«قدمگاه» قدمی در سینمای «معناگرا»

بد نیست هر از گاهی سراغ ستون واجب تر از نان شب نیز برویم؛ این بار برای این ستون و روی مبارک شما به سراغ فیلمی ایرانی رفته ایم، تا شاید امیدی باشد برای سینماگران ایرانی که نگویند چرا هیچ فیلمی در ایران نیست که دیدنش واجب تر از نان شب مردم باشد.همان طور که همه می دانند چندی است سینمای ما دچار تب معناگرا و سینمای آن شده است.
ساخت این نوع گونه از فیلم سازی به عادتی روتین برای کارگردانان بدل شده که حتما در طول فعالیشان این کار را تجربه می کنند و دستی بر آتش دارند.
اگر بخواهیم به تفاوت داشتن و یا نداشتن سینمای معناگرا و بقیه ژانرها بپردازیم به وقت و زمان بیشتری احتیاج داریم.
اما اگر به طور گذرا می توان گفت اگر فیلمی معناگرا نیست پس چی می تواند باشد؟ مگر فیلم بی معنا نیز در عالم سینما موجود است؟ اگر هست چرا ساخته می شود؟
در هر صورت در این واویلای معناگرا سازی، که چند سالی است بیخ گلوی سینمای ما را گرفته و به دغدغه ای حل نشده برای کارگردانان بدل شده است، بعضی اوقات صرف ساختن و تولید این گونه فیلم ها باعث می شود به نوعی همه چیز سرسری و آبکی درست شود بو به پایان برسد و از آن جایی که این نوع سینما نقش سازنده و سرنوشت سازی در امر آموزه های معنوی و دینی دارد شکست در آن و بی محتوا بودنش به مراتب ضربه ای جبران ناپذیر تر به مخاطب خواهد زد.
با تمام این ها و مقدمه گفته شده، سینمای ما در این راستا فیلم های خوبی نیز داشته است قدمگاه سینمایی که در این قالب ساخته شده و بسیار ساده و بی آلایش می باشد.
این سینمایی در فضای روستایی و صادقی روایت می شود که به تنهایی می تواند مخاطب را جذب کند.
موضوع فیلم، حضور امام غایب در زندگی روزمره یک سری آدم ساده روستایی می باشد.برجستگی این فیلم به این دلیل است که سعی ندارد؛ چیزی به زور به بیننده بفهماند و همچنین دچار حاشیه و ماجرا سازی بی ربط نمی باشد.
پیام انتهای فیلم به این می پردازد که آدم های ساده و سنتی که خودشان را بسیار مقید به آداب و نشانه های ظاهری مذهب می دانند و دست به قضاوت های عجولانه می زنند باید در انتظار برزخی غم انگیز و مجازاتی سخت باشند.
نکته اصلی و جذاب فیلم این است که بدون هیچ گونه صحنه غیر عالی و خارق العاده ای از یک معجزه با موسیقی فوق العاده به بیان حقایقی غیر قابل تردید می پردازد.
یکی دیگر از عوامل جذب کننده بیننده دیالوگ های صریح و ساده فیلم است که بدون کلمات قلمبه سلمبه به بیان ماجرا می پردازد.

منبع : روزنامه خراسان