بوی آجر ،عطر رقابت

ماشین «مدرنیته» حتی سایه نوستالژی سنت را هم له می كند اما لیگفوتبال انگلستان با وجود آنكه از سال ۱۹۹۲ «برتر» نامیده شده، هنوز هر آنچه به «سنت فوتبال» مرتبط می شود را حفظ كرده است. بازی های فصل جدید كه از دیروز كار خود را آغاز نمود نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیست. با جست وجو در اعماق بازی های سطح اول جزیره، بیش از پیش صحبت های اولین رئیس اتحادیه فوتبال را درك می كنیم كه وقتی با پرسش مردم در باره چگونگی این ورزش نو پا مواجه شد، اعلام كرد «این فوتبال است؛ زیباترین بازی دنیا!»
آمار و ارقام سالیانه فیفا، لالیگا را بهترین لیگ معرفی می كند اما همه آنهایی كه از فوتبال چیزی به جز نتیجه می خواهند، لیگ برتر انگلستان را بهترین می دانند.
نه اینكه فوتبال اسپانیا، زیبا (به هر حال مدیترانه ای ها فوتبال را با قلب خود بازی می كنند) یا رقابتی نباشد، با این حال در چمنسبز یا روی سكوهای اولدترافورد، آنفیلد، استمفورد بریج و ... گاهی اتفاقاتی رخ می دهد كه باعث می شود از خود بپرسیم این دیوانه های رومانتیك مشغول فوتبال هستند یا آن فانتزی باز های اسپانیا و حسابگرهای ایتالیا! اگر به دنبال جواب می گردید، لازم است ابتدا كمی وارد جزئیات شوید .
لیورپول در ۱۷ سال گذشته هرگز قهرمان لیگ نشد. اما هواداران این تیم با مارك«پرافتخارترین باشگاه انگلستان» واردورزشگاه ها می شوند و پرشورتر از دوستداران قهرمان فصل گذشته به تشویق تیم خود می پردازند. در سوی مقابل منچستر یونایتد بزرگ را به یاد بیاورید ؛ قدرت مطلق یك ونیم دهه گذشته فوتبال انگلستان،فقط شكارچی بی رحم امتیازات نبوده است. آنها با هر قهرمانی، قلب ها را هم ربوده اند .
گفته می شود منچستر یونایتد فرگوسن مانند «منچستر یونایتد بازبی» محبوب خاص وعام نیست . نه! فردای شب قهرمانی عجیب شیاطین سرخ در لیگ قهرمانان اروپا هزاران هزار كیلومتر دور از انگلستان، شاهد ابراز خوشحالی افراد بیگانه با فوتبال نیز بودیم!آنچه در مورد لیورپول ومنچستر یونایتد ذكر شده ، دقیقاً خود همان اتفاق محسوب می شود.
۱۸ تیم دیگر هم سهم خاصی در جذابیت لیگ برتر انگلستان ایفا می كنند. از نیوكاسل با هواداران دیوانه اش كه با وجود ۵۰ سال ناكامی می توانند در انتخابات نخست وزیری انگلستان،سنت سیاسی یك كشور را بهم بزنند (آنها یكی از پایگاه های قدرتمند حزب كارگر انگلستان هستند وتونی بلر، نخست وزیر سابق نیز از هواداران پروپا قرص سیاه وسفیدها به حساب می آید) گرفته تا چلسی، این تیم كم طرفدار درچمن سبز وپرقدرت درمعادلات بازار بورس لندن و حتی ساوتهمپتون، مبارزه جوی كوچك جنوب كه ترجیح می دهد با ماندن در لیگ برتر، فلسفه را به رخ شمالی بكشد.
به ترتیب حروف الفبا شروع می كنیم؛ آرسنال بدون آنری و با جوانانش می آید، آستون ویلا با جاه طلبی های نصفه ونیمه، بیرمنگام با شوق ماندن، بلكبرن با تنها ورزشگاهی كه یك جایگاه خاص برای معلولان دارد، بولتونكوچك با كینه ای كه درمیدان رقابت با ۲ غول همجوار(لیورپول و منچستر یونایتد) بروز می دهد، چلسی با خوزه مورینیو(توضیح بیشتری می خواهید؟) دربی با نوستالژی آن ۵ گلی كه دهه ۷۰ درون دروازه رئال مادرید جای داد، اورتون با افتخار به ركورد بیش از ۹۰ سال حضور متوالی در بالاترین سطح والبته ابراز نفرت از لیورپول، منچستر سیتی با طرفداران بی نظیرش و یك مرد یخی به نام اریكسون، فولهام با سرمایه های فراوان، لیورپول با یك دنیا آرزو و چشم انتظاری، منچستر یونایتد با ادعای یك نمایش مطلوب دیگر در تئاتر رؤیاها و ازحدقه درآوردن چشمان لیورپولی ها، میدلزبرو با آرزوی «تیك اف» مجدد، نیوكاسل با ...(چه زمانی می خواهد عاشقان واقعی خود را شاد كند؟) پورتس موث با آرزوی بالا نگه داشتن پرچم فوتبال جنوب كه همواره تحقیر می شود، ردینگ با رؤیایی به رنگ پیراهن آبی خوش رنگ خود،ساندرلند بانشان دادن قدرت یك كوچه بزرگ در حوالی نیوكاسل كهسومین اجتماع بزرگ هواداران فوتبال جزیره را تشكیل داده ، تاتنهام با افتخار به یك تاریخچه غنی وادعاینزدیك شدن به حریم بزرگان، وستهام با انگیزه یك جشن بقای دیگر برای كوچكترین تیم لندن بزرگ، ویگان با اندیشه كسب نتایج مطلوب مقابل لیورپول و منچستر یونایتد كه این شهر را لای منگنه قرار د اده اند و ... البته هواداران هم می آیند؛ آنهایی كه در ورزشگاه، فوتبال می بینند ودر اوقات فراغت توپ را به دیوارهای آجری می كوبند.
اگر تیمی را دوست دارید كه ۱۷ سال است قهرمان نشده اما هنوز ادعا می كند بهترین تیم محسوب می شود یا دلتان برای باشگاهی شور می زند كه یك ونیم دهه در بالاترین سطح حضور دارد و تحسین همگان را برانگیخته، برای لیگ برتر انگلستان هورا بكشید!

منبع : روزنامه ابرار ورزشی