ارتقای فرهنگ با هدف احترام به همسایه ضرورت های زندگی آپارتمان نشینی

۱) حقوق بگیر است. آپارتمانی را با قرض، وام بانکی و فروش لوازم منزل و بالاخره به اصطلاح با هزار خون دل به همراه پارکینگ خریده است. فروشنده که خانه ویلایی قدیمی خود را تخریب و از آن ۷ واحد آپارتمان ساخته و خود در آن ساکن می باشد، به دلیل نیاز سه واحد آن را فروخته و بقیه را برای گذران روزی اجاره داده است. چند سال بعد که خریدار وسیله نقلیه ای را تهیه می کند، فروشنده که احساس تملک سابق خود- یعنی زمانی که خانه ویلایی خود را داشت- را بر کلیه واحدهای آپارتمان و حتی واحدهای فروخته شده دارد به بهانه های واهی از ورود مالک به تنها پارکینگ فروخته شده، ممانعت کرده و حتی با آسیب رساندن به وسیله نقلیه خریدار و آزردن او سعی می کند تا پارکینگ فروخته شده را پس بگیرد. بالاخره مشاجره و درگیری صورت گرفته و موضوع به محاکم قضایی کشیده می شود.
۲) در آپارتمانی چند واحدی، فردی از پرداخت مبلغ آب، برق و گاز مصرفی عمومی و نظافت (حق شارژ) خودداری می کند و دیگری با ایجاد سروصداهای گوناگون، وقت و بی وقت اسباب آزار سایرین را فراهم می سازد.
۳) طبقات اول و آخر آپارتمان ادعای مالکیت بر حیاط و پشت بام مشاعی را داشته و به انحاء مختلف مزاحمت برای سایر ساکنین فراهم می کنند.
و...
پیشرفت صنعت و بالطبع مهاجرت از روستا به شهر و گسترش شهرنشینی و افزوده شدن بر تراکم جمعیت شهرها، مدیریت متناسب بازندگی شهرنشینی را می طلبد که شامل سیاستگذاری و خدمات گوناگون اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... می باشد اما متأسفانه مشاهده می شود که مدیران و سیاستگذاران دراین مورد بیشتر به زرق و برق های شهرنشینی پرداخته و آنچه که معمولا کمتر مدنظر قرار گرفته و بعضا مورد غفلت واقع شده است توجه و خدمت در راستای آموزش و گسترش فرهنگ شهرنشینی می باشد. بخشی از آنچه که به عنوان فرهنگ شهرنشینی از آن یاد می شود، فرهنگ آپارتمان نشینی است که جمع کثیری از شهروندان از فرهنگ مناسب آن که همانا زندگی مسالمت آمیز به همراه احترام به حقوق خصوصی و عمومی ساکنان می باشد یا اصلا آگاهی ندارند یا آنگونه که باید و شاید واقف نبوده و هر مسئله ای را به گونه ای توجیه و تفسیر می کنند که منافع شخصی آنها اقتضا می نماید.
اگر گذری به کلانتری ها، دادسراها، محاکم قضایی و... داشته اید و یا چنانچه خود با آن روبرو نشده اید، حداقل یکی از موارد این چنینی را که ذکر آن در ابتدای مطلب آمد شنیده اید.
وجود چنین معضلاتی نه تنها تأثیراتی سوء بر روابط اجتماعی، آداب و معاشرت زندگی شهری، زندگی مسالمت آمیز و حداقل درحد همسایه دارد (همسایه ای که در فرهنگ کهن، احادیث و آموزه های شرعی ما سفارش های زیادی در مورد آن شده است «الجار ثم الدار») بلکه معضلات، بحران ها و هزینه هایی را در سطحی گسترده برای جامعه اعم از اجتماعی، اقتصادی و... در پی خواهد داشت که در بعد اجتماعی می توان به افزایش جرم و چه بسا جنایت و در پی آن افزایش مراجعات به مراجع قضایی و افزوده شدن بر تعداد زندانیان و... اشاره کرد که کاستن از آنها همت و تلاش مسئولان امور شهری و در سطحی کلان تر، کشوری را می طلبد.
ناگفته پیداست که کسب آگاهی و افزایش فرهنگ آپارتمان نشینی به عوامل مختلفی بستگی دارد که مهمترین آنها خانواده و مسئولان (سیاستگذاران فرهنگی) می باشند.
در این مورد منظور از خانواده سطح دانش و تحصیلات افراد خانواده و آموزش های مستقیم و غیرمستقیم والدین به فرزندان می باشد و اما دولت و مسئولان می توانند از طریق رسانه های مختلف از جمله صدا و سیما و جراید و آموزش و پرورش، شهرداری ها، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و حتی قوه قضائیه با کارهای فرهنگی نه تنها در مورد فرهنگ آپارتمان نشینی بلکه در بسیاری از موارد با آگاهی بخشی از قوانین و مقررات و... و مجازات های مربوط به عدم رعایت و تابعیت از آنها در کاهش بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی نقشی سازنده داشته باشند. لذا حال که شهرها از نعمت شورا و شورایاری ها برخوردار می باشند بر مسئولان، بالاخص مدیران شهری است که در این راستا یعنی آموزش و افزایش سطح فرهنگ شهرنشینی توجه و اهتمام بیشتری ورزند تا انشاء الله شهروندان از نعمت زندگی شهری همراه با آرامش، سلامت، امنیت و زیبایی برخوردار باشند.

رضا جعفری

منبع : روزنامه کیهان