این دعا هم بخشش و تعلیم توست

دعا تحفه الهی است. دعا طلبکاری یک طلبکار از خدا نیست. ما که هستیم که در مقام طلب از بینهایت هستی برآئیم. خود این طلب نیز کششی است که او در ما نهاده و تعلیمی است که او به ما کرده و هدیه ای است که او بر ما بخشیده است:
هم طلب از توست و هم آن نیکوئی
ما کی ایم اول توئی آخر توئی
این طلب در ما هم از ایجاد توست
رستن از بیداد یا رب داد توست
بی طلب تو این طلبمان داده ای
بی شمار و حد عطاها داده ای
وقتی همه چیز ما از اوست و هستی ما از ایجاد اوست، دعا هم جز گلی نیست که از گلستان او به ما رسیده است:
باد ما و بود ما از داد توست
هستی ما جمله از ایجاد توست
این دعا هم بخشش و تعلیم توست
گرنه در گلخن گلستان از چه رست
دعا آموزه ائی است که معلم هستی به آدمی آموخته است. ما که جان را به عاریت از او گرفته ایم، دعا را نیز از او آموخته ایم:
ما ز آز و حرص خود را سوختیم
این دعا را هم ز تو آموختیم
اول و آخر خداست و انسان هیچ هیچی است که در این میانه، از او یاد گرفته که چگونه او را بخواند و هم اوست که این درخواست را اجابت می کند:
جز تو پیش کی برآرد بنده دست
هم دعا و هم اجابت از تو است
هم از اول تو دهی میل دعا
تو دهی آخر دعاها را جزا
اول و آخر توئی ما در میان
هیچ هیچی که نیابد در میان
فهم این نکته که دعا و استجابت دعا، هر دو، از خداست انسانی را که موفق به دعا می شود از کبر و خود بینی و غرور می رهاند، زیرا او سرچشمه جاری شدن آب روان دعا را در وجود خویش می شناسد و همین میل و جوشش را هم لطف اولیه و بی سابقه و خفی خدا نسبت به خود می داند:
هم دعا از تو اجابت هم ز تو
ایمنی از تو مهابت هم ز تو
هم دعا از من روان کردی چو آب
هم ثباتش بخش و دارش مستجاب
هم تو بودی اول آرنده دعا
هم تو باش آخر اجابت را رجا

مسعود بینش
http://mgt.blogfa.com/۸۷۰۴.aspx

منبع : مطالب ارسال شده