پرچم‌های مردمان کوچ کرده

هر كشوری كه از جام جهانی خداحافظی می كند، پرچمش از دیوار خانه هایی كه مردمان كوچ كرده آن سرزمین در آن زندگی می كنند پایین می آید. ایرانی ها البته این دردسر را نداشتند. چون از شروع بازی ها كمتر خانواده ایرانی بود كه زحمت نصب پرچم كشورش را گردن گرفته بود. به هر جهت مسائل عجیب سیاسی اخیر نیز تاثیر اندكی بر این بی توجهی به وطن نگذاشته و بسیاری از آنان ترجیح می دهند در حال حاضر اصراری بر آشكارشدن ملیت خود نداشته باشند. مگر آن دسته از ایرانی هایی كه یا از مسائل بی خبرند و یا به شدت وطن پرست هستند و به چیز دیگری اهمیت نمی دهند.
یكی از همین افرادی كه به خون ایرانی اش افتخار می كرد، علی عظیم عراقی مرد شماره یك سایت ورزشی «ایران اسپورتس پرس» بود كه با وجود درگیری در امتحانات دانشگاهی خود در لندن، به آلمان می آمد، لباس تیم ملی را بر تن می كرد و تا لحظه ورود به ورزشگاه نیز از چرخاندن پرچم كشورش و فریاد زدن نام ایران غافل نمی شد. ایرانی هایی از این دست كم نبودند و برخی از خبرنگاران واقع بین كه بی میل نبودند تیم ملی برابر آنگولا هم نتیجه نگیرد با دیدن اشتیاق آنها از خواسته منطقی خود شرمنده می شدند.
در روز دیدار با آنگولا اگر آرزویی برای پیروزی بود، به خاطر همین ایرانی های دوست داشتنی بود و نیز میلیون ها ایرانی داخل كشور كه دایره افتخار و خوشنودی شان به چیزهایی مثل فوتبال مختص شده. به خاطر محمد دادكان كه هرچند بداخلاق و متوهم بود، اما با شرافت مدیریت كرد و گرنه تصور قیافه حق به جانب برانكو بعد از برد برابر آنگولا و نیز لاپوشانی مشكلات، هر ایرانی عاقبت اندیشی را از پیروزی در این مسابقه منزجر كرده بود.
اشاره به محمد دادكان شد و ضروری است كه گفته شود اگر هنوز سرپناهی برای فوتبال ایران باقی مانده و اگر هنوز آرزوهای ما برای موفقیت در سطح بین المللی نمرده به دلیل زحمات او و بیشتر مهندس صفایی فراهانی است. دادكان مثل صفایی با سلامت مدیریت كرد. نخورد و نبرد. شاید اگر زیردست های او گاهی چیزی بردند به پای او نباید نوشت كه البته این معضل فقط به فدراسیون تحت نظر او محدود نبود و نیست.
حتی به قول وحید هاشمیان اگر تیم ملی ایران در جام جهانی نیمچه نظم و صمیمیتی داشت و اگر سنگی روی سنگ بند بود، همگی به یمن حضور دادكان بود وگرنه سایرین معلوم بود تا چه حد تخصص دارند و تا كجا متعهدند. به هر حال با تمام این اوصاف قرار است منجی فوتبال ایران از راه برسد؛ كسی كه در جام جهانی بعدی دست كم ما را به دور دوم جام برساند. می بینیم و تعریف خواهیم كرد. حتی اگر رئیس جدید فوتبال ما تافته ای جدا بافته از تمام مدیران فعلی ورزش مملكت باشد ما فقط در یك صورت موفق به كسب موفقیت خواهیم شد و آن اصلاح تفكرات ما و بالطبع تشكیلات ماست. دایی و دادكان بمانند یا بروند فعلاً سقف پرواز ما همین است. لژیونرهای با تجربه ما می توانند در این موارد به شما شهادت بدهند. حقیقت این است كه با بیرون رفتن دادكان ما پنج سال تجربه در سطح یك مدیریت فوتبال را از دست دادیم. شاید به قول امیر حاج رضایی در روزهای نخست روی كارآمدن دادكان او در قواره ریاست فدراسیون فوتبال ایران نبود ولی به هر حال نباید از یاد برد كه دادكان سال به سال به تجربه مدیریت اش اندوخت و كم كم مثل یك مدیر صحبت می كرد. ضمن اینكه دیگر قواره مدیران ورزش ما به حدی آب رفته كه جامه مدیریت بر تن هر كسی می نشیند، متاسفانه.
در تمام «پرس سنتر»های ورزشگاه ها فدراسیون فوتبال ایتالیا «هندبوكی» از تیم ملی فوتبال این كشور توزیع كرده كه انگار هیچ كسی تا به حال از فوتبال این كشور چیزی نشنیده است. این دفترچه راهنما كه در دلش پوسترهای نفیس ستاره های این تیم گنجانده شده نه تنها از تمام نكات مربوط به تیم ملی فعلی ایتالیا برخوردار است كه از حیث صفحه آرایی و چشم نوازی با بهترین مجلات اروپا برابری می كند.
در بخشی از این دفترچه كادر فنی شش نفره لاجوردی پوش ها معرفی شده اند كه به حدی دستیاران لیپی دارای سوابق درخشان هستند كه انسان بی اختیار یاد كادر فنی تیم ملی فوتبال ایران می افتد. البته فدراسیون فوتبال ایران هم قرار بود با خود «هندبوك» هایی را همراه بیاورد ولی با وجود تلاش شهرام وزیری رئیس كمیته روابط عمومی فدراسیون معاونت فرهنگی فدراسیون انتشار چنین دفترچه ای را غیرضروری دانست. البته نفر اصلی این معاونت بعد از مسابقه با پرتغال به خبرنگاری كه آنها را به كم كاری و استفاده نادرست از بودجه اختصاص یافته متهم كرده بود با ضربات سنگین دست مورد لطف قرار داد تا دیگر به «هندبوك» برای معرفی فوتبال ایران نیازی نباشد.

منبع : روزنامه شرق