یتیم نوازی «خواص» در ماه مبارک رمضان

ماه مبارک رمضان که بهترین ماهها، ماه نزول قرآن و برکت و رحمت و مغفرت، ماه عظیم خدا است و به تعبیر رسول اکرم(ص) در خطبه شعبانیه روزهای آن بهترین روزها، شبهای آن بهترین شبها ساعتهای آن بهترین ساعات است، وقت مغتنمی برای بسیاری از کارهای خیر و لازمی است که انسان غافل و مشغول به دنیا در طول سال از آنها غفلت ورزیده و در این نفحه الهی که نسیم رحمانی وزیدن گرفته و درهای رحمت حق باز شده و توفیق مؤمنین افزون گشته و شیاطین در غل و زنجیرند... بایستی به تدارک آنها و جبران مافات اقدام کند.
بخشی از وظایف روزه داران حقیقی که در این ماه سر سفره ضیافت الهی نشسته اند در بیان بلیغ و دلنشین رسول الله(ص) در همان خطبه آمده که جا دارد مؤمنان روزه دار در هر ماه رمضان مروری به آن داشته باشند.
از جمله دستورات و نصایح نبوی در خطبه شعبانیه این است: «مردم، به یتیمان مردم ترحم و مهربانی کنید تا به یتیمان شما ترحم شود!» شکی نیست که یکی از آداب موکد ماه مبارک رسیدگی و کفالت ایتام و نجات آنها از گرفتاری، فقر، مرض و مشکلات گوناگونی است که روزه داران خیر و اهل احسان و نجات یتیمان در این ماه بدان می پردازند و به میزان توان خود به این سنت موکد نبوی(ص) اهتمام می ورزند. اما سؤالی که در این مقال مطرح است این که آیا «یتیم» فقط کسی است که از سرپرستی پدر ظاهری خود محروم شده و بواسطه نبودن حامی و هادی و مدافعی مثل پدر، گرفتار مشکلاتی همچون فقر مادی و مرض بدنی و ضعف جسمانی شده است یا آنکه به تعبیر روایات اهل البیت(ع) «یتیم واقعی» کسی است که از حمایت و هدایت «امام زمان» خود محروم شده و از دایره حصن حصین ولایت «حجت خدا» خارج شده و بدین سبب گرفتار فقر معنوی و دینی، انواع امراض قلبی و روحی و عقیدتی و ضعف و رنجوری فکری سرگشتگی و حیرت فرهنگی و استضعاف و استحمار و استثمار دشمنان خدا و انسانیت شده است؟
آیا یتیم آن «طفل خردسالی بی پدر»ی است که زین العابدین(ع) در دل شب دنبال نان و غذا را بر دوش مبارک خود حمل می کرد یا آن پیرمردی که وقتی از صف جماعت مسجد شام خارج می شد چشمش به زین العابدین(ع) و قافله اسرای کربلا افتاد فریاد زد: «حمد خدای راست که امیرمؤمنان یزید! را بر شما پیروز کرد و شما (خارجیان) را مفتضح و ذلیل و رسوا کرد!» و امام سجاد(ع) با آن حال زار و بدن مجروح و دستان در غل و زنجیر به نجات این یتیم فکری از چنگال تبلیغات مسموم اموی اقدام فرمود و با سؤالات دقیق از پیرمرد بیچاره فریب خورده (و گرفتار فقر فکری و سم عقیدتی) و دور افتاده از هدایت حجت الهی، و با آیاتی از قرآن در شأن اهل بیت نبوت چنان تحول فکری و انقلاب روحی در پیرمرد مستضعف (فکری) ایجاد کرد که ناگهان فریاد و نعره او بلند شد و خود را در دامن امام زمان و منجی خود انداخت و بدست حضرت توبه کرد و این معرفت حق و «حجت حق» موجب نجات او از گمراهی، ضلالت و هلاکت و موت جاهلی و وسیله رسیدن به درجه عالی «شهادت» شد.
انصاف بدهید کدام یک از این دو نوع «یتیم» «یتیم تر»اند و کدام نوع یتیم داری و کفالت ایتام و دستگیری و نجات یتیم مهمتر است و در این زمانه فتنه و توفانهای شبهه دینی و عقیدتی و هجوم فرهنگی دشمنان دین و قرآن، و امواج بلا و آلودگیهای اخلاقی و فکری و امراض قلبی و روحی، شما «خواص و نخبگان امت» در قبال ایتام آل محمد(ص) (عامه مؤمنینی که نیازمند تقویت عقیده و دین و تربیت و تعلیم و تزکیه هستند در لسان روایات بدین نام خوانده شده اند) در این «ماه تحنن بر ایتام» چه وظیفه الهی و تکلیف انسانی سنگینی بر دوش دارید؟

حمید شریفی

منبع : روزنامه کیهان