بلوز

کارگردان‌ها: مارتین اسکورسیزی، ویم وندرس، کلینت ایستوود، ریچارد پیرس و رابرت کنر، چارلز برنت، مارک لوین، مایک فیگیس. بازیگران: ویلی کینگ، مودی واترز، اریک کلاپتون، لو رید، ری چارلز، بی‌بی کینگ، داینا واشینگتن، چاک دی.
اولین فیلم از این سری هفت قسمتی، فیلم اسکورسیزی، احساس رفتن به خانه است که مسیر موسیقی بلوز را از زادگاه‌اش مالی تا جنوب آمریکا دنبال می‌کند و شامل اجراهائی از هنرمندان معاصر به اضافهٔ آرشیوی از بزرگانی چون مودی واترز و جان لی هوکر است.
قرمز، سفید و بلوز عنوان فیلم فیگیس است دربارهٔ بلوز در انگلستان حوالی سال‌های ۱۹۵۰. وندرس، روح یک مرد را ساخته، تحقیقی جالب دربارهٔ سه نفر از هنرمندان مورد علاقه‌اش: اسکیب جیمز، بلایند ویلی جانسون و جی‌بی‌لنوار در دو بخش تخیلی و مستند. فیلم ایستوود، پیانو بلوز، بیانگر دلبستگی‌های خود اوست. در حالی‌که پیرس و کنر، در راه ممفیس، داستان زندگی بی‌بی کینگ را بازگو کرده‌اند. ساختهٔ برنت، گرمای آتش شیطان، اولین برخورد یک پسربچه با بلوز است. آخرین فیلم، پدرخوانده‌ها و پسران، ساختهٔ لوین، آلبومی است از آثار چاک‌دی، در روزهای اوج ”شیکاگو بلوز“. این سبک موسیقی که بسیار هم تأثیر گذار است، شایستهٔ چنین ستایشی و حتی بیشتر از این‌ها است اما فیلم، تجربه‌ای خودپسندانه به‌نظر می‌آید و نمونه‌ای است از فیلم‌هائی که کارگردان‌ها برای دل خودشان می‌سازند نه برای تماشاگر. البته چون موضوع تخصصی است، شاید این امر غیرقابل اجتناب بوده، ولی احتمالاً می‌توانسته کمتر یکنواخت باشد. به هر حال، اگر شما طرفدار این موسیقی باشید یا نباشید، این فیلم ارزش دیدن را دارد.

منبع : نشریه دنیای تصویر