کد ۴۶

کارگردان: مایکل وینترباتم. فیلم‌نامه: فرانک کاترل بویس. بازیگران: تیم رابینز، سامانتا مورتون، اُم پوری، ژن بالیبار، دیوید فام، اسی دیوس نینا وادیا. مدت: ۹۳ دقیقه.
واضح است که وینترباتم، فیلیپ ک.دیک (نویسندهٔ معروف داستان‌های علمی / تخیلی)اش را خوب می‌شناسد. بویس، فیلم‌نامه‌نویس کهنه‌کار مورد علاقهٔ وینترباتم، درون‌مایه‌های ”فیلیپ ک.دیک“ای مربوط به آدم‌هائی معمولی را که در شرایط هستی‌شناختی و پارانویائی، گیر کرده‌اند جمع‌آوری کرده و آنها را در درامی عاشقانه و ”ناآرمان شهری“ ملموس و تکان‌دهنده‌ای ادغام نموده است. کد ۴۶ در عین مراعات دستور زبان ”فیلم‌نوآری“ و تراژدی‌های یونانی، دست‌کاری‌های ژنتیک و حافظه‌ای مطرح کرده و حالت برخورد کوتاه (دیوید لین)ای در عصر کامپیوتر یا کازابلانکائی را دارد که ترانهٔ همچنان‌که زمان می‌گذرداش در اینجا معنا و مناسبت خاصی پیدا کرده است.
در آینده‌ای نه چندان دور، ساکنان دنیا به دو دسته تقسیم شده‌اند: شهرنشینانی‌که مجوز دارند و از مزایای شهروندی بهره می‌برند و آنهائی‌که مجوزی ندارند و به حواشی جامعه رانده شده‌اند. برای سفر از این کلان‌شهر به کلان‌شهر دیگری، که همگی به شدت مرزبندی شده و کنترل می‌شوند، به نوعی ”پاسپورت“ نیاز می‌افتد. ویلیام (رابینز)، بازرسی اهل سیاتل که به شانگهای فرستاده شده تا دریابد چه کسی این ”پاسپورت“ها را جعل می‌کند، به ”ویروس همدلی ذهن‌خوانی“ آلوده می‌شود. ویلیام خیلی زود پی می‌برد که مادیا (مورتون) همان فردی است که دنبالش می‌گردد چون به او علاقمند شده، تقصیر را به گردن دیگری می‌اندازد. وقتی یکی از مشتری‌های ماریا که از چنین پاسپورت‌هائی استفاده می‌کرده، می‌میرد، ویلیام دوباره به شانگهای برمی‌گردد و متوجه می‌شود که ماریا را به نقض کد ۴۶ متهم کرده‌اند...
”شهرهای آینده“ فیلم در لوکیشن‌های واقعیِ امروزی فیلم‌برداری شده‌اند و زبانی که از ترکیب زبان‌های مختلف امروزی ساخته شده، به حس و حال این آیندهٔ تیره و تار کمک می‌کند. مورتون بار دیگر در نقش جاعلی نوع‌دوست، فراموش نشدنی است، ولی بازی خشک و بی‌روح تیم رابینز قدری به حس عاطفی داستان لطمه زده است.

منبع : نشریه دنیای تصویر