کاربرد ویروس نوترکیب نیوکاسل بعنوان ناقل واکسن

بیش از پنجاه سال است كه واكسنهای مورد استفاده در دامپزشكی دچار تغییر اساسی نشده اند.درحاضر دو نوع اصلی واكسن های كشته و زنده دردامپزشكی طیور مورد استفاده قرار می گیرند.واكسنهای كشته شامل مقادیر فراوانی آنتی ژن به همراه مواد یاور روغنی و یاهیدروكسیدآلومنیوم هستند. این واكسنها موجب ایمنی قوی و بلند مدت به ویژه پس از استفاده اولیه ازواكسنهای زنده می شوند. واكسنهای زنده، بطور معمول حاوی فقط یك آنتی ژن بوده كه ممكن است به روش مناسب تخفیف حدت یافته ویا بطور طبیعی بدون حدت باشند. امروزه و براساس بیولوژی مولكولی، ژنهای ارگانیسم های بیماریزا را وارد ناقل مناسب همانند یك ویروس و یا باكتری دیگر می نمایند. متعاقب تلقیح واكسن، ناقل تكثیر یافته و بدنبال آن ژن جایگزین شده نیز ازدیاد میابد و محصول این ژن موجب تحریك سیستم ایمنی میزبان می شود. از نظر تئوری، این موضوع نسل جدیدی از واكسنها را كه به عنوان واكسنهای نوتركیب DNA شناخته می شوند بوجود آورده كه این نوع واكسنها واجد مزایای بی خطر بودن واكسنن های كشته و نیز موثر بودن واكسن های زنده با همدیگر میباشند. پیشرفتهای اخیر روشهای مهندسی ژنتیك موجب طراحی یك نوع واكسن جدید نو تركیب جهت استفاده در دامپزشكی گردیده است. اصول كار شامل انتقال ساختار هایی از عوامل بیماریزا كه موجب تولید ایمنی می شود در داخل ویروس نیوكاسل به عنوان ناقل است. همچنین امكان اضافه نمودن ژنهای سایر عوامل پاتوژن یا آنتی ژنهای اختصاصی تومورها جهت طراحی واكسنهای جدید به این ویروس وجود دارد. این موضوع اخیراً توسط محققین دانشكده دامپزشكی دانشگاه مریلند در آمریكا مورد بررسی قرار گرفته و ایشان مشغول پژوهش در خصوص استفاده از ویروس نیوكاسل بعنوان ناقل جهت طراحی نسل آینده واكسنهای مورد استفاده در دامپزشكی هستند.

منبع : مؤسسه مرغداری ایران