تعیین شدت فرسایش بادی در منطقه کاشان با استفاده از مدل بیابان زایی

فرسایش بادی در مناطق خشک، یکی از مهمترین فرایندهای بیابان زایی است که در مدل های مختلف بیابان زایی به صور تهای متفاوت به آن پرداخته شده است. یکی از مهمترین روش ها، روش FAO-UNEP است. این روش یکی از کامل ترین و جامع ترین رو شهای مبارزه با پدیده بیابان زایی است که تاکنون در جهان ارائه شده است، ولی براساس تجزیه و تحلیلی که بر روی فرایند فرسایش بادی در این روش صورت گرفت، برخی از معیارهای این روش دارای نواقصی بودند که مورد بررسی قرار گرفتند و برخی دیگر از معیارهایی که مناسب منطقه مورد مطالعه بودند، انتخاب و مورد استفاده واقع شدند. روش دیگری که برای ارزیابی شدت پدیده بیابان زایی ارایه شده، روش طبقه بندی نوع و شدت بیابان زایی در ایران (ICD) است که در این روش به علت منطق های بودن، به شرایط خاص بیوم های منطقه توجه زیادی شده است. البته با توجه به تجزیه و تحلیلی که بر روی این روش صورت گرفت، تعداد معیارهای درنظرگرفته شده برای ارزیابی فرسایش بادی کافی نبوده و با توجه به کوچک مقیاس بودن روش (۱:۲۵۰۰۰۰) معیارهای موجود بیشتر به صورت کلی و کیفی مورد ارزیابی قرارگرفتند.در این تحقیق، مطابق تجزیه و تحلیلی که بر روی روش های مورد بحث انجام شد، سعی گردید تا معیارها و زیرعاملهای موثر در فرسایش بادی شناسایی شده و مناسب ترین آنها انتخاب و در نتیجه شدت فرسایش بادی منطقه با توجه به ارزش دهی به هریک از معیارها و زیرعامل ها در قالب یک مدل بیابان زایی تعیین میشود. بعد از تعیین واحدهای کاری (رخساره های ژئومرفولوژی)، کل معیارها و زیرعامل ها در هریک از رخساره ها و سپس در کل منطقه مورد ارزیابی قرارگرفتند که در نتیجه آن کل منطقه مورد مطالعه (۶۱۶.۸۱ کیلومتر مربع)، حدود(%۱۹.۱۶) ۱۱۸.۲ km۲ در کلاس بسیار شدید، حدود (%۵۱.۳۶) ۳۱۶.۸۱ km۲ در کلاس شدید و حدود (%۲۹.۴۸) ۱۸۱.۸ km۲ در کلاس متوسط قرارگرفت.

غلام رضا زهتابیان
حسن احمدی
محمدرضا اختصاصی
رضا جعفری

منبع : پایگاه اطلاعات علمی