مردم و جناح های سیاسی در آستانه انتخابات

در اواسط دهه ۱۳۷۰ از وقتی که مردم به دعوت جناح محافظه کار در پذیرش کاندیدای ریاست جمهوری آنها (ناطق نوری) جواب رد و بر خلا ف میل و نظر آنان به سیدمحمد خاتمی رای دادند، محافظه کاران دانستند که در مملکت رقیبی ظهور کرده است که وجودش را نمی توان نادیده گرفت. آنان برای یافتن علت این رویگردانی مردم از خود و توجه به رقیبی که تازه به صحنه می آمد، تفسیرهای گوناگونی ارائه کردند که درست ترین آنها همان بود که محسن رضایی فرمانده سابق سپاه در مصاحبه با روزنامه اطلا عات، چند روز پس از پیروزی خاتمی درانتخابات ریاست جمهوری بیان کرد. او در این خصوص گفت: «مردم تردید رای پیدا کرده اند و باید در بین مردم فرهنگ سازی کرد.» معنای قسمت اول این جمله این است که مردم دیگر به محافظه کاران اعتماد ندارند و به کسان دیگر روی آورده اند و برای این که اعتماد دوباره رای دهندگان را جلب کنیم باید روی عقاید و نظرات آنان کار کنیم تا دوباره اعتمادشان جلب شود.
باید گفت قسمت دوم رهنمودهای رضایی ضمن این که به حقایقی متکی است،از نقطه ضعفی رنج می برد و آن این است که سوگیری مردم را که در درجه اول از شرایط زندگی شان سرچشمه می گیرد; این که تا چه حد از وضع زندگی خود در دوران مورد نظر راضی هستند یا نه و چقدر محافظه کاران را در آن موثر می دانند، نادیده گرفته است.
هر چند رقیب محافظه کاران، یعنی دولت اصلا حات قدم هایی در زمینه آزادی های مدنی برداشت که خود نقاط مثبتی را در کارنامه آنان به ثبت رساند، اما این آزادی ها، بدون بهبود اقتصاد معیشت مردم، چندان مورد توجه مردم کوچه و بازار نبوده و نیست. آزادی های مدنی برای طبقات متوسط جامعه حایز اهمیت است، زیرا با تمسک و استناد به آن می توانند رقیب را در شرایط دشوار قرار دهند و به عقب نشینی وادار کنند. اما توده ها در صورتی به این آزادی ها علا قه نشان می دهند که برخورداری از آنها همراه با برخورداری از جنبه های مادی و قابل لمس زندگیشان باشد و دولت اصلا حات از این امر تا حدی غفلت کرد. یکی از دلا یل شکست اصلا ح طلبان در انتخابات دوم شوراها، مجلس هفتم و ریاست جمهوری نهم همین غفلت بود.
اکنون که یک بار دیگر در آستانه انتخابات هشتمین دوره مجلس هستیم، گروه های رقیب برای جلب نظر مردم بار دیگر تلا ش می کنند.
اما آنچه که در این میان باید مورد توجه گروه های مختلف سیاسی قرار گیرد این است که باید به زندگی مردم توجه کرد، باید با تدوین برنامه های درست و اساسی، به مردم در خور تلا ش و شایستگی شان کار با حقوق کافی داد و برای آنان شرایطی فراهم آورد که بتوانند مسکن لا زم را به دست آورند، بتوانند بدون دلهره و دغدغه گذران زندگی کنند، کسانی را که شایسته می دانند با آرای خود به روی کار آورند و سرنوشت خود را به دست آنها بسپارند و دموکراسی را پاس دارند.
در این صورت است که می توان امیدوار بود فاصله بین مردم و حاکمیت کمتر شود و نمودار رضایتمندی مردم به جانب بالا گرایش پیدا کند.

نویسنده : حیدرعلی شاه حسینی

منبع : روزنامه مردم سالاری