سوگ‌ها و عزاها ، استان گلستان

پایان راه تركمن نیز با همبستگی او و طایفه همراه است. مرگ را همه با فریاد خانواده با خبر می‌شوند. او را در منزل شسته و كفن كرده و در پارچه، نمد یا قالی می‌‌گذارند. اگر متوفی زن باشد برای دفن او در خانواده شوهر از پدر و برادرش اجازه می‌گیرند و اگر زن فرزندی نداشته باشد،‌ در محل طایفه خودش دفن می‌گردد. به هنگام تدفین، زنان در خانه می‌مانند و مردان بر جنازه مرده نماز می‌گذارند و برای آن كه جای مرده نرم شود قبر را با كلاه پوستی می‌روبند، صورتش را رو به قبله قرار می‌‌دهند و نمی‌گذارند آسمانیان و زمینیان رویش را ببینند و در مقابل صورتش سوره‌ای یا دعایی قرار می‌دهند تا وقتی كه فرشتگان بازخواست به دیدارش می‌آیند، بتواند به سؤالات آن‌ها كه درباره دین اوست جواب درست بدهد. روی قبر را با نی و خار می‌پوشانند و بر آن خاك می‌ریزند، دو چوب بالا و پائین قبر گذاشته بر آن پشته‌ای می‌سازند و به دعا می‌نشینند. خانواده متوفی هفت روز عزا می‌گیرند و از كسانی كه برای تسلیت‌گویی می‌‌آیند پذیرایی می‌‌كنند. آن‌هایی كه برای تسلیت می‌آیند هدایایی مانند پارچه،‌ كله‌قند و حتی بز و گوسفند یا بره می‌آورند و به صاحبان عزا می‌دهند.
چنانچه زن متوفی جوان باشد،‌ یا او را به عقد یكی از برادران شوهر در می‌‌آورند یا فرزندان را در خانواده شوهر نگه داشته او را به خانه پدر باز می‌گردانند و یا اقوام شوهر پولی می‌دهند تا او را در خانواده شوهر نگاه دارند. روزهای 3، 5 و 7 متوفی «الله یولی» (در راه خدا)‌ می‌دهند و تا سالروز مرگ او یازده روز دیگر هم خیرات می‌دهند. در این مراسم نان مخصوص عزا كه «جاباتی» نام دارد صرف می‌شود.