. او هرگز تن در نمی دهد و زشت را زشت جلوه می دهد.
و پدر با معرض خود در جنگ آماده دیدار و حرف برای فرزندی كه شاید خلف نبود و باید بگوید: تشكر از پول ولی زندگی آنقدرها هم كه فكر می كنیم، در اینجا زیبا نیست. وقتی او كت خود را می پوشد كه به جلو دوربین برود، میرباقری سعی دارد، انسانی را نشان دهد كه درمانده است. پدری كه پشیمان از رفتار فرزندی است كه مسئول به وجودآمدن او بوده، او از زبان یك پدر، یك پدر ایرانی حرف خوب و آخرش را می زند. میرباقری را اینجا باید تحسین كرد.
و زن برادر، تنها در مقابل دوربین فلزی كوچك. حرف های ناتمام، پر از درد برای فردی كه رفته به دنبال رویای دبی و دیار خوب دور.
و مادر با شام زیبا، سفره پر، رنگارنگ، مثل عید نوروز. قرمه سبزی، سالاد، نان و... و... پسرم ما همه خوبیم. پسرم ما در حال مردن هستیم. پسرم زندگی سرد و سیه چون ننگه، پسرم ما همه خوبیم و این هم النگوهایم و این هم آخر پول هایم. پسرم ما همه خوبیم.
و برادر كه حرفش را میرباقری به عنوان یك كارگردان تازه ولی پر، شاعرانه در آخر كار، قبل از فرستادن video در تكرار برای ارسال می بینم.
برادر كاری كن كه منم بیام. هر جهنمی كه هستی برام مطرح نیست. دیگر از این بدتر نمیشه. تو را به خدا كاری كن كه من هم بیام. برای اینكه ما واقعاً همه خوبیم ولی نه به معنای خوبیم ولی در اینجا، بلكه ما اصولاً آدم های خوبی بودیم و هستم و حالمان...
بیژن میرباقری از وسایل ساده استفاده بیش برده است. video را روی آوردن كامل به صورت video می بینم و بازی ها را نتایج زحمت زیاد او در رابطه با عوامل و رابطه عوامل با داستان. داستانی كه واقعیت دردناك امروز ایران را می رساند. ایرانی كه مریض است ولی خوب!
میرباقری كارش در رابطه با عوامل و تكنیك را می توان شاهكار سینمای ساده و مردمی ایران دانست.
چطور می توان احساسات درونی را روی دوربین آورد. مسائل داخلی خانوادگی را چطور می توان در برخورد با یك مسئله به یك فرد در خانواده حل كرد. زخم عمیق است و درد قطعاً غیرقابل درمان. مشكل اجتماعی جهان سوم، مهاجرت برای بهتر زیستن به خاطر مشكلات مصنوعی خلق شده داخلی، مهاجرت بدون هدف، مهاجرت با خطر.
در پشت عكس هیچ چیزی جز آب و چند علف هرز اثر دیگری كه نشان دهد كجا هستیم دیده نمی شود. پدر متوجه می شود ولی آیا این مهم است كه فرزند كجاست. پیام آور هم دیگر معلوم نیست به كجا رفته. خانواده او هم از ایشان خبری ندارند. اجتماع بی خبر است. ما همه خوابیم و یا ما همه خوبیم، یك درد اجتماعی است كه میرباقری در لحظه حساس و یك لحظه خاص تاریخ مملكت، مملكتی با تاریخی شكوفا در سال های بسیار دور به آن می پردازد و موفق هم می شود.
مهاجرت، فرار، درد، خانواده و باز هم درد. میرباقری به عنوان یك كارگردان نسل جدید، یك كار امروز را كه درد این اجتماع است به صحنه می آورد.
بازیگران شاهكار كردند. هر كس به عالی ترین راه درد را به جعبه فلزی video بیان كرد. با میرباقری، كارگردان راه نوینی را در سینما باید جست. او بیان درد ناگفتنی است.

نویسنده: پروفسور یدالله داج

منبع : سایت خبری ـ تحلیلی سینمای ما