یاد دوران طلایی کشتی تهران بخیر!

پایان مسابقات کشتی فرنگی ایران در شیراز که با قهرمانی فارس به پایان رسید، جدا از نتایج فنی و یا حتی مسائل حاشیه ای که در برداشت، یک واقعیت بزرگ اما تلخ را هم تداعی می کرد. واقعیتی که سالهاست تکرار می شود اما تنها در حد حرف باقی مانده و گویی کسی برای آن چاره اندیشی نمی کند. قهرمانی فارس و پس از آن نایب قهرمانی خوزستان و عنوان سومی مازندران در حالی اتفاق افتاد که باز هم هیچ خبری از اقتدار کشتی تهران در عرصه های داخلی و مسابقات باشگاهی نبود و این واقعیتی ملموس و تلخ اما فراموش شده ای است که دیگر حتی خود تهرانی ها هم علا قه ای به پرداختن به آن ندارند.
در گذشته های نه چندان دور وآن زمان که باشگاه های مدرن امروزی نبود، کشتی گیران بزرگ از دل زورخانه ها و باشگاه های سرد و تاریک اما دوست داشتنی تهران بر می خواستند و از محلات و آموزشگاه ها گرفته تا المپیک را می پیمودند و در واقع مدال های خود را مرهون باشگاه های سازنده و پرشور و نشاط شهر خود می دانستند. آن روزها عشق به کشتی در دل مردم، باشگاه داران و علا قمندان شعله می کشید و همه برای سربلندی کشتی پایتخت کار می کردند.
از آن سالها اگر چه مدت تقریبا زیادی می گذرد و کشتی گیران کوچه پس کوچه های شهرمان با نان و پنیر و یک ساک ورزشی کهنه به مدارج بالا می رسیدند، با این حال باز هم کشتی تهران در سال های گذشته هم قطب بزرگ کشتی این مرزو بوم بود. اما حالا دوران تلخ و ناامید کننده ای برای کشتی تهران رقم می خورد امروز دیگر کشتی تهران نه تنها اقتدار گذشته را ندارد بلکه به این رشته ملی و پهلوانی، به عنوان ورزشی معمولی نگریسته می شود. نمی دانیم.
شاید به این دلیل که تهران بیش از سایر شهرهای ایران درگیر تجملا ت زندگی شده و یا این تفکر در اذهان مردم رسوخ کرده که باید در این کلا نشهر ۱۲ میلیونی با ظواهر امروزی شهرهای مدرن و لوکس شهرهای جهان ورزش هایی رونق یابند که به قول معروف کلا س این ابرشهر را حفظ کنند و سالن های بیلیارد و زمین های گلف و اسکواش بیشتر شوند تا جوانان از ناهنجاری های فردی و اجتماعی مصون بمانند!!
اما اینها بهانه هایی بیش نیست و حتی درکنار ورزش های متناسب با زندگی لوکس امروزی هم می توان ورزش های باستانی و ملی مان را حفظ کرد. مشکل اینجاست که گردانندگان کشتی به خصوص کشتی تهران آنچنان درگیر مسائل جزئی و حاشیه ها هستند که دیگر توجهی به اصل ماجرا یعنی نابودی کشتی پایتخت ندارند. اینکه هیات کشتی تهران که باید سکاندار پرورش استعدادها و همچنین اقتدار کشتی گیرانش در مسابقات داخلی باشد، ماهها بدون مسوول می ماند و البته مسوولا ن جدید نیز چندان توجهی به مجموعه مهم تحت مدیریت شان نمی کنند، وقتی مربیان درجه یک کشتی پایتخت، ماهیانه ۹۶ هزار تومان می گیرند زمانی که باشگاه های قدیمی و سازنده یک به یک تعطیل می شوند، وآن هنگام که هیچ پشتوانه ای برای قهرمانان گذشته وجود ندارد، نتیجه اش رکود و نابودی کشتی تهران است.
اتفاقی که تنها محدود به ایران نیست و تیم های ملی کشورمان را هم دچار لطمه می کند. در این شرایط است که فارس و خوزستان بالا تر از تهران قرارمی گیرند و اینجاست که فقط باید گفت یاد روزهای طلا یی و دوران آقایی کشتی تهران در ایران و جهان بخیر!

نویسنده : جواد منتخبی

منبع : روزنامه مردم‌سالاری