جمعه, ۲۸ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 17 May, 2024
مجله ویستا
آینده ما و جهان نو
سخن گفتن از آینده، بسیار آسان است اگر گذشته را به سان خاطره ای ازلی در نظر آوریم و افتخارات و كامیابی های دیروز را بهانه ای بدانیم كه در چهار راه آینده توقف كنیم. اما سخن گفتن از آینده بسیار دشوار نیز هست، اگر آن را چنان شبكه ای در نظر آوریم كه هر بخش از آن بخشی از هویت چند لایه ما را می سازد.
در این جهان شبكه ای، «گذشته» را دیگر پشت سر گذاشته ایم، اما از آن نگذشته ایم و آن را پشت سر نینداخته ایم. اندیشیدن به آینده با دستمایه معرفت هایی است كه از گذشته به دست آورده ایم. پس گذشته هست، اما خیره شدن در تابناكی آن نباید چشم ما را بر چند گونگی و حیرت افزاییِ «فردا» ببندد.
درست كه آینده در گذشته و حال پنهان است، اما گذشته فقط یكی از راهكارهاست. به جز توجه به آنچه در گذشته داشته ایم، رسیدن به مرزهای آفتابی آینده در گرو آن است كه «هدف» را بشناسیم و آن را با «آرزو» یكسان نپنداریم. آرزوپروری به «خام اندیشی» و آن گاه به «محال اندیشی» راه می برد.
در این جا «هدف» یعنی آنچه به «ما» مربوط است؛ پس نباید به داشته های «دیگران» طمع كرد. آینده ما، آینده ای است كه ما آن را بسازیم؛ آینده ای كه در بردارنده هویت وجودی «من ایرانی» و «من مسلمان» است.
گام زدن در مسیر آینده، هر قدر دشوار و خطرانگیز باشد، اما هم ضروری است و هم جذاب. ضروری است؛ زیرا شرایط آینده، هویت ما را به درنگ و چالش می طلبد و در بنیادهای پیشین بازنگری را روا می دارد. اما جذاب است؛ چون بشر، به اقتضای فطرت، خود را با احساسات و چالش ها در گیر می خواهد.
و چنین است كه آینده روشن، نصیب كسانی است كه این ضرورت را، آن چنان كه هست و به موقع، دریابند و نیز با جاذبه آن با آگاهی همراه شوند. گویا این رسم تغییر ناپذیر تاریخ است كه كسانی كه در كوران های تغییر حضور ندارند را به فراموشی بسپارد.
آینده رازی است پیچیده به اماها و اگرها. ما، در خوش بینانه ترین حالت، آینده را نمی دانیم. آن چه می دانیم فقط نیازها و شرایط نو شونده ما در آینده است. این ویژگی و رازآلودگی آینده همچنان بر جا خواهد بود اگر فقط تماشاچی آن باشیم، اگر جهان های بی شمار آن را به جهان كوچك تجربه شده خود فرو بكاهیم. ما به این جهان ابهام آلود و شتابنده پرتاب می شویم و ناگهان در حجمی قرار می گیریم كه زمان در آن سیر دیگری دارد. در این «سیر»، سلوك روندگانی به ثمر خواهد نشست كه با شالوده های گونه گون جهان نو بیگانه نباشند.
آینده می آید، با همان شتابی كه گذشته گذشت و ما، هویت «خود» را در هجوم هویت های ناشناسی كه فردا می آیند از دست خواهیم داد، اگر از پیش به آن نیندیشیده باشیم. اندیشیدن به آینده، فرا رفتن از مرزهای ثابت اكنون است و قرار گرفتن در «جهانی» كه پیوسته در حال «شدن» است. ما، در آینده، جهانی می شویم و منابع هویت ساز خود را دگرگون می یابیم. اما ما با تمام هویت و آگاهی پیشین خود به سرزمین آینده پا می گذاریم. بنگریم كه از پیش چه ساخته ایم.
سیدباقر میرعبداللهی
منبع : روزنامه همشهری
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
ایران توماج صالحی دولت سیزدهم مازندران دولت رئیسی مجلس شورای اسلامی رئیس جمهور مجلس شورای نگهبان قوه قضائیه تعطیلی شنبه ها
سیل مشهد هواشناسی سیل مشهد تهران خراسان رضوی بارش باران پلیس شهرداری تهران قوه قضاییه قتل آموزش و پرورش
قیمت خودرو خودرو قیمت دلار قیمت طلا ایران خودرو بازار خودرو مالیات مسکن دلار بانک مرکزی سایپا یارانه
لیلا حاتمی زری خوشکام علی حاتمی نمایشگاه کتاب کتاب نمایشگاه کتاب تهران سریال تلویزیون سینمای ایران فردوسی همایون شجریان سینما
رژیم صهیونیستی اسرائیل غزه فلسطین آمریکا جنگ غزه روسیه حماس اوکراین چین ترکیه نوار غزه
فوتبال بارسلونا استقلال پرسپولیس تراکتور جام حذفی لیگ برتر سپاهان بازی لیگ برتر ایران باشگاه استقلال لیگ برتر انگلیس
هوش مصنوعی آیفون اپل گوگل اینترنت سامسونگ تبلیغات عیسی زارع پور دوربین
چای بارداری دیابت کاهش وزن چاقی زوال عقل