تازه چه خبر دکتر؟ - What's Up , Doc?

سال تولید : ۱۹۷۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پیتر باگدانوویچ
کارگردان : باگدانوویچ
فیلمنامه‌نویس : باک هنری، دیوید نیومن و رابرت بنتن، برمبنای داستانی نوشته باگدانوویچ
فیلمبردار : لاسلو کوواکس
آهنگساز(موسیقی متن) : آرتی باتلر
هنرپیشگان : باربارا استرایسند، رایان اونیل، کنت مارس، آستین پندلتن، میبل آلبرتسن، مایکل مورفی، استفان گیراش، سورل بوک، فیل رات و مادلین کان.
نوع فیلم : رنگی، ۹۴ دقیقه


«هوارد بانیستر» (اونیل) - موسیقیدان کم‌حافظه‌ و یکی از دو فینالیست رقابت برای به‌دست آوردن بورس تحصیلی بیست هزار دلاری بنیاد لارابی - همراه نامزد خشک و بی‌روحش، «یونیس برنز» (کان) به هتل بریستول در سن فرانسیسکو می‌آید. او در یک چمدان، مجموعه‌ای از سنگ‌های آذرینی را با خود دارد که می‌خواهد به کمک آنها نظریه‌اش را درباره ریشه‌های موسیقی ثابت کند. همزمان، سه چمدان مشابه هم با صاحبان‌شان به هتل می‌رسند: «خانم ون هاسکینز» (آلبرتسن) با چمدانی پُر از جواهرات گران‌بهایش که کارمند پروسی‌هتل، «فریتس» (گیراش) می‌خواهد به کمک کارآگاه هتل، «هاری» (بوک)، آن را بدزدد؛ چمدان «آقای اسمیت» (مورفی)، حاوی اوراق سرّی دولتی، که جاسوسی به‌نام «آقای جونز» (رات) به‌دنبال به‌دست آوردن‌شان است؛ و چمدان سوم که حاوی لباس‌های «جودی ماکسول» (استرایسند) است، زن سرگردان و عجیب و غریبی که با دیدن «هوارد»، بلافاصله تصمیم می‌گیرد زنش بشود. همه این افراد (و چمدان‌های‌شان) در طبقه هفدهم هتل جا می‌گیرند، به‌جز «جودی» که تصمیم می‌گیرد در حمام اتاق «هوارد» جا خوش کند. در حالی که «جودی»، که خودش را جای «یونیس» جا زده، در ضیافتی تلاش می‌کند تا «لارابی» را متقاعد کند که بورسش را به «هوارد» بدهد، «جونز» و «هاری» چمدان‌هائی عوضی را می‌دزدند. «هوارد» در تلاش برای آرام کردن «یونیسِ» هیستریک، مشغول کردن «هیو سایمن» (مارس)، موسیفیدان رقیبش، و پنهان کردن «جودی» روی لبه پنجره اتاقش در هتل، اتاق را به آتش می‌کشد و از هتل بیرونش می‌کنند. روز بعد، «یونیس» - که «هوارد» و مجموعه سنگ‌هایش را تعقیب می‌کند - به سه تبهکار برمی‌خورد که «هاری» را شکنجه می‌دهند، و با تهدید اسلحه، آنان را به مهمانی خانه «لارابی» راهنمائی می‌کند، که باز هم «جودی» با نام «یونیس» در آن حضور دارد. مهماناان در تلاش برای خلع سلاح مهاجمان، منزل را به هم می‌ریزند، و «هوارد» و جودی با هر چهار چمدان و به کمک دوچرخه‌ای می‌گریزند و بالاخره به درون خلیج سن فرانسیسکو می‌افتند، و همراه بقیه در دادگاهی حاضر می‌شوند که قاضی‌اش پدر «جودی» است. رفتار «هوارد» باعث شده که هم «یونیس» را از دست بدهد و هم بورس را، و مژگانی «خانم ون هاسکینز» برای پیدا شدن چمدانش هم فقط برای پرداخت خسارت‌ها کافی است. اما «جودی» ثابت می‌کند که نظریه «سایمن» دزدی است و بورس به «هوارد» تعلق می‌گیرد. «جودی» در فرودگاه خود را به «هوارد» می‌رساند و متقاعدش می‌کند که دوستش دارد.
* این ادای دین به پرورش بیبیِ هوارد هاکس (1938) سبب احیای کمدی اسکروبال در دهه 1970 شد، اگرچه فیلم اصالت و یک‌دستی اثر هاکس را ندارد اما به حد کفایت سرگرم کننده و مفرح است. ارجاع‌های سینمائی آن جذاب و استرایسند در نقشی شیرین، به نهایت تماشائی و بامزه است. کان در این نخستین نقش سینمائی‌اش موفق می‌شود یک دختر جدی و عصبی را به هجو کشد. اونیل نیز با وجود سردی و تلاش در جهت تقلید بازی کاری گرانت (در فیلم پرورش بیبی) قابل قبول می‌نماید.