مسافر و تاکسی، هر دو سرگردان!

نبود تعادل میان عرضه و تقاضای تاکسی، سفرهای داخل شهری را برای شهروندان مشکل نموده است. این در حالی است که همین تعداد کم در روزهای اخیر در کورس پیدا کردن مسافر دربستی با یکدیگر به مسابقه برخاستند و کدام نهاد مسوول، ناظر و پاسخگو است؟ مردم چه کنند تاکسی ها خالی و مسافران سرگردانند.
فرهنگ تاکسی سوار شدن در کشور ما با آنچه که روح تاکسی سوار شدن در دنیاست متفاوت است، به هرحال عرف جامعه ما تاکسی را وسیله لوکس جابه جایی نمی داند که آن را در زمره راه هایی می داند که مردم گرفتار را به مقصد می رساند. بنابراین دربست سوار کردن مسافر، خلاف مقررات است و ناظران بایستی جدا با آن برخورد کنند.
معضل ترافیک و حمل و نقل در شهر بدقواره و پهن پیکر و کوتاه قد تهران هر روز عرصه را بر مردم تنگ می کند. نظام حمل و نقل شهری نامنظم تر از آن است که بتواند مسافر گرفتار، خسته و نگران را جابه جا کند، فرقی نمی کند کجای شهر باشی، راهبندان همه جاست و این نصیبی است که عادلانه در شمال، مرکز و جنوب شهر توزیع شده است.
اما تاکسی ها، سرگردان مسافران دربستی اند و جواب مسافران عادی خود را نمی دهند. متولی رسیدگی به این امر هم حضوری پررنگ ندارد اگر هم باشد واکنش موثری ندارد.
با این که اخبار خوش آب و رنگ ورود چندین هزار دستگاه خودرو به سیستم حمل و نقل به گوش می رسد اما، مردم همچنان سرگردانند.
به راستی کدام مرجع و نهادی نظارتی، بایستی بر نحوه کیفیت خدمات رسانی تاکسی ها مدیریت کند؟ ازدحام مسافران خسته و گرفتاری آنان گویا برای ناظران عادی شده است. با علم به این که سیستم حمل و نقل آشفته ، بر فعالیت های اقتصادی، اداری و تجاری اثر منفی گذاشته و آن ها را مختل می کند. کیست که پاسخگوی این هزینه ها و استهلاک باشد؟
عمر ما تهرانی ها با هوای آلوده شهر کوتاه است اما معضل ترافیک و دنبال تاکسی خالی دویدن آن را کوتاه تر می کند چرا که با اعصاب درهم و خراب راهی منزل و محل کار می شویم.
بیشتر اوقات برای انجام کارهایم مجبورم از تاکسی دربستی استفاده کنم تا به گرفتاری هایم برسم و کمتر متحمل هزینه شوم، به هر حال از سرگردان ماندن و معطل شدن بهتر است.
تاکسی ها باید در تمام ساعات شبانه روز در محدوده مشخص خودشان کار کنند در حالی که در کشور ما شب ها تاکسی نیست.
صرف نظر از گرانی کرایه که ناعادلانه بالا می رود، نبود وسیله مطمئن جابه جایی برای مردم دشواری به وجود می آورد که نمی دانیم با آن چه کنیم؟
به اعتقاد کارشناسان، با وجود ۲۸ نهاد و ارگان مسوول در تهران که هر یک اختیار کمی در حوزه شهری دارند، اختلال در اجرای طرح ها و کاستی در امر نظارت پدیده ای عجیب نیست.
همین اختیارات کم می تواند در به وجود آوردن موانع کار تاثیرگذار باشد لذا ضروری است مسوولان به اجماع رسیده و برخی از آن ها که می شود از جرگه تصمیم گیری خارج شوند.
یک کارشناس شهرسازی اذعان می دارد: تنوع مدیریتی در این بخش با توجه به رشد جمعیت می تواند ضربات جبران ناپذیری به شهر بزند که مهم ترین آن نارضایتی و آثار زیانبار فشارهای روحی و روانی بر شهروندان است.
بررسی ها نشان می دهد بسیاری از تاکسی های خالی که در شهر پرسه می زنند، شغل اصلی رانندگان شان تاکسیرانی نیست، آنان کارمندان اداری یا صاحبان مشاغل آزاد هستند که برای کمک خرج زندگی یا ورود به منطقه طرح ترافیک یا راحتی تردد در سطح شهر اقدام به خرید تاکسی کردند، بدون آن که مسافر سوار کنند کارهای خودشان را انجام می دهند، اگر به اطراف بازار تهران یا اماکن دولتی توجه کنید تاکسی های بسیاری را می بینید که در توقف گاه ها پارک شده اند و در واقع وسیله حمل خصوصی صاحبانشان هستند نه وسیله نقلیه عمومی و کسی هم به این تخلف رسیدگی نمی کند!
به هر حال قصه تاکسی های خالی برای دربستی می رود که به این جا ختم شود که برای مسیر ۲۰۰ تومانی هیچ مسافری را سوار نکنند و تبدیل به نوعی آژانس و تاکسی تلفنی شوند!

ماندانا شاه اویسی

منبع : روزنامه جوان