قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد

روز ۲۹ تیر ۱۳۶۶ قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد در رابطه با جنگ تحمیلی عراق علیه ایران انتشار یافت‌. این هفتمین قطعنامه‌ای بود كه از سوی این شورا در این رابطه منتشر می‌شد.
قطعنامه ۵۹۸ كه ۱۰ ماده داشت، باوجود بعضی ضعفها، عادلانه‌تر از ۶ قطعنامه قبلی در قبال جنگ تحمیلی بود. از جمله این كه در بند ششم بر ضرورت تحقیق راجع به شناسایی آغازگر جنگ ودر بند هفتم بر لزوم تأمین هزینه بازسازی پس از خاتمه جنگ و در بند هشتم بر ضرورت تقویت امنیت و آرامش منطقه تأكید شده بود. به همین دلیل موضع اولیه جمهوری اسلامی درقبال آن نه مخالفت و نه موافقت مطلق بود.
دلیل خودداری یكساله جمهوری اسلامی ایران از پذیرش این قطعنامه، حضور روزافزون نیروهای امریكایی در خلیج فارس و نقض آشكار بند هشتم قطعنامه بود. اما درپی سفر خاویر پرز دكوئه‌یار، دبیركل وقت سازمان ملل به تهران، در شهریور ۱۳۶۶ و پذیرش حقانیت مواضع جمهوری اسلامی ایران وسپس نطق رئیس جمهور وقت ایران در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل و تشریح مواضع كشور نسبت به قطعنامه‌های این سازمان از ابتدای جنگ تا زمان صدور قطعنامه ۵۹۸ و نیز تبیین نقش مخرب امریكا در ایجاد فتنه و ناامنی در منطقه‌، این قطعنامه طی یك نامه رسمی در ۲۶ تیر ۱۳۶۷ مورد پذیرش جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت‌.
قطعنامه‌هایی كه از سوی شورای امنیت سازمان ملل راجع به جنگ تحمیلی انتشار یافته‌‌اند، عبارتند از:
قطعنامه ۴۷۹/۶ مهر ۱۳۵۹
قطعنامه ۵۱۴/ ۲۱ تیر ۱۳۶۱
قطعنامه ۵۲۲/ ۱۲ مهر ۱۳۶۱
قطعنامه ۵۴۰/ ۹ آبان ۱۳۶۲
قطعنامه ۵۸۲/ ۵ اسفند ۱۳۶۴
قطعنامه ۵۸۸/ ۱۶ مهر ۱۳۶۵
قطعنامه ۵۹۸/ ۲۹ تیر ۱۳۶۶

منبع : موسسه مطالعات وپژوهش های سیاسی