همگرائی و دو زبانگونگی در گویش مازندرانی

امروزه مطالعهٔ گویش‌ها از دیدگاه‌های مختلف حایز اهمیت بسیار است. تنوع زبانی، اکولوژی زبانی، زبانشناسی قومنگاری، تماس زبانی، اقلیت زبانی، حقوق زبانی و رده‌شناسی زبانی همگی جزو حوزه‌هائی هستند که با توجه به آنها می‌توان گویش‌ها را مورد بررسی قرار داد.
گویش مازندرانی که در بعضی از نوشته‌ها تحت نام گویش طبری و حتی گاهی اوقات با نام زبان گیلکی آورده شده است. از لحاظ جغرافیائی پراکندگی گسترده و پیچیده‌ای دارد. اگر چه گویشوران عمده این گویش در استان مازندران سکونت دارند اما شمار زیادی از آنان در استان‌های گلستان، تهران و سمنان نیز به‌چشم می‌خورند. این گستردگی جغرافیائی مسلماً بروز گونه‌های مختلفی را در پی خواهد داشت که ممکن است در بعضی موارد ”فهم‌پذیری متقابل“ بین افراد این ”گویش منظقه‌ای“ را با مشکل مواجه سازد.

محمد عموزاده
استادیار دانشگاه اصفهان

منبع : پژوهشنامه علوم انسانی و اجتماعی