سرا پا اگر زرد و پژمرده ایم ...

اسمش بدقولی است. آمار بغل دستی وبلاگ را که می بینم اسمش می شود بدقولی ... اما در این پنج روز فقط فقط پنج تا فیلم دیدم. یک مدلی را هم می خواستم برای اینجا قبل از جشنواره تعریف کنم که نشد و اسمش می شود بدقولی .... حالا سوای بولتن روزانه جشنواره از فردا که فکر می کنم جشنواره با فیلمهای ایرانی اش شلوغ می شود مطالب و مصاحبه های خودم را در اینجا لینک اش را می گذارم تا متوجه بشوید که وقتی من پنج روز اول چیزی ننوشتم اسمش بدقولی است... توجیح هم ندارد. اینکه مثلا بیایم و بگویم رفتار ابلهانه و سطح پایین و سرشار از سوءتفاهم سیامک شایقی که ذهنی پر از تئوری توطئه دارد و فکر می کند تمام دنیا برعلیه ایشان و حرفهای گهربارشان می خواهند موضع غرض ورزانه بگیرند، و این را بهانه کنم که جلوی خودم را بگیرم تا در این وبلاگ آن مطلبی را که آماده کرده بودم تا حداقل دوستان بخوانند و متوجه یک رفتار ناشیانه و مسخره بشوند و نکردم ؛ دقیقا نشان از آن دارد که من سعی کردم در این چند روز بر اعصاب خودم مسلط شوم. ( خودم هم نفهمیدم چی گفتم )
اما یه کوچولو برای سیامک شایقی می گویم و میریم سراغ این پنج تا فیلم. آقای شایقی که فکر می کنند اتهام جوانان امروز جوان بودنشان است و حکمهایشان را بر اساس این پالوده کثیف و پاخورده عمر، می دهند باید بدانند که دقیقا من هم معتقدم در جامعه هنری ما آدمها هر چقدر پیرتر می شوند، کم حوصله تر کینه ای تر و خود شیفته تر می شوند.
● هر شب تنهایی:
هر چند من با حرفهای احمد بابت هرشب تنهایی موافق نیستم و معتقدم بعد از «من ترانه ۱۵....» بهترین فیلم کارنامه کاری اش را ساخته اما قبول دارم که ضعف مفرط فیلمنامه و مشکل عدم آشنایی با پایان بندی قصه، فیلم را از یک استثنا به یک فیلم معمولی بدل کرد. فیلم یک لیلا حاتمی بی نظیر دارد و یک حامد بهداد آرام و کنترل شده. صحنه ای در فیلم هست که هنگام ورود لیلا و حامد به صحن حرم امام رضا، بازی حامد خیره کننده و تاثیر گذار است. فرج حیدری اش عالی است و رسول صدر عاملی اش منطقی است. اونهایی که علاقه ای به بازگشت صدرعاملی به ساخت ملودرام های دهه شصت اش را دارند دیدن این فیلم برایشان غنیمت است.
▪ یک نکته: صحنه هایی در فیلم هست ( دو صحنه) که لیلا حاتمی با لوازم آرایش روی دستش با آهنگ کلاسیک متن نقاشی می کند و یا در جایی در رستوران با نمکدان بر روی میز این کار را می کند. خیلی خوب است.
● وقتی همه خوابیم:
امیدوارم خدا به همه مان صبر بدهد. استاد حالش خوب نیست. بهرام بیضایی به بیراهه زده است. حرفهای خاله زنکی می زند. به گلزار و افشار و اعتباریان دهن کجی می کند. از اول تا آخر فیلم فحش می دهد و داد می زند و ذهن آشفته اش را نسبت به این ۵۰ سال فعالیت هنری به همه تعمیم می دهد. استاد حالا که درد دل کردی خواهشا دیگه دست از این رفتارهای بچه گانه ات بردار. دلمان تنگ شده به خدا برای یک قصه استخون دار از تو.
● سوپر استار:
مظهر حماقت تهمینه میلانی. پارادوکس رفتاری و سفارشی. مگر می شود فیلمی را بسازی که هیچ رنگ و بویی از هیچ کدام از کارهای قبلی ات درون اش نباشد و حرفهایی بزنی که در اوج رنگ باختگی فرهنگی هم جایی ندارد. به هرحال همین سیاست های سفارشی دولت است که نتیجه اش می شود سوپر استار. ولی یک نکته بگویم. آن اینکه فتانه ملک محمدی در این فیلم خوب است. یعنی توی ذوق نمی زند و رفتارهایش مصنوعی نیست. یک امیدواری جدید است.
● بیست:
هم آدم را دیده بودم و دوست داشتم و هم بیست را از عبدالرضا کاهانی دیدم و دوست داشتم. خیلی ها می گویند ریتم کارهایش ضعیف است. اما من عطای ریتم کند را به لقای کیفیت خوب می بخشم. مشکل اصلی فیلم پایان بندی ضعیف اش است که در همه ی فیلم ها یک درد دامنگیر شده. فیلم یک علیرضا خمسه خوب دارد. مهران احمدی اش عالی است. حبیب رضائی اش بی نظیر است. پرویز پرستویی اش دوست داشتنی است. و فرشته صدرعرفایی اش به دل می نشیند.
● میزاک :
خدا هنرمندانی را که بلد نیستند فیلم بسازند و با فیلمشان وقت آدم را می گیرند و تمام شخصیت مخاطب را مسخره می کنند؛ یا خوبشان کند، یا بر سوادشان بیفزاید یا مرگشان بدهد. به خدا دیگر تحمل توهین در این سطح را نداریم. فیلم نه تنها توهین می کند که به نظر تمام منتقدین عزیز بدترین فیلم تاریخ سینمای ایران است.
▪ نکته مهم: گزارش خوبی از نشست این فیلم دارم که تو همین وبلاگ می گذارم. چون غیر قابل چاپ است.
▪ نکته آخر: این نوشته ها فقط برای درج در وبلاگ شخصی ام هست و برداشت از آن برای چاپ در روزنامه ها و رسانه های مکتوب هیچ تعهدی را از طرف نگارنده به وجود نمی آورد. ضمن آنکه دوستان سعی کنند در کامنت هایشان درباره فیلمها و فضای جشنواره بدور از احساسات گرایی صرف صحبت کنند.

منبع: سی نت
علی نعیمی

منبع : سی‌نت