تهران ۹۰ سال پیش

شهر تهران در ۹۰ سال پیش با امروز تفاوت بسیاری داشت. کلیه خواروبار در میدان بارفروش‌ها بود و از آن میدان به نقاط شهر تقسیم و توزیع می‌شد. در میدان کاه‌فروش‌ها خوراک و علوفه چهارپایان وارد می‌شد و در میدان مال فروش‌ها اسب و الاغ و شتر و قاطر معامله می‌گردید و در معاملات چهارپایان دلال‌هایی بودند که درشناخت و ارزش چهارپایان خبره بودند.
سن چهارپایان را با دیدن دندان‌های آنها تشخیص می‌دادند. چون باز کردن دهان و ملاحظه دندان با یکی از مادیان‌های پیر تکرار گردیده بود و به محض اینکه دلالی به سراغ آن حیوان می‌رفت خود به خود دهان خود را می‌گشود و آمادگی خویش را برای ملاحظه دندان اعلام می‌داشت.
در محله نازی‌آباد مسلخ یا کشتارگاه قرار داشت و آن محلی سرپوشیده و نسبتا وسیع بود که کف آن با جدول‌هایی از نهر از یکدیگر جدا می‌گردید. گوسفندان را به این محله وارد ساخته و سر می‌بریدند. خون آنها در جوی‌ها جاری و از محوطه خارج می‌گردید و در جوی‌های نازی‌آباد روان می‌شد. پوست و روده و کله و دست و پای گوسفندان را جداگانه می‌فروختند و کله‌پزها آنها را برده، پاک کرده، کله پاچه می‌پختند و می‌فروختند. شقه گوسفندان را به دکان‌های قصابی تحویل می‌دادند که به مشتریان می‌فروختند. سگ‌های زیادی در نازی‌آباد بودند که از خون جاری در نهرها تغذیه می‌کردند. چون سیر می‌شدند مزاحم عابر و سبیل می‌گردیدند. خودی و بیگانه برای این سگ‌های سرمست فرقی نداشت، به همه حمله می‌کردند و پروپای آنان را می‌گرفتند و به همین جهت سگ نازی‌آباد ضرب‌المثل شده است.
خیابان‌های شهر همه خاکی بودند، تنها بعضی از پیاده‌روها و کوچه‌ها را مالکین با قلوه سنگ فرش می‌کردند. با مختصر برف و باران آب و گل در خیابان‌ها سرازیر می‌شد. این گل و لای‌ها چون به میدان توپخانه می‌رسید عبور و مرور را مشکل می‌کرد. عابرین به کول حمال‌ها سوار شده از آن عبور می‌کردند و در مقابل یک شاهی و صد دینار دستمزد به حمال‌ها می‌دادند. هر کس در فصل زمستان از خانه بیرون می‌رفت تا کمر آلوده در گل و ترشحات آب بود.

منبع : روزنامه سلامت