این روزها باهم بودن با تحمل قیدوبندها برابر شده است

زمانی که می‌توانیم وسیله‌ی نقلیه خود را انتخاب کنیم، به این توجه داریم که از کدام یک بیشتر می‌توان لذت برد. بسیاری آنقدر به اتومبیل شخصی خود عشق می‌ورزند که حتی خرید نان از چند خیابان پایین‌تر را بهانه‌ای می‌کنند تا دستی به سر و گوش فرمان اتومبیلشان بکشند و مدتی را در حرکت با او خوش باشند.
اکثر افراد اتومبیل شخصی را ترجیح می‌دهند. در واقع آن‌ها حرکت و بودن با خودرو را به حرکت و بودن با آدم‌ها ترجیح می‌دهند، آن‌ها سکوت رمزآلود و نجابت بی‌حد و حصر خودروشان را در برابر خود ارج می‌نهند. موجودی که خشونت و عصبانیت، لطافت و شادابی راننده‌اش را از سر صبر و با سکوت و نجابت پاسخگوست و گوش به فرمان صاحب فرمان دارد.
اتومبیل شخصی سطح توقع افراد را بالا می‌برد و به همان اندازه تحملشان را کاهش می‌دهد. اتومبیل شخصی نه عطسه می‌کند، نه تنه می‌زند، نه به خود عطر‌های تند می‌زند...
چه دلیلی باقی می‌ماند که یک فرد اتوبوس را به اتومبیل ترجیح دهد؟ این تفاوت معنادار تا جاییست که تردد با اتوبوس تحمل محیطی مملو از آدم‌های ریز و درشت و کوششی برای تقویت صبر و بردباری قلمداد می‌شود.
در محیط اتوبوس کمتر کسی از بودنش در " آن " خشنود است. از هرکه بپرسی غایت آمالش تردد با وسیله شخصی است. اکثر افراد امیدوارند استفاده از اتوبوس در زندگی شان مقطعی باشد و روزی برسد که آنان خود را در اتومبیل‌های رنگ و وارنگی که از دو سوی اتوبوس‌ها ویراژ می‌دهند و بی خیال دور می‌شوند، مستقر در پشت فرمان ببینند.
پس تحمل کردن "دیگران" حتی برای آنان که هنوز طعم خودروی شخصی را نچشیده‌اند نیز سخت شده است و آن‌ها نیز خود را به هر دری می‌زنند تا اتومبیلی از آن خود داشته باشند و از آدم‌های دیگر فاصله بگیرند.
این روزها ارزش تنهایی برابر با استقلال شده است و باهم بودن برابر با اسارت، بندگی و تحمل بندها و قیدها...
تفسیر اشتباهی که از پیشرفت و استقلال صورت گرفته، دوری گزیدن از دیگران، متفاوت شدن و دیگران را با دیده تحقیر نظاره کردن است. کج فهمی‌ عجیبی که از فردگرایی و استقلال به آن دچار شده‌ایم...

منبع : خبرگزاری ایسنا