فحاشی و توهین مقابل دوربین های تلویزیونی؟

درحالی كه برخی بازیكنان فوتبال در درگیریهای خود با بازیكنان حریف از الفاظ زشت و ناپسند استفاده می كنند اما هیچ كس نمی تواند ثابت كند آنها به یكدیگر فحاشی می كنند. البته زمانی كه برخی صحنه های درگیری توسط دوربین های تلویزیونی لب خوانی می شود آنگاه می توان پی به ماهیت وجودی و اخلاقی برخی بازیكنان برد.مسایل اخلاقی و اجتماعی دربین بازیكنان فوتبال و ناهنجاریهایی كه در این مورد وجود دارد موضوع تازه ای نیست كه بخواهیم نسبت به عواقب آن در فوتبال هشدار بدهیم.
واقعیت این است كه این ناهنجاریها سالهاست در فوتبال ما نفوذ كرده و مانند موریانه ای به جان این رشته پرطرفدار افتاده است.سالها پیش زمانی كه پدران و مادران از رفتن فرزندانشان به ورزشگاهها جلوگیری می كردند توجیه شان این بود كه محیط ورزشگاه برای حضور نوجوانان و نونهالان مناسب نیست و اتفاقاتی روی سكوها رخ می دهد كه ممكن است در شكل گیری شخصیت آنها و یادگیری الفاظی ناپسند و زننده تاثیر مستقیم داشته باشد. البته این نگرانی والدین فرزندانی كه علاقمند به فوتبال بودند كاملا منطقی و منطبق با واقعیت بود.
در آن سالها محیط ورزشگاهها و جو حاكم بر روی سكوها به گونه ای بود كه نوجوانان و نونهالانی كه برای نخستین بار به ورزشگاه می آمدند حرفها و الفاظ جدیدی را می شنیدند و رفتارهایی را مشاهده می كردند كه ممكن بود آینده اجتماعی آنها را به مخاطره بیندازد.
اما با رشد فرهنگی تماشاگران و اقدامات مثبتی در این زمینه صورت گرفت، در سالهای اخیر شاهد زدوده شدن این رفتارها از سكوی ورزشگاهها هستیم و تا حدود زیادی محیط برای حضور همه علاقمندان به فوتبال فراهم شده است.
هر چند این تغییر مثبت در روی سكوها توانسته است علاقمندان بیشتری را به ورزشگاهها بكشانند و راه را برای حضور پدران و فرزندان علاقمند به فوتبال باز كرده است اما لب خوانی دوربین های تلویزیونی از صحنه های درگیری بازیكنان درون زمین، نگرانی های دوچندانی را این بار به داخل خانه ها كشانده است تا این بار والدین مجبور شوند تلویزیونها را هم بر روی فرزندان خود خاموش كنند تا شاهد فحاشی علنی و بدون محابا بازیكنان فوتبال به یكدیگر نباشند.
واقعیت این است كه اكثر بازیكنانی كه عنوان حرفه ای را با خود یدك می كشند و برای یك فصل بازی پولهای میلیونی هم می گیرند در طول ۹۰ دقیقه یك دیدار بارها به بازیكنان حریف توهین و حتی در برخی موارد فحاشی می كنند كه بخش كوچكی از این اتفاق ناخوشایند و زشت را دوربین های تلویزیونی به تصویر می كشند اما بخش عمده این حركات و الفاظ از چشم همه پنهان می ماند.
دیدار استقلال با سایپا و اتفاقاتی كه در طول ۹۰ دقیقه و حواشی آن روی داد نمونه ای بود از دیدارهای لیگ برتر فوتبال ایران كه در آن اخلاق رنگ می بازد و اتفاقاتی در آن رخ می دهد كه هر بیننده ای را از دیدن فوتبال دلزده و دل چركین می كند. صحنه هایی كه علی دایی و محمود فكری به عنوان با تجربه ترین بازیكنان حال حاضر فوتبال ایران خلق كردند قطعا یك كلاس بدآموزی بزرگ برای جوانانی بود كه قرار است تا چند سال دیگر در این فوتبال بمانند و زمینه را برای حضور دیگران فراهم كنند.
صحنه ها و درگیریهایی كه وحید طالب لو و سیاوش اكبرپور ایفا گر نقش اول آن بودند هم دست كمی از صحنه های ناشایست قبلی نداشت. البته این امر تنها در مورد این بازیكنان و این دیدار صدق نمی كند و در دیدار پرسپولیس مقابل راه آهن نیز برخی بازیكنان این تیم از جمله مهرزاد معدنچی و شیث رضایی حركات و الفاظی را به كار بردند كه نمونه آن را در هیچ فوتبالی نمی شود دید.فوتبال ایران كه سالهای نونهالی حرفه ای شدن را پشت سر می گذارد خیلی زود وارد مسایلی شده است كه به جز نابودی و به فنا كشاندن آن هیچ ثمره دیگری برای این ورزش پرطرفدار نخواهد داشت.
فحاشی و توهین های بازیكنان به یكدیگر و در برخی موارد به داوران مسابقات به سمتی حركت می كند كه دیگر نمی توان به آینده اخلاق سالم درفوتبال امیدوار بود.این اتفاقات درشرایطی می افتد كه همه بازیكنان یكدیگر را به فحاشی و توهین متهم می كنند وتا به حال هیچ بازیكنی این شهامت و جسارت را نداشته است كه اعلام كند به حریفش توهین كرده است.
واقعیت این است كه بخش عمده ای از بازیكنان فوتبال ما به دلیل نداشتن تحصیلات كافی و ندانستن نحوه برخوردهای مطلوب اجتماعی دست به حركاتی می زنند كه در فوتبال ضعیف ترین و مبتدی ترین كشورهای جهان هم نمونه آن پیدا نمی شود.آنها در حالی اقدام به فحاشی و توهین نسبت به یكدیگر می كنند كه عملا هیچكس نمی تواند ثابت كند این بازیكنان به یكدیگر فحاشی كرده اند.
حتی در برخی موارد نیز كه دوربین های تلویزیونی به كمك كمیته انضباطی آمده اند بازهم بازیكنان مورد نظر منكر هر گونه فحاشی شده اند.این درحالیست كه تمامی بازیكنان درگفت و گوهای خصوصی كه دارند بر فحاشی های خود و دیگر بازیكنان صحه می گذارند و از اتفاقات پشت پرده ای در داخل زمین خبرمی دهند كه جز تاسف و تاثر به حال این فوتبال چیز دیگری را عاید هر شنونده ای نمی كند.
دراین میان كمیته انضباطی فدراسیون فوتبال به عنوان یكی از مراجعی كه حق برخورد جدی با چنین بازیكنانی را دارد در چند سال با بازیكنان خاطی برخورد كرده است اما ظاهرا این برخوردها كه با محرومیت و جریمه های نقدی هم همراه بوده است ، نتوانسته از میزان این حركات ناشایست بكاهد.به نظر می رسد باشگاهها كه عنوان فرهنگی را هم در لوگوی خود دارند دراین بین باید پررنگ ترین نقش را داشته باشند اما در حقیقت آنها كمترین نقش را در برطرف كردن این معضل بزرگ دارند.
ظاهراً اكثر باشگاههای لیگ برتری ما كه این عنوان را به خود یدك می كشند حتی در طول سال یك جلسه هم برای توجیه كردن مسایل فرهنگی برای بازیكنان خود برگزار نمی كنند.واقعیت اخلاقی فوتبال ایران این است كه رواج فحاشی و توهین در این ورزش پرطرفدار هر روز رو به فزونی می گذارد و اگرمسؤولان امر فكری اصولی و منطقی برای این معضل بزرگ نكنند قطعا در آینده ای نزدیك این « اخلاق بی اخلاق» فوتبال را به نابودی خواهد كشاند.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی