خزانه جواهرات ملی، شکوه و عظمت ایران

در فرهنگ اجتماعی موزه ها نمایشگر رویای تاریخی ملت ها هستند، از آغاز تاکنون، آن جا که آثار و نشانه های هویت تاریخی و فرهنگی آنها را از لایه های پیدا و پنهان جامعه بیرون می کشند و چنان آن ها را گردهم می آورد که در نگاه اول به نظر می رسد مجموعه های موزه ای از همان ابتدا، واحدی لاینفک از همدیگر بودند.
همگون بودن و سیر تاریخی اشیا موزه ای هارمونی لطیفی است که روح پر تلاطم را در سفری سیال به آن سوی مرزها می برد تا با آیینه بصیرت نشان زندگی و مرگ را در گذشته بجوید.
جامعه ایرانی به عنوان بخشی از سرزمین شرق، هر چند در آغاز قرن ۲۰ نهاد موزه ای را شناخت اما ارزش های پیدا و پنهان فرهنگ ایرانی تابلویی از آن آفرید که چشمان بسیاری را از کران تا کران عالم تسخیر خود ساخته است. اما روح خنیاگر ایرانی این بار آزرده از شلاق بی مهری است که بی پروا بر جسم و جان فرهنگ و عناصر فرهنگی آن فرو می آید و کسی به سمفونی مرگ آن گوش نمی دهد.
در میان فریادهای رهگذران و غریو ناله های ماشین های دودزا، آن جا که اکسیژن را به بهایی ناچیز در فضا قربانی می کنند، پشت میله های بلند و سیاه و هیکل تنومند نگهبانان بانک مرکزی، چندین متر در زیرزمین، خزانه جواهرات ملی ایران قرار دارد. ساختمان خزانه در سال ۱۳۳۴ ساخته شده است که در سال ۱۳۳۹ با تاسیس بانک مرکزی، خزانه جواهرات ملی افتتاح و صیانت از آن به عهده بانک مرکزی ج.ا.ایران قرار گرفت.
جایگاه و ارزش رفیع محتوای خزانه چنان آوازه ای به آن بخشیده است که بسیاری از جهانگردان و میهمانان دولتی همواره در تلاش هستند که بدون تماشای آن خاک ایران را ترک نکنند. به عقیده نگارنده و بسیاری دیگر هیچ ملتی قادر نیست ارزش واقعی و یا تقریبی این مجموعه را به رقم یا صفت فارسی بیان کند که تختی را در خود جای داده است که ۲۶۷۳۳ قطعه جواهر بر آن سوار شده اند و تخت نادری و یا شمشیری که روی دسته کترگه، قلباقه ها و غلاف آن ۱۸۶۹ قطعه الماس فلامک نشانده شده است. اگر چه در این مجموعه تنها نامی از کوه نور باقی مانده است اما «دریای نور» دریای بیکرانی است که بازدید کننده را از عمق چند متری زمین به عرصه جنگ نادر در هند می برد.

رضا مصطفی زادگان

منبع : خبرگزاری میراث فرهنگی