با هم جلو جنگ احتمالی را بگیریم

تا مدت ها بعد از قیام بهمن ماه٬ ایرانیان خارج از کشور در مورد مسایل ایران بطور جدی و فعالانه "عملکردهایی" داشتند. دانشجویان و هواداران سازمان های سیاسی البته فعالترین بخش فعالین سیاسی آن دوران را تشکیل می دادند. هرچه رژیم هار تر شد و هرچه تعداد قتل ها و اعدام ها بالاتر رفت٬ فعالیت واقعی و عملی ضد رژیم در خارج کمتر و کمتر شد. اما با این حال هرگز حتی برای نسل های جدیدی که اصولا در خارج بدنیا آمده بودند نیز مباحث سیاسی حول سرنوشت ایران قطع نشد و هنوز هم ادامه دارد.
با اینحال تعداد کسانی که امروزه فعالانه در مسایل سیاسی٬ بطور عملی و فعالانه شرکت می کنند٬ به هیچ وجه با سی سال پیش قابل مقایسه نیست. البته٬ تجربه شخصی من نمی تواند تنها ملاک واقعی برای محک علل این رکود فعالیت سیاسی در خارج از کشور باشد.
اما دیکتاتوری سیاه و مهاجرت و تبعید و جدایی سیاسی بین اقشار آگاه بعد از قیام و نسل های بعدی٬ از علل اساسی این رکود میباشند.
در پاسخ به سوال که "چرا فعالیت سیاسی را کنار گداشتی؟" دو جمله با این مضمون ها
بیشتر از همه تکرار می شوند:
١) ما در خارج از ایران هستیم و از اینجا برای ایران کاری از دست ما بر نمیاد
٢) اگر اوضاع ایران کمی بهتر بشود من به ایران خواهم رفت... .
همانقدر که بهانه دسته ی اول بی اساس و برای توجیه بی عملی این افراد بود٬ اوضاع ایران هرگز به اندازه ای که مدعیان دسته دوم انتظار داشتند٬ بهتر نشد(و برعکس ایرانیان خارج از کشور با گذشت هر سال بیشتر و بیشتر در روزمره گی امریکا و اروپا تحلیل رفتند.)
اما اکنون اوضاع در حال تغییر کیفی در خارج از کشور است و دیگر بهانه های بالا کافی نیستند. شرایط جهانی و ترکیب قدرت در داخل ایران آنچنان در حال تغییر و تحول هست که احتمال آن می رود که تحولات آتی٬ تمامی بهانه های ایرانیان خارج از کشور در مورد در خارج بودن و در داخل بودن را بی اعتبار ساخته و وظایفی عملی بر دوش تمام انسان های آزادی خواه و مخالف تجاوزگری های آمریکا و متحدین آن بر دوش همه ما قرار داده است.
تجربه تاریخی از زمان جنگ ویتنام تا اشغال افغانستان و دو جنگ آمریکا در عراق به تجربه نشان داده
شده است که دولت آمریکا و متحدینش کمترین اهمیتی به خواسته های عمومی مردم و بطور کلی به مبانی انسانی نمی دهند. تنها معیار آنها غارت ثروت دیگر کشور های جهان به هر قیمتی٬ حتی به قیمت مرگ میلیون ها انسان بی گناه می باشد و تنها قانون مقدس آنها٬قوانین رشد سرمایه داری است.
تجربه جنگ ایران با عراق دو باره در حال تکرار است. جمهوری اسلامی٬ بمحض حضور نابهنگام تاریخی خود٬ راه آزادی "قدس" را از بغداد ترسیم کرد و سیاست هایی را در پیش گرفت تا جنگ٬ بهانه ای برایش باشد تا نیروهای آزادی خواه و دمکرات و کمونیست را از سر راه خود بردارد. امروزه نیز تنها حقی را که برای ایران و ایرانی قایل شده است٬استفاده از انرژی هسته ای است و جدال با اروپا و امریکا و احیانا جنگ با آمریکا باز هم نعمت دیگری برای این رژیم خواهد بود تا چند صباحی دیگر به عمر خود اضافه کند.
همانطور که منافع منابع سرشار نفت و گاز ایران هرگز نصیب مردم ایران نشده است٬ انرژی هسته ای (بخوان بمب اتم) هم نفعی برای مردم ایران نخواهد داشت. این جنگ هم جنگ دو دولت ارتجاعی است و مردم ایران و آمریکا درآن نفعی ندارند.
اما برای ما ایرانی های خارج از کشور٬ شرایط جدیدی بوجود آمده است. کسی دیگر نمی تواند ادعا کند که من در ایران نیستم و یا اینکه "کاری از دست من برنمی آید."
برای مقابله با حمله نظامی آمریکا و متحدینش برعلیه ایران٬ وظایف بسیاری بر دوش ایرانیان خارج از کشور و مخصوصا آنهایی که در آمریکا زندگی می کنند٬ قرار گرفته است.باید از شیوه حمله های نظامی آمریکا به
بقیه کشورهای جهان درس آموخت و نباید منتظر فاجعه شد. باید جلو حمله را قبل از وقوع آن گرفت. در حال حاضر حتی بخش بزرگی از مردم آمریکا مخالف حمله نظامی آمریکا به ایران هستند. از این جو باید بیشترین استفاده را کرد.
نافرمانی های مدنی تجربه مبارزات مردم امریکا (بسان بقیه مبارزات مردم کشورهای دیگر دنیا)نشان داده
است که تنها فشار عملی و مادی (تظاهرات٬ اعتصابات٬ مبارزه با پلیس و دیگر نافرمانی های مدنی) دولت ها دیکتاتور را مجبور به قبول خواسته های مردم٬ می کند. واقعیت این است که بخش بسیار کوچکی از ایرانیان خواستار حمله امریکا به ایران هستند اما بخش اعظم ایرانیان خارج از کشور با تمام اختلافات عقیدتی و سیاسی که دارند
مخالف حمله آمریکا به ایران هستند. درثانی تجربه نشان داده است که حرکت برای اتحاد و یا برنامه های درازمدت با آنکه لازم و ضروری هستند اما تا بحال کاربرد نداشته اند و حتی اتحاد بین "همفکران سیاسی" عمری کوتاه و گذرا داشته است.
اما هر ایرانی دمکرات و آزادی خواه. همراه با آمریکایی های ناراضی از جنگ امریکا با ایران می توانند با اتخاذ عملکردهای همگون در اشکال مختلف٬ دول خودی را وادار به عقب نشینی کنند.
شعار نویسی بعنوان کارآمدترین تاکتیک مقطعی یکی از کارآمد ترین روش ها برای فشار بر دول خودی٬ جلب حمایت عملی توده های مردم است. تجربه نشان داده است که شعار نویسی بعنوان یک کار عملی که خطاب به مردم عادی انجام می گیرد٬ لااقل دو خصیصه مشخص دارد که مزیت آنرا از سایر اشکال متداول امروزی ( طومار و ایمیل و نامه نگاری به نمایندگان مجالس....) نشان میدهد.
١) برخلاف نامه و ایمیل و طومارهای اینترنتی٬ شعار نویسی عملی واقعی و نشانه از مداخله مادی و عملی در تحولات سیاسی رزومره٬ است.
۲) شعار نویسی احتیاج به برنامه ریزی و کار گروهی و بحث و مجادله ندارد. و بیننده شعار خود می تواند بنا به سلیقه و توان و وقت خود همان کار را سرمشق قرار دهد.
تمام مراحل تهیه شعار (از خرید مواد اولیه تا پایان شعار نویسی در کمتر از یک ساعت انجام شد)
ساده ترین راه برای تهیه این گونه شعارها در آمریکا:
ـ به نزدیکترین پارچه فروشی(Fabric and craft ) خود مراجعه کنید. در این اماکن تقریبا تمامی مواد اولیه لازم لازم را موجود دارند.
ـ ارزان ترین نوع پارچه را به اندازه کافی تهیه کنید
ـ رنگ دلخواه خود را از نوع آبرنگ (زیرا بسرعت خشک می شود و براحتی شسته می شود) مثلا از مارک Washable poster paint از کمپانی Plamber تهیه کنید.
ـ دو سه عدد قلم موی ارزان(کمتر از یک دلار) تهیه کنید(کل مواد لازم کمتر از ١۰دلار آمریکا هزینه در بر خواهد داشت)
ـ شعار دلخواه را با مداد و یا خودکار به اندازه مناسب بر روی پارچه بنویسید
ـ با قلم مو و آبرنگ شعار ها را در اندازه واقعی بر روی پارچه بنویسید
ـ بستگی به نوع رنگ٬ شعار در کمتر از نیم ساعت خشک می شود
ـ بسته به اندازه طول پارچه شعار٬ دو یا سه سوراخ در بالای پارچه باز کنید
ـ رشته هایی نازک از همان پارچه و یا ریسمان به سوراخ ها گره بزنید این شعار ها را می توان در اماکن عمومی مثلا درست قبل از شروع ترافیک در جاده ها( over pass ) و یا استادیوم های ورزشی و سالن های کنسرت های و ....غیره نصب کرد و از محل دور شد.
این جنگ نباید اغاز شود. برای عدم آغاز این جنگ فعالیت را باید از هم اکنون و امروز اغاز کرد.
برای مثال به لینک زیر مراجعه کنید تا نمونه ای از همین شعار نویسی را در آمریکاببینید. (http://۷۱.۱۸.۱۷۹.۳۴/publish/shoar.htm)

بردیا