راهبهٔ بدلی ۲: دوباره در لباس راهبه - SISTER ACT 2: BACK IN THE HABIT

سال تولید : ۱۹۹۳
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : تاچ استون پیکچرز
کارگردان : بیل دوک
فیلمنامه‌نویس : جیمز اور، جیم کروشنک و جودی آن میسن، بر مبنای شخصیت‌هائی خلق شده توسط جوزف هوارد
فیلمبردار : آلیور وود
آهنگساز(موسیقی متن) : مایلز گودمن
هنرپیشگان : ووپی گلدبرگ، کتی ناجیمی، برنارد هیوز، مری ویکس، مایکل جتر، وندی مکنا، شریل لی رالف، جیمز کابرن و رابرت پاستورل
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه


ـ ̎ دلوریس ون کارتیه̎ (گلدبرگ) که در حال اجرای برنامه در لاس وگاس است، متوجه ̎خواهر پاتریک̎ (ناجیمی) و ̎خواهر رابرت̎ (مکنا) ـ دو تن از دوستان راهبه‌اش ـ در بین حضار می‌شود و از آنان می‌خواهد که روی صحنه به او ملحق شوند. ̎خواهر پاتریک̎ و ̎خواهر رابرت̎ به ̎دلوریس̎ می‌گویند که به کمک‌اش نیاز دارند، آنان در مدرسهٔ فرانسیس مقدس در محله‌ای فقیر کار می‌کنند و نتوانسته‌اند با بچه‌های مدرسه ارتباط برقرار کنند و در نهایت ̎دلوریس̎ را مجاب می‌کنند که دوباره جامهٔ راهبگی بپوشد و به عنوان معلم موسیقی به آنان بپیوندد. بچه‌های مدرسه کلاس موسیقی را جدی نمی‌گیرند و قطعات ̎رپ̎ خودشان را تمرین می‌کنند. ̎ آقای کریسپ̎ (کابرن) که کنترل مسائل مالی مدرسه زیر نظرش است، اسقف محله را راضی می‌کند تا مدرسه را تعطیل کنند و به جایش یک پارکینگ بسازند. ̎دلوریس̎ با تهدید به رد کردن بچه‌ها در امتحانات، آنان را به زانو در می‌آورد. در حین یکی از جلسات کلاس، ̎دلوریس̎ که متوجه صدای خوش دانش‌آموزان شده از آنان دعوت می‌کند تا دستهٔ کری برای خود تشکیل دهند. گروه آواز بچه‌ها آن چنان با استقبال روبه‌رو می‌شود که ̎دلوریس تصمیم می‌گیرد آنان را برای شرکت در مسابقه‌ای به هالیوود ببرد؛ ۲۰۰۰ دلار خرج سفر را با کنسرتی که ̎دلوریس̎ و راهبه‌ها می‌دهند، جمع‌آوری می‌کنند. قوی بودن سایر رقبا توی دل بچه‌های مدرسه را خالی می‌کند ولی ̎دلوریس̎ به آنان قوت قلب می‌دهد. گروه کر مدرسه قطعه‌ای خاص را اجرا می‌کنند و جایزهٔ اول را می‌برند و بدین ترتیب تداوم بقای مدرسه را نیز تضمین می‌کنند.
ـ دنبالهٔ راهبهٔ بدلی (امیل آردولینو، ۱۹۹۲) که از هیچ نظر در حد نسخهٔ اصل خود قرار نمی‌گیرد و تماشاگر را مغبون به جا می‌گذارد. واقعاً جای شگفتی است که چطور دوک هر آنچه را که در قسمت اول باعث موفقیت کار شده بود به کنار می‌گذارد و به کلیشه‌های قدیمی و گرد و غبار گرفتهٔ هالیوودی پناه می‌برد. اینجا دیگر حتی گلدبرگ هم موفق نیست. تنها صحنهٔ قابل توجه فیلم آن نقطهٔ موزیکال انتهائی (با آوازهای مذهبی سیاه‌پوستان) است. یاد فیلم درخشان ناقوس‌های سینت‌مری (لیومکری، ۱۹۴۵) بخیر!