نگاهی به «شبانه روز» از کیوان علیمحمدی و امید بنکدار

«شبانه روز» فیلمی است که با پز سینمای ضدقصه می آید اما اثری قصه گوست. فیلمی که در گفتن قصه اش تماشاگر را اذیت می کند و همین موضوع اجازه نمی دهد تماشاگر از کارگردانی ماهرانه کیوان علیمحمدی و امید بنکدار لذت ببرد. «شبانه روز» دومین کار این تیم دونفره بعد از «شبانه» است. آنها در فیلم چهار قصه را تعریف می کنند که در ادامه به پنج قصه مبدل می شود. قصه اول ماجرای تاج السلطنه است که شوهری جفاکار دارد و با معلم نقاشی اش رابطه ای عاطفی پیدا می کند. قصه دوم نقاشی است که با همسرش زندگی آرامی دارد و پس از مرگ او با دختری زخمی مواجه می شود که حافظه اش را از دست داده، قصه سوم: دختری که طراح لباس است می خواهد با پسرعمه اش ازدواج کند اما آشنایی با مردی دیگر و بیماری سرطان او را دچار تردید می کند و قصه چهارم زنی شکست خورده و بیمار با مردی آشنا می شود و رابطه ای شکل می گیرد اما مرد به او دروغ گفته و همسری دارد.
قصه پنجم ادامه قصه اول است که با کات کارگردان آغاز می شود، در واقع قصه تاج السلطنه داستان یک فیلم است و عشق بازیگر مقابل به بازیگر نقش تاج السلطنه. علیمحمدی و بنکدار در این فیلم روی تک تک فصل ها و سکانس ها تلاش زیادی به خرج داده اند. از فیلمبرداری تا صداها، از طراحی صحنه تا موسیقی، همه جزئیات فیلم دیدنی و به یادماندنی است اما مشکل آن است که گره این قصه ها در دقایق پایانی باز شده و ارتباط برخی از آنها با یکدیگر در سکانس های پایانی مشخص می شود. گذشته از آن که برخی از آنها اساساً ربطی به یکدیگر پیدا نمی کنندو می توانند اثر مستقلی باشند. این دو کارگردان به قدری سرگرم میزانسن ها، حرکت دوربین، تقطیع نماها و بطور کلی بازی های فرمی هستند که یادشان می رود تعریف کردن این چهار قصه هم اهمیت دارد. حضور ۱۵ بازیگر مشهور از محمدرضا فروتن و حمیدرضا پگاه و حامد بهداد گرفته تا نیکی کریمی و مهتاب کرامتی و مهناز افشار و.‎.‎. نشان می دهد که آنها به گیشه هم بی توجه نبوده اند، اما به نظر می رسد «شبانه روز» با همه ارزش های تصویری و هنری اش مثل یک هدیه کوچک در بسته بندی بزرگ و پرزرق و برق است که تماشاگر را از دیدن فیلم ناراضی می کند.
از ارزش های فیلم باید به بازی نگار جواهریان و حامد بهداد اشاره کرد که واقعاً درخشان هستند.

بهمن عبداللهی

منبع : روزنامه ایران